It's getting hot in here!

Bonjour tout le monde

Na wat vakantie genomen te hebben was het maandag tijd om terug aan de slag te gaan. De mobiele kliniek die op het programma stond beloofde een bijzondere te worden, we trokken naar een bedrijf waar explosieven worden ontwikkeld voor in de mijn. Op de planning stond het onderzoeken van zo een dertig werknemers. We vertrokken met het volgeladen busje richting Réo maar na een klein half uur rijden ontdekten we dat het busje toch nog niet helemaal vol was. Ineke belde Peter met de melding dat hij zijn dokterstas vergeten was. Na een klein ommetje waren we terug on the road, wat zouden mannen toch zonder vrouwen zijn?!

We mochten bloednames uitvoeren bij elk van deze werknemers en merkten dat we onze skills duidelijk nog niet verleerd zijn, het lukte telkens vanaf de eerste keer! Dit ondanks dat we een handschoen in plaats van een garot moesten gebruiken om de aders af te spannen. Na de bloednames stond hen nog een ECG (elektrocardiogram), een RX-foto, een urinetest, een hoor- en oogtest, een meting en een weging te wachten. Enya en Marie waren heel blij dat ze de afname van een ECG enkele keren konden uitvoeren omdat ze nog niet op een afdeling hadden gestaan waar deze techniek voorkwam, ondertussen zijn we er allevier al echte pro's in geworden. Wat hier ook al goed gevorderd is, is ons organisatietalent. Elke keer is het weer opnieuw zoeken naar hoe we op een beperkt aantal vierkante meter al deze onderzoeken kwalitatief zullen uitvoeren, maar elke keer is de fierheid groot wanneer we merken dat de doorstroom vlot verloopt.

De tijd vloog snel voorbij waardoor onze magen later als normaal begonnen te knorren. Na het ontdekken dat er geen middageten mee was waren we toch voor een keer blij met de reserves die we de laatste jaren allevier in Leuven opgebouwd hebben. We besloten snel aan het laatste onderdeel te beginnen: de gehoortesten. Door het gebrek aan een geïsoleerde kamer waar de testpersoon in alle stilte naar de biepjes kan luisteren werden wij tijdens deze testen ook erg op de proef gesteld. De luidruchtige lichting moest namelijk 30 testen lang niet babbelen. Na 5 testen besloten we toch maar om op te splitsen, om de kans op gebabbel te verkleinen en zo het resultaat van de testen niet te beïnvloeden. Deze laatste loodjes wogen zeer zwaar en duurde heel lang maar ze werden verlicht door Peters hulp en het geanimeerd foto's trekken van ons door het personeel want we zijn voor sommigen blijkbaar nog steeds een attractie op zich.

Toen we om 17.30u terug huiswaarts keerden, uitkijkend naar een lekker avondmaal, kwamen we ons RX-busje tegen dat enkele uren eerder was vertrokken. De versnellingen van dit busje werkten niet meer waardoor ze in traag tempo (lees: 10km/u) richting Ouagadougou aan het rijden waren. Nadat de lokale dokters uitgestapt waren zagen we het busje op mysterieuze wijze weer vlot vertrekken, de enige verklaring die de dokters ons hiervoor gaven was: "Oui, on a prié" waarna we vol verbazing de hele rit lang naar nog meer dergelijke verhalen van Peter luisterden. Bij aankomst waren we heel blij dat we na 13uur zonder eten vele groentjes kregen van Peter en Ineke om bij onze spaghettisaus te doen.

Dinsdag hadden we, behalve enkele voorbereidende taakjes voor de mobiele kliniek van de volgende dagen, een vrije dag. Het was dringend tijd om onze keuken- en koelkast nog eens aan te vullen. Om de competitiebeesten in ons nog eens naar boven te halen besloten we er een klein wedstrijdje van te maken. Team Bingo vs. Team Market, snelheidsduivels Enya en Tine slaagden er opnieuw in om Silke en Marie te verslaan maar hierna besloten we toch weer met vier samen te werken want wat wij samen doen, doen we beter! Door gebrek aan urinesticks voor de volgende dagen waren we genoodzaakt om de sticks in twee te knippen. Doordat Tine niet recht kan knippen zette zij zich al aan het tekenen van de posters voor het project waar we haar daarna ook mee hielpen. Om af te sluiten hebben we ook nog 600 tandpastazakjes gemaakt voor mee te geven aan alle kinderen, samen met hun medicatie.

Na het volbrengen van de taakjes besloten we onszelf te belonen met een lekker avondmaal, we maakten zelf quiche mét zelfgemaakt bladerdeeg, want dit is hier in de winkels niet te vinden. Dit was weer een culinair hoogstandje dat zeker voor herhaling vatbaar is!

Woensdag vertrokken we op een voor ons gekende mobiele kliniek waar we meer dan 480 kinderen zouden onderzoeken en verzorgen. Het grote verschil met de vorige keren was dat Ineke deze keer niet mee was waardoor wij ook de farmacie voor onze rekening namen. Na even zoeken wist Silke hier toch een goed systeem in te vinden. Tine en Enya hebben elk een moeilijke wondzorg moeten doen. Tine moest drie kwartier lang een korst losweken met zuurstofwater waarna ze deze goed kon verzorgen. Bij Enya was het zuurstofwater op waardoor ze een korst zonder te weken moest loskrijgen, door het weinige basismateriaal voor een wondzorg moest de jongen een dag later terug komen om de wonde opnieuw te kunnen verzorgen. Tussen het werken door vonden we tijd om met de kinderen te spelen. Ze waren heel enthousiast, misschien soms iets té enthousiast toen we de bellenblazers en ballonnen boven haalden.

Na een productieve dag kwamen we aan in ons hotel voor 1 nacht zodat we de volgende dag snel terug ter plaatse zouden zijn. We werden heel luxueus ontvangen en waren verwonderd toen we elk een, in onze ogen, 3-persoonskamer kregen. We twijfelden nog even om toch samen te slapen aangezien we hier toch wel aan gewend zijn na anderhalve maand, maar na het liggen op het zalige bed besloten we toch maar om de bedden niet met elkaar te delen.

Helemaal uitgerust zaten we rustig aan de ontbijttafel op het terras tot dat Silke een Motilium ging halen voor onze zieke Enya... Al snel was Silke terug, zonder Motilium, maar wel met de boodschap: "Mannen, ge raadt nooit wa ik gezien heb! Ik stond oog in oog met ne struisvogel!". Vervolgens sprongen we allemaal recht om dit gigantisch beest te zien, het ontbijt kon wachten. Uit ervaring weten we dat de Burkinese dieren niet zo gesteld zijn op de komst van vier Belgische meisjes, wij zijn dus vanaf  nu steeds op onze hoede en blijven op een veilige afstand.
Na heel wat geschreeuw en geschrik wanneer we ontdekten dat het er meerdere waren, besloten we toch het territorium van de struisvogels te betreden.

Ondanks dat we onze hele dag met deze dieren zouden kunnen spenderen, herinnerde Peter er ons aan dat er nog 250 kinderen te wachten stonden. Onze ervaring werpt duidelijk zijn vruchten af, we waren al klaar om 15u, waardoor we nog voor het donker thuis zouden zijn.

Koken zouden we niet moeten doen bij thuiskomst, want er stond namelijk ons een 'African night' met optredens en een Potluck (groot buffet) te wachten. We waren echter zeer moe en kropen vroeg ons bed in.
Door onze vermoeidheid dachten we een goede nacht tegemoet te gaan, al dacht de hitte daar even anders over. Al zwetend werden we enkele keren wakker waarna we de volgende ochtend beslisten de hardste stand van de ventilator vanaf nu toch maar in gebruik te nemen.

Vrijdag besloten we onze kans bij de Burkinese ambassade opnieuw te wagen. We vertrokken alweer vol goede moed en met veel enthousiasme, eens zien voor hoelang het deze keer zou duren. Eerst brachten we een bezoekje bij de Belgische ambassade om ons te presenteren (na anderhalve maand, jawel). Wanneer we dit gebouw betraden voelde we ons duidelijk weer eens even in België, door de geairconditioneerde frisse ruimte. Kan wel eens goed doen wanneer je constant, ook al zittend, nat in het zweet staat bij temperaturen van 44°C. Veel informatie rijker vertrokken we dan toch om ons visum te gaan verlengen.

Na wat gediscussieer en wat wachten, kwamen we toch bij Mr. Right aan. Wat paperassen later, kwamen we toch een paar probleempjes met onze pasfoto's tegen. Enya haar tanden waren namelijk zichtbaar, dus moest ze noodgedwongen op zoek naar Photo Luxe. Een zotte brommerrit, "prachtige" pasfoto's (echt lelijk) en twee flessen water rijker, keerden Silke en Enya weer terug. Marie en Tine hadden zich tijdens dit uurtje wachten ook zeer nuttig bezig gehouden. De eerste heimwee traantjes waren bij hen dan ook een feit.
Gelukkig was er een local met medelijden die ons zes gratis bananen gaf waardoor er al snel terug een lach
op ons gezicht verscheen.

Vier uur later en €95 per persoon armer, hopen we dat we vanaf maandag eindelijk legaal tot 16 mei in Burkina Faso mogen verblijven.
In de namiddag raapten we onze moed terug bij mekaar en werkten we weer aan ons project. Vele posters later, besloten we ons een avondje te verwennen. Wat deze avond avond precies in hield: "What happens in Burkina, stays in Faso!"

Na eindelijk nog eens beetje uitgeslapen te hebben tot 8 uur sprongen we op de brommers voor een ontspannend dagje zwemmen. We wilden deze dag afsluiten met een bezoekje aan Village Artisanal (souverniermarkt). Dit verliep anders van verwacht...
Tine en Enya reden op kop, as always, zodat Silke en Marie enkel en alleen moesten volgen.
Door een kleine onoplettendheid raakten ze Tine en Enya kwijt wanneer ze aan de enige afslag van de hele rit de verkeerde namen. Besluit: Ook na anderhalve maand is hun oriëntatievermogen nog steeds onder nul.
Cadeautip voor Marie en Silke: een GPS.

Vandaag begon de dag wat moeizaam, want alle vier geraakten we niet uit ons bed. Het plan om om 6 uur op te staan om krokodillen te gaan spotten in het park viel hierdoor een beetje in het water. Maar om half 10 zaten we dan uiteindelijk toch aan het krokodillenmeer. Jammer genoeg hadden de krokodillen niet hetzelfde plan om in het weekend uit te slapen, waardoor ze reeds aan hun dagdagelijks activiteiten onder water begonnen waren. Hierdoor zagen we geen enkele krokodil...

We reden dan maar verder richting het zwembad, ondanks de bewolktheid. We besloten niet te zonnen maar 487 onderwaterfoto's te maken. Helaas, zijn er hiervan maar 7 gelukt. Misschien moeten we volgende keer toch maar de filter van het zwembad opzetten voor een nieuwe fotosessie.

Vanavond proberen we eens tijdig ons bed in te kruipen, want we kijken uit naar onze nieuwe stage op pediatrie die morgen van start gaat. In dit publiek ziekenhuis zullen Silke en Marie eerst twee weken stage lopen op spoed, Tine en Enya zullen op heelkunde starten. Misschien moeten Tine en Enya toch maar een plannetje schrijven met de wegbeschrijving...

Au revoir!