Omdat wij vrouwen zijn!

Dag iedereen!

Maandagochtend stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken op mobiele kliniek richting Diapaga in het oosten van het land, zo'n acht uur rijden.

Na heel de nacht te piekeren over hoe we zowel onszelf als de bagage in de auto gingen krijgen werd dit ons snel duidelijk toen we Peter op het dak van de auto zagen staan. Na 4 check-ups van de bagage op het dak door Enya besloot ze toch haar Go-Pro uit haar trekrugzak te halen, met als gevolg dat iedereen de dag al met een glimlach kon beginnen.

Tijdens de acht uur durende rit kregen we voldoende tijd om de drie nieuwe dokters te leren kennen die ons gingen helpen gedurende de week, hierbij merkten we al meteen dat wij niet de enige luidruchtigen zijn in Ouagadougou. 

Toen Peter aan de grenscontrole enthousiast onze paspoorten vroeg werd zijn enthousiasme al snel getemperd door de vier radeloze blikken van paspoortloze meisjes. Rarara... Wie zouden deze domme schapen toch kunnen zijn?

Gelukkig zijn we door de vlotte praatjes van Peter toch voorbij de controle geraakt.

Sneller dan verwacht kwamen we aan in ons hotel. Dit bleek een zeer fancy, luxueus hotel te zijn, er was zelfs warm water, of ja nee een warmwaterketel. Maar het belangrijkste bij dit warme weer is toch koud stromend water. 

We keken natuurlijk erg uit naar het eten vermits we dit vijf dagen lang niet moest voorbereiden, koken en achteraf de afwas niet moesten doen. Na het lekker avondmaal besloten we goed op tijd ons bedje in te kruipen want er stonden ons drie zware dagen te wachten met zo'n 600 kinderen op het programma. 

Dinsdagochtend zaten we om 06.55 al goed uitgerust aan tafel klaar, om dan te beseffen dat ontbijt om 07.00 in Afrika eerder ontbijt om 07.45 betekent. Dus besloten we de volgende dagen onze wekker pas om 06.55 te zetten.
Na het proeven van poedermelk bij het ontbijt hebben we weer een nieuwe vaste waarde ontdekt bij de la vache qui rit en de confituur voor de komende maanden. 

Na de opzet van de mobiele kliniek in een grote zaal merkten we een verschil met de vorige mobiele klinieken, namelijk dat we zelf de kinderen zouden moeten begeleiden door de urine-, oog- en weegtesten. Het leuke hieraan was dat we de vrijheid hebben gekregen om hier met ons vier zelf een goed systeem in te vinden. 

Door een succesvolle organisatie was er een goede doorstroom van de kinderen tot bij de dokters. Waar bleek dat de kinderen hier veel last hebben van parasieten, malaria en oorproppen. 

Na het uitspuiten van over de 300 oren kunnen we wel stellen dat we zeer getrainde vingers hebben. Ook Peter kon zijn vingers nog eens trainen toen we ontdekten dat Marie twee oorproppen had. We kunnen hier dus wel uit besluiten dat de vele oorproppen bij de kinderen niet door slechte hygiëne komt, oftewel is het Marie die hier haar conclusies uit moet trekken. 

Nu het gehoor van Marie terug op punt was gesteld, bleek dit meteen nuttig toen ze het geluid van een aap opmerkte. Ze riep luidkeels "Kijk, een aap in de boom!", al dacht Tine van ver dat dit een hond was.

Deze week was het ook de kans om aan ons project rond tandhygiëne te werken. We hebben een liedje geschreven, educatieve posters ontworpen en een toneeltje opgesteld.

Na al dit harde werk besloten we wat verfrissing op te zoeken in onze geacclimatiseerde kamer. Jammer genoeg besloot de zes uur lange stroompanne daar anders over. Er zat niets anders op dan dat we onszelf een lesje aerobic gaven in het donker om daarna nat in het zweet te beseffen dat het water hier ook niet stroomt wanneer er een stroompanne is. Stinkend naar oorproppen en zweet moesten we ons wassen met één emmer lauw water voor vier. Het grote voordeel hieraan is dat wij ons nooit meer vuil zullen voelen op een festival. 

Ons laatste avondmaal was dan ook geen diner met kaarslicht, maar wel met zaklampen. Maar dit was misschien geen slechte zaak omdat je soms beter niet weet wat je op je bord voorgeschoteld krijgt. 

Aangezien we de volgende dag toch maar in de auto moesten doorbrengen leek het ons een goed idee om samen met de dokters het nachtleven in Diapaga te ontdekken. 

Na een wandeling door de enge, donkere straten op Afrikaans tempo kwamen we in dit afgelegen dorp plots een louche discotheek tegen. We voelden ons niet helemaal op ons gemak, zeker toen de dokters ons langs achter in de discotheek namen, vreemd dat de hoofdingang gesloten was.
Marie had al snel spijt van haar uitgespoten oren nadat we ons op het podium tussen 20 luide muziekboxen bevonden. Maar we fleurden helemaal op bij het horen van 'Single Ladies'. Alweer een geslaagde avond! 

Vrijdag was het tijd om terug naar huis te keren. We vielen al vrij snel in slaap maar werden ook alweer snel gewekt met de woorden van Silke: "Peter, kunt ge u efkes aan de kant zetten?". Waarop Marie de deur open smeet, Enya de auto uit dook, Tine zichzelf moest inhouden en Silke het op een lopen zette om over te geven. 

De rit werd hierna nog eens verstoord doordat het meisje zonder paspoort aan de grenscontrole nog maar eens moest overgeven. Acht uur later waren we dan toch terug in Ouagadougou, het voelde als thuiskomen. 

Zaterdag was het eindelijk zo ver, huit mars, internationale vrouwendag. Dit was de dag dat we eindelijk onze op maat gemaakte kleedjes konden aandoen. Elegant op de brommers kruipen in deze kleedjes is echter wel niet zo een gemakkelijke opdracht. Na een brommerrit van een uur kwamen we aan in Koubri waar het nationale defilé voor vrouwendag plaatsvond. Deze lange rit werd opgevrolijkt door de woorden van de plaatselijke bevolking die langs ons kwam rijden: "Vous êtes jolies!" en "Bonne fête". We voelden ons hier meteen thuis doordat we hetzelfde motiefje aan hadden als elke Afrikaan die hier aanwezig was. 

Toen we naar onze eigen mening één van de beste plaatsen hadden kunnen bemachtigen: de eerste rij van de lege tribune in de zon, werden we raar bekeken, gefilmd en gefotografeerd. Na vier aansporingen om toch maar in de schaduw te gaan zitten, besloten we toch maar hun raad op te volgen. 

Op de terugweg was doodservaring nummer tien aan de beurt wanneer Enya al haar remmen moest dichtgooien waardoor zij en Tine naar voren vlogen. Nadat Enya de woorden "Tu es fou ou qoui?!" riep, kon ze weer doorrijden. 

Aangezien wij alle vier happy single ladies zijn, maar hierdoor geen man hebben om voor ons te koken op deze speciale dag, besloten we maar op restaurant te gaan want ook onze liefde gaat door de maag...

Daarna hadden we afgesproken met Marcelin en Souléman om te gaan dansen in een hippe discotheek. Wanneer we wilden binnen gaan werden we tegen gehouden door de buitenwipper. Hij vertelde ons dat we de dresscode niet respecteerden omdat we teenslippers aanhadden, tegelijkertijd werden we voorbij gestoken door een 20-tal Burkinabés op sletsen. Na wat onderhandelen geraakten we toch binnen. De muziek en de bas stonden alweer zeer luid waardoor, als je hier een ECG zou afnemen, een extrasystole zou registreren. Het was zeer heet, na wat gedans en gezweet, konden we het niet meer aan en besloten we naar huis terug te keren. 

Vandaag lasten we een rustdag in voor de nieuwe stageweek terug begint. Vele warme en zweterige groetjes Enya, Marie, Silke en Tine. 

P.S.: we zijn een maand hier ;). 

Hé, het is oké om vier uur aan een blog te schrijven. 

Hé, het is oké dat je voeten permanent vuil zijn en dat je het zelfs niet meer erg vindt. 

Hé, het is oké om te stinken en je toch niet te douchen. 

Hé, het is oké om een eigen woordenboek samen te stellen (voorlopige inhoud van ons woordenboek: ranzig, fancy, judo, worstelen).

Hé, het is oké om obvious in uw neus te peuteren en er krotjes uit te halen. 

Hé, het is oké om je dagboek na drie dagen te stoppen. 

Hé, het is oké om Afrikaanse dansmoves in de discotheek voor de spiegel te oefenen. 

Hé, het is oké om de luidruchtige lichting te zijn. Nietwaar Peter? 

Hé, het is oké om nu af te sluiten.