Maandag was het dan zover onze stage in het staatsziekenhuis pediatrie. We voelden hier in Burkina toch wat Belgische stagestress, niet wetend wat ons de komende weken te wachten zou staan.
Gelukkig vergezelde Peter ons tot bij de chef om de laatste zaken voor stage te regelen..
En zoals het in Afrika wel eens kan gebeuren liep niet alles zoals gepland. Enya en Tine zouden in plaats van op heelkunde op nourrissons (zuigelingen) staan en Marie en Silke zouden in plaats van op spoed op grands enfants (grote kinderen) staan. We gaan natuurlijk niet echt op deze kinderen staan, maar gewoon op de afdeling..
Het is natuurlijk een heel nieuw systeem voor ons om aan gewend te geraken, maar elke dag ontdekken we nieuwe dingen. Silke en Marie worden goed begeleid door de hoofdverpleegkundige waardoor ze veel leerkansen hebben, Enya en Tine moeten wat meer zelfstandig te werk gaan.
We zagen op beide afdelingen vele bloednames, infusies, lumbale puncties, HIV-testen, dokters, ... Ondanks dat er zoveel dokters (lees: soms tot 24 in een kamer) zijn is het toch de taak van de verpleegkundigen, en dus ook die van ons, om de voorschriften voor de medicatie voor te schrijven.
Wat Silke en Marie het meest bijblijft is een slangenbeet bij een jongen van 13 jaar, omdat we dit in België niet zullen tegen komen, of dat hopen we...
Enya en Tine hebben de kans gehad om één dag bij de prematuurtjes te staan. Het was boeiend om te zien hoe deze prematuren verzorgd worden in een weinig technologische omgeving. Wat bij ons voor veel verwondering zorgde, maar hier een normale zaak is, is dat de prematuren hier geen naam krijgen.
Het is heel leuk dat we ook de kans krijgen om buiten de afdeling de ziekenhuiswerking te ontdekken. Zo hadden we een uitgebreid gesprek met de sociale assistent over de werking van de sociale zekerheid in Burkina Faso en konden Tine en Enya samen met de studenten geneeskunde een les over handhygiëne volgen.
Omdat we toch graag kennis willen maken met de afdeling spoed hier in Burkina Faso, hebben we gevraagd om daar toch te mogen staan, Tine en Enya zullen hier maandag dan ook starten.
Na stage hielden we ons deze week vooral bezig met het maken van stage-opdrachten. Ondanks steeds zo druk bezig te zijn kwamen we toch veel beesten tegen.
Onze beestige ontdekkingsweek begon al op zondagavond toen Enya bijna op minigekko 1 stapte. We vingen Gekkie onder een glas en ontroerd door dit schattige beestje bewonderden we deze one-gekko-show één uur lang. We merkten op dat Gekkie aan het einde van zijn leven toe was en na enkele reanimatiepogingen gaven we de hoop op en besloten we hem te begraven (na een fotoshoot)... De volgende dag waren we nog heel enthousiast toen we minigekko 2 en 3 over de muur zagen lopen. Het enthousiasme werd jammer genoeg met de dag kleiner toen we minigekko 4 op Silke haar muskietennet vonden, minigekko 5 onder Marie haar bed zagen lopen, minigekko 6 uit de keukenkast zagen kruipen, ... Bij zoveel minigekko's hoort natuurlijk reuzegekko mama die zich gezellig naast Tine haar bed settelde en reuzegekko papa die de hele week een oogje in het zeil hield in de badkamer. Tegen het einde van de week bedachten we ons dat Gekko's mansion misschien wel met een nest zit. Het wordt dringend tijd om de afspraken met onze huisgenootjes nog eens op te frissen: niet in de kamer, niet in de badkamer, af en toe de afwas, groentjes halen, la vache qui rit'ke smeren, maar vooral niet de bedden met elkaar delen!
De gekko's waren niet de enige bezoekers deze week. Ook Jip verliet even zijn territorium en bracht ons een huisbezoekje. De zeer grote kakkerlak die een stapje in de keuken durfde te zetten moest zijn tripje beëindigen na een slag van de onderkant van Silke's schoen.
Wanneer de beesten ons niet kwamen bezoeken gingen we zelf maar op zoek. De zoektocht wierp al snel zijn vruchten af toen we door het keukenraam naar buiten keken en een dromedaris voorbij zagen wandelen. We grepen snel ons fototoestel om de achtervolging in te zetten. Na enkele foto's met de dromedaris vonden we het wel welletjes geweest deze week en lieten we geen enkel beest ons pad nog kruisen.
Nu het toch wel echt warm aan het worden is leek het volgens deze slimme meiden een goed plan om de loopschoenen eindelijk eens uit de valies te halen. 4 knalrode hoofden en 8 stoflongen later is de eerste stap om Elodie Ouedraogo op te volgen gezet.
De rest van de week vulde zich met het spotten van souvenirs in 'Village Artisanal' (die we deze keer wel alle vier vonden) en veel verlies van tijd en benzine bij zoektochten naar de ambassade van Ghana en de busmaatschappij naar Ghana. Positieve noot: Marie en Silke hebben hun oriëntatievermogen toch nog wat kunnen opkrikken.
Zaterdagochtend kreeg Tine het droevige nieuws dat haar opa overleden is. Dit was voor ons allemaal even slikken. Ondanks dat er tussen Tine en haar familie een grote afstand is, is ze hier toch in goede handen. We wensen ook haar familie heel veel sterkte toe.
In de avond stond er iets veel leukers op het programma, namelijk Silke's birthdayparty. Dit besloten we in te zetten door haar lievelingsgerecht, macaroni met hesp en HEEL VEEL KAASSAUS, te maken. Vanaf heden is dit kaasgerecht het lievelingsgericht van ons allen.
Bij een verjaardag horen natuurlijk ook cadautjes. Met het traditionele warm-koudspel werd het een zoektocht voor Silke naar haar verrassing! Als goede vriendinnen kochten we voor haar natuurlijk zeer bruikbare gadgets. Het eerste 'de maxe' cadeau was een VOL doosje la vache qui rit met een verdroogd stukje stokbrood (over van het ontbijt...), en als kers op de taart kreeg ze nog een groene paprika! We horen jullie al denken, waarom een paprika?! Dit is namelijk haar lievelingsgroente. Vanaf het moment dat Silke een paprika ziet, ruikt, proeft of hoort begint haar maag om te keren en komt de inhoud dan ook naar buiten. Een leuk verjaardagscadeau dachten wij!
Al toeterend en met feesthoedjes op vertrokken we richting Peter, Ineke, Jiska en Phebe om onze heerlijke maaltijd verder te zetten met een lekkere vanillecake, gemaakt door Phebe en Jiska.
Met gevulde magen begonnen we aan ons verkleedpartijtje met zelfgemaakte Mojito's. Tine heeft de prijs gewonnen van de meest originele outfit (geïnteresseerden kunnen Tine contacteren voor een foto).
Na deze zeer leuke avond met Jim en Run hadden we toch nog eens nood om uit te slapen.
Goed uitgerust besloten we Silke haar 22ste verjaardag op een chille manier door te brengen aan een nieuw gevonden zwembad.
De zuiverheid van dit water werd getest door het weer eens proberen maken van 823 onderwaterfoto's met de GoPro.
Einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten