Met vier in bed: Ghana!

Zondag had de ochtendstond goud in de mond, want jawel we vertrokken op vakantie. Raar maar waar, we zochten koudere oorden op voor onze zonvakantie. Aan de avontuurlijke, speciale, helse ritten in Afrika zijn we al reeds gewoon, alhoewel…

Met slapertjes, olifantjes voor de Vlaams-Brabanders, girafjes voor de Engelsen, prut voor de Vlamingen,… in de ogen vonden we de bus van Imperial Express al snel. We moesten niet lang zoeken doordat we geleid werden door een geitjesgeur naast de bus. We horen jullie al denken, wat is geitjesgeur?  Wel, deze zeer doordringende geur kan nogal een sterk effect hebben op een nuchtere maag. De geur wordt voortgebracht door zakken volgepropt met dode geitjes. We stelden onszelf gerust met de gedachten dat we deze geur snel konden verlaten. Maar onze euforie bleef achter op de parking toen de geitjes bleken mee te reizen in de koffer van de bus, naast Enya haar bagage. Aangezien onze gemeenschappelijke handtas in haar rugzak stak, heeft deze de geur volledig opgeslorpt. Hierdoor zijn we twee weken lang met een eigen huisdier: ons geitje op schok.

Na enkele rustige uren op de bus, werd deze rust wel aardig verstoord. Bij het stoppen voor een plaspauze, stapten niet alleen alle mensen van de bus op, maar ook een legerman in compleet uniform (helm, kogelvrije vest, bottinnen) met mitraillette.

We vonden dit zeer bizar, maar wel fascinerend dus volgden we elke beweging die deze man maakte. We waren nog op ons gemak totdat hij ging zitten, voor zich uit keek, in zijn oog wreef, rondkeek, zijn geweer pakte en het laadde, dit was het moment dat Marie ineengedoken haar kussen voor zich hield als bescherming tegen de kogels. Gelukkig bleek dit laden enkel ter preventie tegen buskapers van buitenaf. Eenmaal aangekomen aan de grens tussen Burkina Faso en Ghana dachten we even ons paspoort en visum te tonen en terug op de bus te stappen om de reis verder te zetten, maar how how how zo makkelijk was het niet!

Voor degenen die ooit deze grens willen oversteken, gelieve volgende instructies nauwlettend op te volgen. Uitstappen, paspoort afgeven aan enge politieman van Burkina aan de deur van de bus, golfje uitdoen (airco op de bus, warm buiten), geld wisselen (check wisselkoers), plaspauze (meest pruttelende  toiletgat ooit met wormpjes), achter de bus aan lopen omdat deze begint te rijden, niet terug op de bus stappen, zoektocht naar ons paspoort, wachten onder de boom voor paspoort, paspoort in ontvangst nemen, enthousiast denken dat we nu over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door Ghanese politie, opnieuw paspoort afgeven, foldertjes invullen (verblijfsadressen en telefoonnummers zijn te kennen), zweten, zweten, zweten, mee juichen met de voetbalmatch, paspoort terug in ontvangst nemen,  enthousiast denken dat we NU over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door de Gele Koorts checker van de medische dienst van Ghana, geel boekje met gekregen vaccins laten controleren, kaartje weer in ontvangst nemen, eindelijk enthousiast over de grens lopen, de juiste bus zoeken die je 2 km verder terug vindt, op de bus stappen, golfje aandoen (airco op de bus), gaan zitten met een vakantiegevoel. Toch blij dat er zo een goede controle is.

Nog maar net over de grens dachten we dat we ons in een rijkere buurt van Ghana bevonden. Maar blijkt dat we Burkina Faso wel duidelijk verkeerd hebben ingeschat. We beseffen nu pas goed dat Burkina het 3^de armste land ter wereld is en dit ook duidelijk zichtbaar wordt wanneer je grenzen oversteekt. Niet alle landen in Afrika kunnen met mekaar vergeleken worden. Het is voor ons dan ook een zeer unieke kans is dat we in zo’n land stage mogen lopen en met een andere levenswijze geconfronteerd worden.

Na twaalf uur op weg begonnen onze maagjes toch wat te knorren. Gelukkig waren we slim genoeg geweest om een lunchpakket mee te nemen. We hadden voor elk van ons een potje met heerlijke pasta, vers gesneden groentjes (paprika, tomaat, komkommer, ajuin), dressing en Parmezaanse kaas, in de ochtend klaargemaakt. Vol enthousiasme uitkijkend naar onze heerlijke maaltijd, openden we watertandend het potje pasta. De rotte geur kwam ons meteen tegemoet, maar toch besloten Enya en Marie hier nog een hapje van te proeven, al hadden ze hier snel spijt van… Gelukkig hadden we nog wat appels en Parmezaanse kaas over, toch iets als avondeten.

Tegen het einde van de rit besloten we toch eens deel te nemen aan de plaspauze, we werden vriendelijk de weg gewezen naar het openbare toilet, wat hier wel zeer letterlijk genomen wordt. Het was eens wat anders om met tien naast mekaar over een muurtje te plassen. Met een lege blaas kwamen we om vijf uur ’s morgens aan in Accra, de hoofdstad van Ghana en onze eindbestemming. Omdat het toch een beetje eng is om in de duistere nacht in een onbekende stad rond te lopen, besloten we meteen in een taxi te springen die ons rechtstreeks naar het Sikaso beach hotel zou brengen. Jammer genoeg blijkt dit hotel niet gekend te zijn bij zo’n 48 taxichauffeurs, 4 locals, 3 politieofficiërs en Google Maps. We hadden na 2 uur bijna de hoop opgegeven, totdat we zelf een Smartphone in handen kregen (lang geleden) en de vertrouwde booking.com ons toch de juiste richting uitwees. 

We  zagen rond half 7 de zon opkomen vanuit onze taxi waardoor ons beach hotel goed verlicht was toen we er eindelijk aankwamen. We werden onthaald door een jonge man in bloot bovenlijf, maar verder kon hij ons niet veel vertellen. De baas zou er rond 2 uur zijn en deze zou ons meer informatie kunnen geven. In tussentijd besloten we toch maar eens een bezoekje te brengen aan Accra. We sprongen op de zeer goedkope oranje bus (voor 25 cent per persoon) voor een twee uur durende rit. Hier aangekomen werd ons snel duidelijk hoe druk deze stad is en welke nadelen dit met zich mee brengt. Na tien minuten te wandelen, zoekend naar een bank, waren we al meteen één gsm armer nadat deze uit onze rugzak was gestolen. Vanaf heden lopen we dus met buikzakken in plaats van rugzakken rond en met één gsm voor vier personen.

Na de overdrukke markt bezocht te hebben, hielden we Accra voor gezien en namen we onze eerste TroTro, op weg naar rustigere oorden. TroTro’s zijn afgedankte busjes  met kunstige rijders die mensen zoals ons langs de weg oppikt, voor ons later te droppen in de buurt van de bestemmingsplaats en dit tegen een spotprijs.

We kwamen goed op tijd aan om 2 uur voor onze afspraak met de baas, maar de baas zou om half 6 komen, dus gingen we even uitwaaien aan zee. Anders dan in België bevonden we ons op een parelwit strand met heftige golven, vele vissersbootjes, krabjes om te zoeken in plaats van schelpjes,… We werden al snel vergezeld door locals die ons de golven hielpen trotseren waardoor we een leuke namiddag beleefden.

We keerden weer op tijd terug voor de afspraak met de baas richting het hotel, waar bleek dat de baas niet meer zou komen en werd er ons uiteindelijk toch maar een kamer toegewezen. Uitgehongerd namen we plaats aan tafel en bestelden we lekkere French Fries. Twee uur later, bleek dat Fries rijmt op Rice waardoor we een andere, maar toch lekkere maaltijd op ons bord kregen.

Omdat we het zo leuk vonden op het strand, besloten we hier nog een dagje door te brengen waar we ondertussen al wat dieper de zee in durfden. Zonder hulp bleek dit echter een moeilijkere taak dan gedacht. Toen de grond in de zee onder Enya haar voeten verdween en de golven haar overspoelden, raakten we even in paniek. We waren opgelucht toen we een man baywatch gewijs zagen aanlopen om haar uit het water te redden. Voor de geïnteresseerden, deze 5 minuten durende doodservaring staat gefilmd op de GoPro.

Met rommelde maagjes besloten we ons te gaan douchen en te eten. Tijdens het alweer twee uur wachten op ons eten, kregen we het fantastische idee om een parodie op “met vier in bed” te starten.

Om onze avond nog wat leven in te blazen gingen we nog iets gaan drinken in de “Londen bar”, iets verderop. We voelden ons thuis door de luide muziek, de cheape baileys, de locals, leuke barmannen en een goede sanitaire voorziening.

We vonden het een leuk verblijf maar keken uit naar onze volgende tussenstop. Maar eerst is het tijd voor het uitdelen van de bedjes.

Sikaso Beach Hotel:

• Welkom: 2 bedjes 
• Eten: 3 bedjes, dit door lange wachttijden en foute bestellingen
• Kamer: 3 bedjes wegens goedkope prijs en vele ruimte
• Activiteiten: 2 bedjes
• Gastvrijheid: 3 bedjes, baas is toch nog komen opdagen 

Tips: goede wegbeschrijving op internet,  meer keukenpersoneel: eten op tijd en juist, receptie bemannen, deuren niet sluiten voordat gasten aanwezig zijn.

Goedkoop, ideaal voor studenten, wel ver gelegen van het centrum van Accra

De TroTro bracht ons straight richting Cape Coast, naar Biriwa Beach hotel waar we de volgende drie dagen zouden verblijven. Al twee maanden niet meer gewend aan luxe waren we overdonderd door dit paradijs. We doken meteen in het zwembad, met zicht op zee. Het waren drie geweldige dagen met veel zon, een bruin kleurtje, lekker eten en veel plezier.

Beseffend dat we voor deze luxe toch nog wat geld moesten gaan afhalen, vertrokken we na ons diner richting cape coast. Heldhaftig wandelden we de donkere, enge, lange oprijlaan af. Maar na tien stappen zakte de moed ons in de schoenen en zetten we het op een lopen terug richting hotel. We besloten de volgende ochtend, in het licht, geld te gaan halen.

Volledig zen geworden waren we klaar voor het uitdelen van de bedjes

Biriwa Beach hotel:

• Welkom: 4 bedjes
• Eten: 4 bedjes
• Kamer: 5 bedjes (airco, grote spiegel, zachte handdoeken)
• Activiteiten: 3 bedjes
• Gastvrijheid: 4 bedjes

      Tips: Iets meer ligstoelen

      Iets duurdere prijs, maar zeker de moeite

Het volgende beachresort Ko-Sa bleek iets verder dan verwacht, maar éénmaal aangekomen werden we hartelijk onthaald in onze eigen taal door de vriendelijke Nederlandse uitbaters. De gele Zeeman T-shirt liet het thuisgevoel helemaal naar boven komen. Bij het zien van een bliksemschicht vroeg Tine of hier vaak onweer voorkomt, waarop het meteen erna begon te stormen. Nadat de uitbaters hun voorzorgen hadden genomen, antwoordden ze dat deze storm wel uitzonderlijk hevig was. Door onze natte huid in combinatie met de wind bibberden we nog eens van de kou.

We beleefden een kriebelige en warme nacht, maar desondanks waren we vroeg uit de veren om Kakum National Park te bezoeken. Dit is nog één van de weinig bewaarde stukken tropisch regenwoud waar je heel wat fauna en flora van op de hoge hangbruggen kan bewonderen. Enya en Silke vonden dit zeer leuk, Tine en Marie zijn blij dat ze dit gedaan hebben.

Met knikkende knieën gingen we even zitten met ons eerste FanMilk ijsje. Dit zijn zeer goedkope ijsjes in zakjes, deze zijn hier overal langs de kanten van de straat verkrijgbaar.

We zetten onze daguitstap verder richting Monkey Forest. Een heel leuke gids vertelde ons op geanimeerde wijze het levensverhaal van de elf aanwezige aapjes. Ook waren er wild cats, slangen, krokodillen en schildpadden aanwezig. Deze uitstap werd afgerond met het aaien van Joepie en Tante Nel, de twee tamme baby aapjes.

Onze toeristische dag werd afgesloten met een workout op het strand. We hebben onze place to be ontdekt.  Hierbij werden we vergezeld door flikflakkende kinderen.

Door het schrijven van deze lange blog is het nu wel tijd om onder onze muskietennetten te kruipen,  want morgenavond wordt onze trektocht verder gezet naar het volgende Resort.

Zonnige en warme groetjes vanuit Ghana!

WORDT VERVOLGD – EINDE DEEL 1

Geschreven op 19 april 2014

Auteurs: Bastin, E., Cerulus, M., Léonard, S., Martens, T.