Het wonder is geschied..

Yow listen up, here is the story about four little girls in a sweaty world.

Zo, maandag begon het weer, een nieuwe stageweek. Enya en Tine vertrokken toch een beetje met stress naar hun eerste dag op de afdeling Spoed. Marie en Silke zouden nog een weekje verder doen op de afdeling van de grote kinderen.

Enya en Tine waren vanaf minuut één onder de indruk van wat er allemaal rondom hen gebeurde. Op weinig ruimte worden er zeer veel echt zieke kinderen gehospitaliseerd. Het is ons deze week duidelijk geworden dat veel Burkinabés veel te lang wachten om een dokter te raadplegen omwille van de hoge medische kosten. Hierdoor merk je dat men vaak te laat zorg aangeboden krijgt. Zo was er deze week een jongentje dat binnenkwam met Malaria, een veelvoorkomende aandoening die makkelijk te behandelen is als drie dagen medicatie inneemt. Maar doordat de ouders veel te lang gewacht hadden, was het kind doodziek. Hij vertoonde tekens van ondervoeding, geen bewustzijn, schokkende bewegingen en zeer hoge koorts.

We mochten al snel zelfstandig aan het werk gaan, kregen we eigen patiënten en het lukte ons om in deze chaotische setting toch structuur te vinden. 

De laatste dag kwamen we in de ochtend op de afdeling aan en waren de studenten geneeskunde een pasgeboren kindje aan het ventileren. Dit gebeurde met een manueel beademingsmasker. Het ventileren was echter nodig omdat het kindje enkel nog een hartslag vertoonde, maar niet meer zelfstandig kon ademen. In België zou dit kind een veel grotere overlevingskans hebben omdat we daar beschikken over de nodige technologische middelen. Het is net dat wat ons zo machteloos maakt, het is heel frustrerend dat je ondanks het geloof erin, de kennis en de motivatie het kind hoogstwaarschijnlijk niet kunt redden. Nadat de dokters al 14 uur lang bezig waren met het beademen namen Enya en Tine het even van hen over, en beseften ze hoe vermoeiend dit was. Het is nog afwachten hoe de situatie zal evolueren, maar het voelde alleszins heel speciaal om hierbij te kunnen helpen en zo misschien wel het leven van de baby te kunnen redden. Doordat dit hun zo aangreep en ze heel betrokken waren bij de situatie houden de dokters ons allemaal op de hoogte over hoe het verder evolueert. Ondanks dit drukke einde was het een heel boeiende en leuke ervaring. 

Silke en Marie begonnen met een heel leuke stagedag, ze konden namelijk aan alle kinderen op de dienst wat zelf meegenomen speelgoed uitdelen. Samen met de hoofdverpleegkundige werd het speelgoed eerlijk verdeeld over alle kindjes. Zo kregen de kinderen die lang gehospitaliseerd zijn, zoals de kinderen op oncologie, wat meer speelgoed. Ze waren wel heel blij dat ze aan iedereen iets hadden kunnen geven. Het was tof om te zien hoe blij je een kind kan maken met één ballon. De rest van de week was de hoofdverpleegkundige niet aanwezig waardoor ze wat minder begeleiding kregen op dienst. Ze merkten dat het moeilijk was om initiatief te nemen in een systeem waar voor ons weinig structuur in zit. Ze beslisten daarom een beetje hun eigen weg te gaan en konden een gesprek met de boekhoudster hebben, consultaties van kinderen met HIV meevolgen, ...

Natuurlijk was er na stage tijd voor heel wat plezier en vertier. 

Maandag na stage durfden we het aan om de stap naar de ambassade van Ghana te zetten. Ah nee, we namen de brommer. Wonder boven wonder kwam het visum voor Ghana, na een mooie glimlach, van de eerste keer in orde. We scoorden er voor Silke haar verjaardag zelfs nog een tablet chocolade bovenop. Na deze positieve ervaring vonden we ook nog eens de moed om de bustickets voor Ghana te regelen. Jawel, volgende week zondag kunnen we vertrekken. Ghana, here we come!

Toen was het eindelijk zo ver. Marie zette 1 april goed in door iedereen 's morgens te begroeten met goedenavond. Later op de dag bleek dit niet het enige mopje dat was uitgehaald. Het afwasmiddel was op wonderbaarlijke wijze verdwenen en toen Tine van het water proefde bleek dit een zoutsmaakje te hebben. We speculeerden heel de dag wie dit mopje zou kunnen uitgehaald hebben maar zelfs 's avonds onderweg naar de Belgische ambassade wisten we nog steeds niet wie dit had gedaan. 

Ja, je las het goed: we waren uitgenodigd, samen met het andere personeel van Paam Laafi, om in de residentie van de Belgische ambassadeur te gaan eten. We waren blij dat we ons op ons best hadden gekleed toen we verwelkomd werden door Philip, Marie-Paule en hun twee butlers. De avond was meteen geslaagd toen we na twee maand nog eens in een zetel zaten. Nadat we uitgebreid kennis hadden gemaakt werden ons plaatsen toegewezen aan de prachtig gedekte tafel. We werden voor 1 keer eens volledig uit elkaar gehaald waardoor iedereen aan tafel elkaar beter kon leren kennen. Tijdens het heerlijke vijf-gangenmenu konden we onze talenknobbel nog eens extra laten groeien doordat we zowel ons Engels, Frans als Nederlands konden boven halen. We vonden het heel jammer dat we op tijd naar huis moesten om de dag erna weer fris op stage te kunnen staan. We zijn heel blij, voelden ons zelfs een beetje vereerd, dat we kennis konden maken met de ambassadeur en zijn vrouw.

Onderweg naar huis, om 23u30, vonden we het wel wat eng dat we nog steeds niet wisten wie het afwasmiddel had verstopt en het zout in ons water had gedaan. Na een stemming waar niemand wijzer uit werd stonden de schuldigen recht. Silke en Marie bleken de aprilmopjesmakers van de dag te zijn. Na deze drukke dag was het tijd voor een welverdiende nachtrust, maar daar dacht 1 april anders over. Tijdens de dag hadden Silke en Marie toch nog even de tijd gevonden om de matrassen van Tine en Enya te wisselen. De klok sloeg 12uur en we dachten dus dat het gedaan was met de mopjes! Enya en Tine beslisten hier anders over... Ze waren al vertrokken naar stage toen Silke en Marie rustig aan hun ontbijt wilden beginnen. Ze troffen jammer genoeg een lege cornflakesdoos, een leeg pakje la vache qui rit, een lege confituurpot en een lege melkdoos aan. Gelukkig lag er wel nog brood. Helemaal in de war vertrokken ze naar stage. Ze bedachten toen dat Tine en Enya misschien wel boos waren doordat ze slecht zouden hebben geslapen door de matraswisseling. Dit gevoel werd nog eens aangesterkt doordat het leek dat Tine haar borstel had verstopt voor Silke en ze een kort antwoord kregen op hun sms, en later zelfs geen antwoord meer kregen. Een hele voormiddag zaten ze hiermee in hun hoofd, maar toen we weer met vier werden herenigd aan het zwembad bleek het allemaal om een misverstand te gaan. Enya en Tine waren heel gehaast doordat er enkele dingen misliepen in de ochtend zoals een verloren sleutel, een lege tank, ... Enkel de tafeldekking bleek een mopje! Ondanks dat Silke en Marie de hele dag hadden zitten denken over wat ze fout hadden gedaan waren we allemaal vooral blij dat de eerste Burkina-ruzie nog steeds geen feit is. Hihi schattig e! 

Donderdag beslisten we dat het na al die mopjesmakerij van de voorbije dagen tijd was om nog eens voor school te werken. We werkten aan een taak waarbij we een vergelijking maken tussen het sociaal zekerheidssysteem tussen België en Burkina Faso. Indien iemand hier meer over zou willen weten, mogen deze steeds contact met ons opnemen. Ook werkten we nog verder aan onze posters voor ons project rond tandhygiëne. Het resultaat mag er best wezen. .

 Na ons in het zweet te werken voor school besloten we ons nog meer in het zweet te werken met een bootcamp. Toen het Youtube-filmpje ons melde dat we eerst een check-up bij de dokter moesten laten doen, twijfelden we even om Peter te contacteren... Na wat overleg begonnen we er toch maar zo aan, en met dit als resultaat

Na het eindigen van een harde werkweek beslisten we dat we wel een namiddagje mochten uitrusten aan het zwembad, gevolgd door een lekker pizza bij Paradisio. Op de terugweg ontdekten we onze eerste slang, de hele straat was dan ook meteen op de hoogte na ons geschreeuw. Nadat één van de heldhaftige omstaanders ons te hulp schoot bleek onze eerste slang een extension te zijn. De teleurstelling was groot maar dit zou zaterdag goed gemaakt worden. 

Zaterdag stond er een uitstap naar Bazoule op het programma, om krokodillen te checken. We vertrokken enthousiast op onze brommers, we hoopten deze brommertocht zonder obstakels te kunnen volbrengen. Obstakel 1, we beseften, als bijna enigen met een helm op de brommer, het grote nadeel van deze casque in april. Na vijf minuutjes rijden leek het alsof we pas een plons in het zwembad hadden genomen. Obstakel 2, we dachten dat de verkeersdrempels hier voor spektakel zorgden, maar deze mening moeten we herzien nadat we alle vier in de lucht vlogen bij het rijden over een verborgen drempel. Het klinkt misschien niet spectaculair maar het was het. Silke voelde zich zelfs even Evel Knievel, de anderen kennen deze jammer genoeg niet. Toen we bekomen waren van deze jump kwam obstakel 3, een gat op onze weg. Of nee, er kwamen er vijf in onze band. Geluk bij een ongeluk, we waren net aan de péage waar vriendelijke locals ons meteen te hulp schoten. Vijf minuten later en 75 cent armer konden we terug vertrekken. Zoals we eerder ontdekten: 'il n'existe pas les problèmes en Afrique', ontdekten we nu: 'il y a toujours une solution'. 

Eindelijk aangekomen in Bazoule ontdekten we dat Tine een oplossing had gevonden voor de aprilwarmte. Ze had haar broek gescheurd, en nee, niet in de spreekwoordelijke zin. Na trots te hebben meegedeeld aan het onthaal dat we maar een klein beetje schrik hadden van de krokodillen sprong Enya in de armen van Marie na het horen van een kippengeluid achter haar. Samen met de kip maakten we ook kennis met onze gids, Benoît. 

We kregen een geschiedenislesje over de krokodil en vertrokken hierna om deze krokodillen in het echt te bewonderen. Het fototoestel werd al boven gehaald bij het zien van twee krokodillenogen boven het water, we wisten duidelijk nog niet wat ons te wachten stond. Samen met een andere groep toeristen keken we vol verwondering toe hoe de krokodillen uit het meer kwamen wanneer de kip aan een stok werd gehouden. Na wat gewend te zijn aan het feit dat we omringd waren door krokodillen durfden we het aan om op één van hun te gaan zitten. Na het zien van de vele krokodillen en het gooien van de levende kip door Marie naar één van de kroko's, bleven we nog steeds even hard onder de indruk van deze reptielen. We zijn toch heel opgelucht dat we dit bezoektripje eens hebben kunnen afsluiten zonder een aanval van de dieren. 

Terug thuis gekomen hielden we ons bezig met het maken van zo'n 700 tandhygiënezakjes. En jullie weten wat dit betekent, morgen vertrekken we weer voor een weekje mobiele kliniek naar Mahadaga. 

...Wij zijn nat en het regent niet (door het zweet)!