Au revoir Clinique Mobile!

Dag iedereen, het is weer tijd voor een nieuwe blog!

De mobiele kliniek die zou doorgaan in Mahadaga startte voor de eerste en de laatste keer op zondagmiddag. Samen met zo'n 24 anderen vertrokken we eerst richting Fada. Deze keer zaten we eens niet in het volle, warme Paam Laafi busje, maar mochten we meerijden met dokter Yu Ching. Het busje zat namelijk al vol met studenten van 'The Black Forest Academy' die speciaal vanuit Duitsland een weekje naar Burkina Faso kwamen om ons te helpen met de mobiele kliniek. De rit liep echter niet zo vlot als gepland. Al rijdend achter het Paam Laafi busje vloog er een deksel van de lading op het dak recht op de auto van Yu Ching af. Tine vreesde even voor haar leven terwijl ze haar gezicht met een kussen beschermde. Gelukkig bleven we allemaal ongedeerd en konden we na het herschikken van de lading weer verder op pad richting Fada. Iets later dan gepland kwamen we aan, waar me meteen voor ons vier en Clarisse een huisje toegewezen kregen dat vier keer zo groot is als onze guesthouse in Ouagadougou. Voor het eerst in twee maanden tijd konden we nog eens een hele avond doorbrengen in een zetel met televisie. Ahnee vergeten, die was er niet. 

In de ochtend na een heerlijk ontbijt met kaas, zette we onze rit verder richting Mahadaga. Tijdens deze zes uur durende rit heeft Marie haar even laten gaan en trok zo'n 465 prachtige foto's van de omgeving. 

Ondertussen leerden wij de playlist van Yu Ching beter kennen en leerde Yu Ching onze zangtalenten kennen. 

Na een picknick in the middle of nowhere, kwamen we aan en hebben we meteen de mobiele kliniek voor de volgende dagen klaargezet. 

We besloten hierna ook de rotsachtige natuur te leren kennen.

In Mahadaga is er een lopend Canadees project dat zich bezig houdt met het uitbouwen van een irrigatiesysteem dat heel het dorp zou moeten voorzien van water. Zelf mochten we ons steentje of zeg maar buisje bijdragen voor de opbouw hiervan. Zo staken we met z'n allen een waterleiding in de grond. Genoeg gewerkt, tijd voor een avontuurlijke workout door het beklimmen van de rotsen. 

Eens boven geloofden we onze eigen ogen niet, we zagen het einde van de wereld. Mahadaga ligt namelijk in de meest Zuid-Oostelijke hoek van Burkina Faso, waardoor je niets anders meer ziet dan rotsen en lucht.

Tijdens deze wandeling was het echter wel opletten geblazen voor grote spinnen, schorpioenen en slangen, maar gelukkig hebben deze zich enkel beperkt tot onze kamer.  Na het gezweet dachten we in onze kamer een verfrissende douche te nemen, maar daar dacht een giftige bruine spin anders over. Na wat geschreeuw en het doden van dit beest wouden we toch wel te weten komen of hij gevaarlijk was. Snakkend naar een verlossend antwoord, vroegen we aan Clarisse of deze spinnen gevaarlijk zijn, met als antwoord: "Oui oui, c'est très dangereux". Met kleine hartjes kropen we toch ons goed ingestopt muskietennetbed in, hopend op een goede nachtrust zodat we in de ochtend fris zouden klaarstaan voor de start van onze laatste mobiele kliniek. 

Na gehoord te hebben dat het not done is dat niet-getrouwde vrouwen hier broeken dragen, hebben we beslist dat we vanaf nu toch maar zullen ingaan op de vele huwelijksaanzoeken. Niet waar mama's, in plaats van een zoektocht naar zwartjes werd het een zoektocht naar pagnes om rond ons te wikkelen als rok, zoals de echte Burkinabés. 

Helemaal ingeburgerd begonnen we aan het verzorgen van de kinderen. Doordat we zo goede hulp kregen van onze Duitse vrienden werd het vele werk verlicht en konden we dit keer ook eens wat tijd spelend doorbrengen met de kinderen. Het viel ons op dat de kinderen zeer enthousiast en nieuwsgierig waren. Ze kwamen met z'n allen steeds dichterbij kijken wanneer we een wondzorg uitvoerden en boden zelfs hun hulp aan bij het uitspuiten van de oren. Ondanks het uitvoeren van vele wondzorgen waren deze kinderen vrij gezond en hadden ze niet veel medicatie nodig.

Doordat we tijdens deze mobiele kliniek de mogelijkheid hadden om 's middags pauze te nemen, hadden we de uitgelezen kans om voor het eerst ons toneel rond ons project uit te voeren. 

Hier hebben wij het accent gelegd op hoe maar vooral wanneer de kinderen hun tanden moeten poetsen. Op een geanimeerde manier maakten we duidelijk dat een klein beetje, of zelfs geen tandpasta voldoende is om dit op correct wijze te doen.
Het toneeltje werd afgesloten met een door ons zelfgemaakt liedje. Dit liedje bespreekt de techniek van het tandenpoetsen.

We hebben dit toneeltje twee dagen op rij kunnen uitvoeren, we hopen dat dit project volgend jaar verder gezet kan worden.. Hint hint.

Aan het eind van deze twee dagen begonnen we te beseffen dat het einde van onze buitenlandse ervaring in zicht begint te komen. We hebben nu al heimwee naar de mobiele klinieken want we vonden het alle vier fantastisch om hier deel van te mogen uitmaken.

's Avonds was er steeds tijd om onze Duitse vrienden beter te leren kennen en ervaringen te delen. De meesten zijn geïnteresseerd in de medische wereld en willen graag geneeskunde of verpleegkunde gaan studeren.

Donderdag brachten we een bezoekje aan de grootste en enige doven- en blindenschool van Burkina Faso. Dit was een zeer interessante en speciale ervaring, het was dan ook ons eerste echt dichte contact met blinden of doven. We waren onder de indruk dat we konden zien hoe deze kinderen de wereld beleven. We merkten dat ze alles aanraakten en bleven voelen aan voorwerpen, handen, muren, ... toch waren het eerder zij die ons de weg lieten zien doorheen het centrum. Tijdens de rondleiding zagen we hoe de kinderen leerden weven, koken, kleren en zeep maken, ... We zagen ook hoe de brailleboekjes gedrukt werden, daarna las een blinde jongen ons voor uit zijn brailleleesboek. Het was heel fascinerend om te zien hoe snel de jongen de tekst kon lezen en ons het verhaal kon vertellen. Na de rondleiding kregen we wat tijd om met de kinderen door te brengen. Het was fantastisch om met de kinderen bezig te zijn en ook zij waren heel enthousiast om ons wat gebarentaal aan te leren. Vanaf heden kunnen wij alle vier onze eigen naam tonen in gebarentaal. Voor de geïnteresseerden kunnen we altijd een kleine demonstratie geven als we terug in België zijn!

Voor onze terugkeer brachten we nog een bezoek aan het 'Centre Medical'. Het is bewonderenswaardig dat er in zo een klein en afgelegen dorpje toch een goed ontwikkelde gezondheidszorg is uitgebouwd. Ondanks dat de rondleiding maar een half uur duurde hadden we toch de kans om veel te zien en vragen te stellen waardoor de werking van het ziekenhuis ons duidelijk werd. 

Gepakt en gezakt vertrokken we enthousiast aan de terugrit samen met Yu Ching. De zangstemmen werden weer boven gehaald en na enkele grappige tussenstops (hier wilt Tine het liever niet over hebben) arriveerden we terug aan ons ruime tussenverblijf in Fada. In de avond was er nog tijd voor een boeiende presentatie over pagnes die werd gegeven door Ineke.

We hadden het merveilleuse idee om de bedden te verschuiven tot onder de ventilator om zo ten volle te kunnen genieten van het aangename briesje. Een zalige nacht was hiervan het gevolg.

Volledig uitgerust vertrokken we vrijdag huiswaarts. En onze rit werd meteen spectaculair door de passage van de president van Burkina Faso, Blaise Compaoré. We waren erg onder de indruk van de grote veiligheidsmaatregelen die op de getroffen werden: legermannen met mitrailletten, helikopters, razendsnelle kogelvrije auto's, ...  

Eens thuisgekomen stond het welkomstcomité van de gekko's ons op te wachten. Hierna haalden Marie en Silke het pakketje voor Silke haar verjaardag terwijl Tine en Enya de boodschappen deden.

Vol spanning wachtten M&S de opening van het pakketje af. Het was namelijk een raadsel of de kaas die al vijf weken onderweg was het gehaald zou hebben. Maar ja hoor, zowel de kaas als de chocolade hebben de vlucht overleefd.

Om 18uur hadden we een afspraak met de kleermaker maar hier wilt Marie het verder niet over hebben.

We brachten nog de laatste zaken in orde voor ons verblijf in Ghana, werkten nog aan wat taken voor school, ... maar hier wilt Enya het even niet meer over hebben. De tijd vloog en het was plots al zaterdagavond, wat we in die tussentijd hebben gedaan weten we niet meer (of daar willen we het toch niet over hebben).

Zaterdagavond aten we de Parmezaanse kaas op, nog eens extra bedankt aan mama Cologne voor deze heerlijke maaltijd! Hier wilt Silke het zeer graag nog over hebben, wie wenst mag haar hierover contacteren.

De zakken zijn gemaakt (of hopelijk straks toch), de taximan is op de hoogte, de bustickets en paspoorten liggen klaar en onze benen zijn geschoren. Zijn wij er klaar voor? Ghana, here we come!