Vier blanke meisjes, een attractie op zich!

Hallo allemaal!

Door wat verschuivingen in de planning liepen we toch nog één dag stage op Les Opportunités. Terwijl Silke en Enya de vroege shift voor hun rekening namen, kregen Tine en Marie de kans om samen met dokter Peter een huisbezoek te doen bij een dame wiens baarmoeder enkele dagen eerder werd weg gehaald.
Het was interessant om eens van dichterbij te zien hoe de mensen hier wonen.
We voelden ons zelfs even dokter toen we met de stethoscoop naar de longen van de patiënt konden luisteren.

Dinsdag begon voor sommigen de dag wel al heel vroeg. Burkinaparasiet 1 besloot Silke's darmen en slokdarm eens uit te testen en bezocht samen met haar het toilet al eens om 02u40, 03u40, 04u40, 05u40 en 06u40, tot de rest dan ook maar besloot om wakker te worden.
Dit was voor Silke dan weer het moment om te beslissen om weer in haar bed te kruipen.
Het beloofde een spannende dag te worden want we besloten om ons visum te gaan verlengen. Want zoals jullie in eerdere blogberichten al konden lezen, hebben deze vier slimme meisjes steeds hun paspoort op zak en hebben ze hun visum vanuit België reeds geregeld voor drie maand en half. Ah nee, toch niet, ze beslisten in België om er eentje van drie maanden te nemen, want dit kan je toch met gemak en goedkoop in Burkina Faso zelf verlengen.
Na hoopvol aangekomen te zijn op de ambassade werden we van man naar man, van man naar gebouw, van gebouw naar vrouw, van vrouw naar ander gebouw met vrouw, van vrouw naar leeg kantoor van chef, van niemand naar chef, van chef naar vrouw en van vrouw naar chef gestuurd. Deze bleek uiteindelijk niet zo blij te zijn met onze komst.

Na enkele verwoede pogingen zonder resultaat zonk de moed ons in de schoenen en stonden we er alle drie maar wat radeloos bij. We besloten om dan maar door te rijden naar het ziekenhuis, waar we de medicatie opnieuw gingen classificeren en later een visumoplossing te zoeken.
Het was zo een dag dat je beter niets doet omdat toch alles fout loopt, een dag om in de zetel of het bed door te brengen. Dit had Silke ons wel in de ochtend mogen laten weten...

In de avond werd onze dag toch wat opgevrolijkt door de heerlijke zelfgemaakte wraps, onze topmaaltijd van de voorbije maand. Silke kijkt er ook naar uit om deze delicatesse eens te proeven.
Ook Victor, de kleermaker, wist een glimlach op ons gezicht te toveren wanneer hij onze zelfgemaakte broekpakken en broeken kwam brengen.
Tine en  Marie trokken met 1000 CFA (€1,5) de weg op om Silke toch iets voor te schotelen dat ze binnen hield. Met de gedachte op cracotten was de teleurstelling groot in winkel nummer drie wanneer de prijs 1100 CFA bleek te zijn. Het werd dan maar een zeer klein pakje droge koeken voor Silke en aardbeien voor onszelf, als beloning voor de goede zorgen voor Silke.

Met het vooruitzicht op een lange busrit de volgende dag besloten we om er een korte nacht van te maken en ons schoonheidsslaapje voor de bus te houden. We namen dit zeer letterlijk en werkten tot in de vroege uurtjes door aan ons project rond tandhygiëne, enkele mooie posters waren het resultaat.

Na een zéér korte nacht maakten we om 06u30 kennis met onze taxichauffeur. Na een zéér korte rit van welgeteld 20 meter stapte onze chauffeur uit. Na wat onduidelijkheid wist Tine ons iets mee te delen: "Mannen, die begint te krikken!" Hij verzocht ons vriendelijk even uit te stappen, de twijfel of we wel op tijd de bus zouden halen was op ons gezicht af te lezen, maar hij verzekerde ons dat hij het op twee minuten zou fixen.
En inderdaad, twee minuten later waren we terug en route richting de bus. Onderweg stelde Silke ons nog even gerust met de melding: "Mannen, die zijn remmen werken nie." Waardoor we toch met enige spanning in deze taxi zaten.

Heelhuids aangekomen stond ons een busrit van zeven uur te wachten richting Banfora, waar ons vier ontspannende dagen te wachten stonden, of ja, ontspannend, dat dachten we...

Aangekomen werden we meteen verwelkomd door de eigenaar van onze logeerplek. Na een traktatie  in de bar scoorden we meteen ons eerste compliment van de taxichauffeur: "Bonjour, vous êtes grosses, tous les quatres!" Met de algemene reactie dat hij eerst eens naar zichzelf moest kijken werd dit compliment 'vriendelijk' onthaald.

Bij onze aankomst in de campement namen we meteen een modderige duik tussen de vissen en de kwallen in het nijlpaardenmeer. Hierna leek het ons het best om een frisse douche te nemen, maar dit bleek een emmer met hetzelfde nijlpaardenmeerwater te zijn.

We besloten vroeg om 21u ons bed in te kruipen maar onze slaap werd nogal vaak verstoord door vijf liter zweet of een nijlpaardengebrul. Door het gebrek aan een ventilator merkten we toch dat het warme seizoen stilletjes aan aanbreekt.

We waren dan ook zeer blij dat we vroeg konden opstaan om de nijlpaarden te gaan spotten. Onze blijdschap werd nog vergroot door de eerste regendruppels die we op Afrikaanse bodem voelden.
Eens vertrokken, nadat het water uit ons bootje was geschept, kwamen we al snel de nijlpaarden tegen. Na 1509 foto's leek het dat de gids, Sadrissa, die zowel de eigenaar van de campement, de regelaar van de moto's, de kok als de ober is, er even genoeg van had toen hij snel begon te peddelen. Marie merkte echter het gevaarte van een aankomend nijlpaard op. De gids begon hierop te lachen waaruit we konden opmaken dat het gevaar van beestenaanval twee geweken was. De wilde dieren blijken hier niet altijd even blij met onze komst.
Op onze terugweg naar de oever maakten we vele omwegen langs verschillende waterlelies. Sadrissa, die dus ook bloemschikker blijkt te zijn, vertelde ons dat hij een bloemenkrans maakte als offer voor de nijlpaarden. Toen wij deze kransen kregen, werd ons duidelijk dat wij de nijlpaarden waren, compliment twee was binnen.

Na deze leuke ochtend kregen we onze twee 'magnifieke' brommers, we misten Vroem en Kaboem meteen. Vol goede moed vingen we onze 45 km lange rit richting de pieken aan. De rit werd echter verstoord door een platte band, gelukkig kregen we hulp van enkele voorbijgangers. Jammer genoeg bleek de band niet plakbaar en moest Tine noodgedwongen de 5 km richting het volgende dorp op een platte band rijden. De enige instructies die we mee kregen waren dat we putten en stenen moesten vermijden, al blijkt dit wat moeilijk op de typische Afrikaanse wegen. Deze mission impossible werd toch volbracht door Tine's rijkunsten. Paris Dakar, here we come!

Eindelijk aangekomen, na vier uur zwoegen en zweten, aan de moeilijk te vinden pieken van Sindou begon meteen de volgende zoektocht naar een gids. Eens deze gevonden, ontdekten we de 'Hé, het is niet oké's' van Afrika, namelijk: geen water, geen stapschoenen, geen zonnecrème en geen geld bij hebben. Na deze ontdekking waren we toch vastberaden om eerst gewoon de pieken te bezoeken. Ondanks dit alles waren we toch zeer onder de indruk van de mooie natuur die Burkina tot nu toe voor ons verborgen had gehouden.

We waren zeer blij dat we na deze vermoeiende dag de nacht buiten konden doorbrengen onder de mooie sterrenhemel.

De volgende dag gingen we naar Les Cascades van Karfiguela. Het was een kortere maar daarom niet minder gevaarlijke rit. Obstakels zoals modderpoelen, koeien, putten, bergen, geiten, stenen, mangokarren, kinderen, ... werden overwonnen.
Eenmaal aangekomen was de gevaarlijke tocht nog niet voorbij. Nog steeds zonder stapschoenen begonnen we de beklimming richting de watervallen. Na grote verwondering over het mooie uitzicht was de teleurstelling groot toen we ontdekten dat de batterij van onze kodak bijna plat was.

Het bleek dat wij bijna evenveel bekijks hadden als de watervallen toen de plaatselijke bevolking allemaal met ons op de foto wilde. Na het vele vallen van Tine, de gekneusde voet van Enya, het zonnen en zwemmen daalden we de vele meters terug naar beneden en vertrokken richting ons nijlpaardenmeer. De avond eindigde wat in mineur toen bleek dat Marie's zonneweringsglas en Silke's bustenhouder verdwenen waren.

Onze laatste dag in Banfora besloten we af te sluiten met een dagje zonnen aan het meer. Dit bleek niet van de gewoonte te zijn aan de blikken van de spelende kinderen te zien. We besloten de verfrissing op te zoeken en namen een plons in het meer. Na enkele lengtes gezwommen te hebben, hoorden Tine en Marie een nijlpaardenkreet (denken we) in de verte. Waarop we begonnen te zwemmen alsof ons leven ervan af hing (wat misschien ook wel zo was). We besloten veiligere oorden op de begane grond op te zoeken, al bleek deze niet zo veilig toen een geit met hoorns besliste om zich in aanvalspositie te zetten. Gelukkig blokte één van de kinderen de aanval en konden we rustig verder zonnen.

Na al deze vluchtpogingen kregen we wat honger en we besloten om nog een snelle hap te eten in de plaatselijke Mc Donald. de zelfgemaakte frietjes en lekkere hamburger verdienen toch onze voorkeur.

Na onze maag aangesterkt te hebben, vertrokken we richting Bobo waar we nog één nachtje zouden verblijven bij de vriendelijke nonnen.
We liepen wat verloren door het drukke Bobo dus besloten we wat hulp te vragen aan twee blanke toeristen. Even later bleek dat dit twee Brusselse kiné-studenten waren. Het is misschien moeilijk in te beelden, maar het deed echt deugd om nog eens te babbelen met Belgen.
De rit naar 'Mission Catholique' door de donkere bomenlaan leek een beetje eng, het angstzweet brak bij ons alle vier uit toen er na drie maal zeggen "C'est un peu bizar ici" enkel de reactie "Oui, la grande misssion" volgde van de taxichauffeur.
Veilig en goed onthaald, fris gewassen kropen we ons bed in voor de laatste nacht.

De laatste dag bezochten we de markt in Bobo. Hier hebben we heel wat pagnes (Afrikaanse stofjes) gekocht.

Na een lange busrit kwamen we terug aan in Ouagadougou. We waren blij eindelijk thuis te zijn tot we tot het besef kwamen dat we al ons geld gespendeerd hadden aan pagnes in Bobo en dat we geen geld meer over hadden om te eten. Maar het gene dat wij uit deze vijf dagen geleerd hebben is dat 'en Afrique il n'existe pas de problème' dus we staan nog in het krijt bij 'Paradisio'.

Nu is het uitpakken en weer inpakken, want morgen vertrekken we alweer voor een week op mobiele kliniek.

Tot hoors!
Enya, Marie, Silke en Tine