Everywhere we go

Na een heerlijk ontbijtje besloten we een dag aan het prachtige strand van Ko-Sa Beach te relaxen. Al meteen werd ons een kokosnoot aangeboden die we met heel veel smaak hebben opgegeten. Ondanks dat het een super leuke stranddag was met de vriendelijke locals, keken we al van ’s morgens uit naar ons avondeten, want we hadden ‘Lobster’ besteld.

Silke en Tine hadden dit nog nooit gegeten en kregen de hele dag uitgebreide uitleg en eettips van Marie en Enya over hoe je een kreeft op de meest elegante manier kan eten.

Er heerste dan ook onder ons allen verwarring wanneer we ons bord voorgeschoteld kregen. Lobster staat hier blijkbaar niet voor kreeft maar voor langoustines, wat ook zeer lekker bleek te zijn. Omdat Silke en Tine de ultieme kreeftervaring niet hebben meegemaakt, kunnen jullie hen altijd mee op resto vragen om samen van een kreeftje te genieten. Ook Enya en Marie lopen hier wel warm voor.

Tijdens het maken van onze zakken om te vertrekken naar ons vierde en laatste Beach Resort, besloten we onze kritische blik weer naar boven te halen en weer bedjes uit te delen.

Ko-Sa Beach Resort

Welkom: 5 bedjes (meteen uitleg over bezienswaardigheden)
Eten: 4 bedjes (zeer lekker maar iets duurder)
Kamer: 4 bedjes (kleurrijke Afrikaanse hutjes)
Activiteiten: 4 bedjes (leuke gezelschapspelen, wel woelige zee)
Gastvrijheid: 5 bedjes

Tips: geen timer op de ventilator, verder geen aanmerkingen.

Een echte aanrader, zeer aangename uitbaters, doe zo voort.

Omdat het al donker was, leek het ons een slim en veilig plan om een rechtstreekse taxi richting Oasis Beach te nemen en te stoppen om wat geld af te halen bij de bank. Onderweg zagen we de taxichauffeur aan de politiecontrole stiekem wat geld aan een politieman toestoppen toen hij werd tegengehouden. We dachten meteen dat we in een mensensmokkel betrokken  waren en begonnen al ontsnappingsplannen te bedenken die niet nodig bleken te zijn. Deze louche handelingen blijken alledaagse kost om onder de strenge politiecontroles voor de auto’s uit te komen.

Het stoppen aan een bank bleek wel wat moeilijker te verlopen. Nadat in enge bank één het geld op bleek te zijn, goede bank twee niet met de auto bereikbaar was, bank drie, vier en vijf  voorbijgereden werden ondanks onze haltroepingen, kwamen we aan in bank zes. Ondertussen was het al 22u en merkten we dat Cape Coast Center rond dit uur op zijn levendigste is, al was dit misschien niet zo ideaal om geld af te halen.

Om de kans op diefstal kleiner te maken stopten Tine en Silke die geld hadden afgehaald dit op meer intiemere plaatsen weg alvorens weer naar de auto terug te keren, al bleek dit een grotere uitdaging dan verwacht. Op hun pad terug naar de taxi kwamen ze een bende tegen waarvan één van de leden hen tegen hield met zijn arm tegen Tine haar keel gedrukt. Hij wilde hen niet laten passeren waardoor ze noodgedwongen een vluchtweg namen langs een auto waar net op dat moment het alarm van afging. Geschrokken liepen ze met een snelle vaart richting Enya en Marie die ondertussen al uit de taxi waren gesprongen om hen te hulp te schieten. Hierna sprongen ze met vier vliegensvlug weer de taxi in richting Oasis Beach.

Met het lawaai van het onweer, de wind, de regen en de zee op de achtergrond vielen we allemaal vredig in slaap, behalve Tine die bang had door het zien van een bliksemschicht en nat werd door de niet zo waterdichte muren.

Easter Monday (paasmaandag voor de Vlamingen), wordt hier wel erg hard gevierd. We hoorden al enkele dagen dat er op maandag een grote beach party zou zijn, waar wij allen zeer hard naar uitkeken om ’s avonds mee te kunnen vieren. Overdag bestudeerden we van op afstand al de leuke danspasjes van de locals, ze kunnen er namelijk wel wat van, om ’s avonds zelf aan de slag te kunnen.
Jammer genoeg bleek het feestje om 18u al gedaan te zijn, waarop wij besloten ons eigen feestje te maken met enkele Ghanezen. Onze eerste avond was dus al meteen een schot in de roos en we keken dan ook erg uit naar de volgende.

Dinsdag vertrokken we naar Anomabo Beach, we hadden hier erg hoge verwachtingen van, maar deze werden niet ingelost. Buiten de zachte handdoeken was er niets bijzonder aan dit verlaten strand. Toch hadden we enkele ideetjes om ons hier bezig te houden.

Een tegenvaller op de terugweg was dat alle TroTro’s en taxi’s vol zaten en we zelf zes km richting Cape Coast Center moesten wandelen eer we een taxi aan de haak konden slaan.
Na deze inspanning besloten we dat we wat ontspanning verdient hadden en bouwden een feestje met enkele Ghanezen tot in de late uurtjes.

Toch waren we al vroeg uit de veren om Elmina Castle te bezoeken. De rondleiding was heel interessant, gelukkig hadden we Silke bij om de gids te vertalen want we verstonden er geen ‘snars’ van. Elmina Castle is bekend door de vroegere slavenhandel die in dit kasteel plaatsgevonden heeft. We waren erg onder de indruk zeker wanneer we opgesloten werden in één van de cellen van de slaven.

Na deze leuke uitstap besloten we een chill avondje te houden samen met enkele Ghanezen en eens op tijd ons bedje in te kruipen.

Onze laatste dag besloten we op het strand door te brengen. Maar door de bewolking zwommen we een dagje in de zee. Waarvan we achteraf lazen dat deze best gevaarlijk is. No worries, Enya is nog oké..
De laatste avond moest natuurlijk ook gevierd worden en namen we afscheid van  onze Ghanese vrienden.

Voor het slapengaan maakten we ook nog even tijd om de laatste bedjes uit te delen.

Oasis Beach Resort

Welkom: 3 bedjes
Eten: 4 bedjes (prijs-kwaliteit)
Kamer: 3 bedjes (veel ruimte maar weinig faciliteiten)
Activiteiten: 4 bedjes (centraal gelegen in Cape Coast, bruisend uitgangsleven)
Gastvrijheid: 5 bedjes (bekwaam personeel, weten hoe het moet, persoonlijke aanpak)

Tips: betere verlichting in de kamer, waterdichte muren

Place to be voor een Yolo-avondje, zeer studentvriendelijk.

Na een korte nacht stonden we om vier uur ’s nachts met onze trekrugzak paraat om naar Accra te vertrekken. Het was maar een korte twintig minuten wandelen naar het TroTro-station dus we besloten om wat geld uit te sparen en te voet te gaan. Dit bleek ons domste plan ooit aangezien de criminaliteit op straat rond dit uur het hoogst is. Na tien minuten snelwandelen kwamen we met kloppende hartjes aan bij de TroTro’s. We konden meteen op een TroTro richting Accra stappen waardoor we gerust gesteld waren dat we de bus van tien uur richting Ouaga zouden halen. Onze hoop verminderde echter met elke minuut toen we na een uur nog steeds niet waren vertrokken omdat de TroTro nog niet vol genoeg was. Om zes uur begon dan toch de lange rit maar later bleek dat we de betekenis van ‘lang’ op dat moment nog niet kenden…

Met lichte stress kwamen we toch om vijf voor tien aan in het busstation waar we te horen kregen dat onze bus twee uur vertraging had. Eens opgestapt op de bus vertrokken we vol goede moed aan de normaal gezien 18-uur durende rit. Eén minuut later, op de afrit van de parking, stopte de bus en stapte de chauffeur uit. Het laatste beetje hoop dat we een vlotte rit zouden hebben viel in het water toen Tine zei: “Mannen, diene begint te krikken.” Eén uur later konden we weer vertrekken. Ondanks de drie uur vertraging zagen we de rit nog helemaal zitten doordat we de ereplaatsen op de bus hadden weten te bemachtigen, namelijk stoel 1, 2, 3 en 4! Na 18 uur vol slapen, stoppen, muziek luisteren, lezen, … beseften we om zeven uur ’s morgen dat de rit wat langer zou duren aangezien we de grenscontrole nog steeds niet gepasseerd waren. Er volgden nog zeven uur van ergernis voordat we Gekko’s Mansion terug zagen, na 27 uur waren we eindelijk in Ouaga.

We  wilden na thuiskomst natuurlijk meteen onze spannende verhalen vertellen aan onze lieftallige ouders maar daar stak de internetverbinding van Afrika een stokje voor. Na acht uur met mislukte pogingen tot het versturen en ontvangen van berichten gaven we het op en kropen ons bed in.

Morgen beginnen we aan onze laatste twee weken stage in het pediatrisch ziekenhuis. Het wordt weer wennen om Frans te praten met de plaatselijke bevolking.

Daag.