Gebraden kippen

Ne y beogo!

Maandagochtend was het weer tijd voor een nieuwe stageweek. Tine en Marie begonnen deze keer in de vroege terwijl Enya en Silke de late shift hadden.
Het was een zeer rustige week met weinig consultaties. Maar toch hebben we bloednames, ECG's, echografieën van het hart en baby kunnen mee volgen.

Zo was het ook tijd voor het afwerken van onze eerste stageopdracht, hopelijk is dit in orde want het internet laat ons hier af en toe wel wat in de steek. Afwachten dus!

Enkele opmerkelijkheden tijdens onze stageweek in Les Opportunités. Een stroompanne is dagelijkse kost, ah nee 3-dagelijkse kost. De stroom verplaatst zich dan wel naar de deurklinken waardoor er een panische angst is ontwikkeld om deuren te openen, een vroege shift begint steeds met 30 minuten bidden en ook verkleedpartijtjes zijn toegelaten.

Marie en Tine hebben ook twee nachtshiften voor hun rekening genomen. Zo'n shift duurt hier 13 uur maar gelukkig wordt hier een schoonheidsslaapje op de onderzoekstafel van de dokter wel aanvaard.

Tijdens onze vrije uurtjes kwam Peter nog langs met taken ter voorbereiding van de mobiele kliniek zoals het maken van tandpastazakjes en het reinigen van urinepotjes. Gelukkig waren er ook stagedagen die afgesloten werden met een duik in het zwembad.

Vrijdagavond besloten we onszelf eens te verwennen met een etentje bij Paradisio. Toen we onze pizza met gesmolten kaas voorgeschoteld kregen, voelden we ons werkelijk in het paradijs, zeker als je weet dat de enige kaas die wij hier de afgelopen maand hebben gegeten La Vache Qui Rit is.

Na deze heerlijke maaltijd besloten we iets te gaan drinken in een plaatselijke Maquis ('t café van bij ons). Ondanks de goede muziek, het lekkere goedkope bier en de overvriendelijke bevolking, zijn we toch niet van plan hier ons stamcafé van te maken. Wel is Tine zeer blij met haar nieuwe ketting, gekregen van de lokale DJ.

Door onze 2 gemotoriseerde voertuigen hebben we soms het gevoel dat we wat lui aan het worden zijn. Daarom besloten we op zaterdag met onze 4 trekrugzakken naar de grote supermarkt te wandelen voor onze grote inkopen. Na vaak 'bonne arrivée' gehoord te hebben merkten we toch dat onze avontuurlijke look wat weg had van een trektocht doorheen de warme hoofdstad.

Na een uur wandelen kwamen we met volgeladen zakken weer aan in Gekko's Mansion. We besloten onze picknick voor te bereiden voor een namiddagje in het park. Zo begonnen we met een zelfgemaakte verse fruitsla met mango's, meloen, bananen, ananas, aardbeien en citroensap.

Gepakt en gezakt met eten vertrokken we te voet naar het lokale park waar we onderweg werden opgeschrikt door een dode vleermuis. Maar er stonden ons nog veel engere dieren te wachten, daarover later meer. 

We zochten een gezellig plekje uit tussen de locals om onze heerlijke picknick op te smullen. Met een goed gevulde maag voelden we ons sterk genoeg om nog eens een poging te wagen om krokodillen te spotten.

Na wat adviezen van de parkwachter konden we de beste uitkijkplaats bemachtigen. En ja hoor, daar waren ze dan!

Vele foto's en geschreeuw later vertrokken we sterk onder de indruk richting thuis om ons klaar te maken voor ons eerste nachtje uit in Ouagadougou samen met de collega's van Clinique Les Opportunités. Terwijl we onze wijn opdronken en onze dansmoves aan het oefenen waren in onze kamer, belde dokter Zongo dat hij ons stond op te wachten. 

Je weet dat je als stagiair verpleegkunde goed bezig bent wanneer de dokter jullie verwelkomt met: "Hallo lekkere kippen". Ook al zijn dit zijn enige gekende Nederlandstalige woorden...

Het duurde niet lang vooraleer we een nieuw biertje leerde kennen. Op ons lijf geschreven met de naam: Beaufort! Bye bye Brakina, vanaf nu ben je niet meer de onze...

Bij een avondje uit, moet er natuurlijk gedanst worden. Dit is voor ons geen enkel probleem, maar duidelijk ook niet voor de Afrikanen, al is deze manier van dansen wel wat anders. Ze evalueren hun danspasjes constant voor de grote spiegels aan de muren en jongens dansen minstens even vlot als de meisjes. Leuven hang jullie spiegels al maar klaar! 

Na het horen van, voor ons, tien jaar oude hits en dansen op Afrikaanse muziek was het tijd om terug te keren naar huis. We werden veilig voor de deur afgezet door dokter Zongo en verpleger Benin. Moe maar voldaan kropen we onder de lakens, of neen, onder het muskietennet.

 

Wanneer we ZONdagochtend wakker werden na een korte nacht, was duidelijk dat we net iets meer hydratatie nodig hadden dan andere ochtenden. Zo vertrokken wij, de lekkere kippen, weer naar ons privézwembad voor een dagje bakken en braden. Al werd dit even verstoord door de aanwezigheid van een voor ons nog steeds onbekend insect. Na een heldhaftig uur van verdrinkpogingen, uit het bad halen pogingen, pletpogingen en weggooi pogingen, met behulp van onze schoen en klein surfplankje, zijn we er uiteindelijk in geslaagd om het dier te doden. Innige deelneming. NOT. 

Weet u welk beest dit is? Hou ons op de hoogte via 'Volg ons Burkina avontuur!' https://www.facebook.com/Burkinateam

Eens we een kleurtje hadden, besloten we nog eens aan sport te doen en gingen we naar de International School of Ouagadougou voor een partijtje frisbee. Dit was voor de verandering eens niet met locals, maar kwamen in contact met andere westerse nationaliteiten. 

Door regelmatig als blanke aangesproken, aangewezen en toegeroepen te worden op de straat met de woorden "Nassara, nassara", begonnen we al bijna zelf te geloven dat we bleekscheten waren. Maar tijdens het frisbeeën tussen al de bleke benen, voelden we ons duidelijk geen nassaras meer. 

We keken al de hele week uit naar ons avondmaal om het weekend goed af te sluiten. Zo besloten we eens niet te koken, maar te dineren in het Festival De Glaces. Niet één, niet twee, niet drie, niet vier maar wel vijf bollen ijs met slagroom speelden we elk naar binnen. Bij de terugkeer naar huis merkten we toch dat een golfje zeker geen luxe is want het was maar 26°C. Brrrrrr...

Nu zijn we klaar voor een weekje mobiele kliniek in het Oosten van het land, waar we ook de hele week zullen overnachten. De rugzakken zijn gemaakt, het busje is ingeladen en een lange tocht staat ons morgenochtend om 7 uur te wachten. 

Slaapwel! 

PS: Je bent pas echt in Afrika wanneer:

- Je drie kwartier moet wandelen voor één busje warme melk

- Je als blanke naar andere blanken Nassaras begint te roepen

- Je blij bent met een lege zakdoekendoos met de vlag van Burkina Faso op

- Je je tevreden stelt met drie La Vache Qui Rit'kes voor vier hongerige personen