BBB-training (Beestige Burkina Blog)

Start.

Maandag was het dan zover onze stage in het staatsziekenhuis pediatrie. We voelden hier in Burkina toch wat Belgische stagestress, niet wetend wat ons de komende weken te wachten zou staan.
Gelukkig vergezelde Peter ons tot bij de chef om de laatste zaken voor stage te regelen..

En zoals het in Afrika wel eens kan gebeuren liep niet alles zoals gepland. Enya en Tine zouden in plaats van op heelkunde op nourrissons (zuigelingen) staan en Marie en Silke zouden in plaats van op spoed op grands enfants (grote kinderen) staan. We gaan natuurlijk niet echt op deze kinderen staan, maar gewoon op de afdeling..

Het is natuurlijk een heel nieuw systeem voor ons om aan gewend te geraken, maar elke dag ontdekken we nieuwe dingen. Silke en Marie worden goed begeleid door de hoofdverpleegkundige waardoor ze veel leerkansen hebben, Enya en Tine moeten wat meer zelfstandig te werk gaan.

We zagen op beide afdelingen vele bloednames, infusies, lumbale puncties, HIV-testen, dokters, ... Ondanks dat er zoveel dokters (lees: soms tot 24 in een kamer) zijn is het toch de taak van de verpleegkundigen, en dus ook die van ons, om de voorschriften voor de medicatie voor te schrijven.

Wat Silke en Marie het meest bijblijft is een slangenbeet bij een jongen van 13 jaar, omdat we dit in België niet zullen tegen komen, of dat hopen we...
Enya en Tine hebben de kans gehad om één dag bij de prematuurtjes te staan. Het was boeiend om te zien hoe deze prematuren verzorgd worden in een weinig technologische omgeving. Wat bij ons voor veel verwondering zorgde, maar hier een normale zaak is, is dat de prematuren hier geen naam krijgen.

Het is heel leuk dat we ook de kans krijgen om buiten de afdeling de ziekenhuiswerking te ontdekken. Zo hadden we een uitgebreid gesprek met de sociale assistent over de werking van de sociale zekerheid in Burkina Faso en konden Tine en Enya samen met de studenten geneeskunde een les over handhygiëne volgen.

Omdat we toch graag kennis willen maken met de afdeling spoed hier in Burkina Faso, hebben we gevraagd om daar toch te mogen staan, Tine en Enya zullen hier maandag dan ook starten.

Na stage hielden we ons deze week vooral bezig met het maken van stage-opdrachten. Ondanks steeds zo druk bezig te zijn kwamen we toch veel beesten tegen.

Onze beestige ontdekkingsweek begon al op zondagavond toen Enya bijna op minigekko 1 stapte. We vingen Gekkie onder een glas en ontroerd door dit schattige beestje bewonderden we deze one-gekko-show één uur lang. We merkten op dat Gekkie aan het einde van zijn leven toe was en na enkele reanimatiepogingen gaven we de hoop op en besloten we hem te begraven (na een fotoshoot)... De volgende dag waren we nog heel enthousiast toen we minigekko 2 en 3 over de muur zagen lopen. Het enthousiasme werd jammer genoeg met de dag kleiner toen we minigekko 4 op Silke haar muskietennet vonden, minigekko 5 onder Marie haar bed zagen lopen, minigekko 6 uit de keukenkast zagen kruipen, ... Bij zoveel minigekko's hoort natuurlijk reuzegekko mama die zich gezellig naast Tine haar bed settelde en reuzegekko papa die de hele week een oogje in het zeil hield in de badkamer. Tegen het einde van de week bedachten we ons dat Gekko's mansion misschien wel met een nest zit. Het wordt dringend tijd om de afspraken met onze huisgenootjes nog eens op te frissen: niet in de kamer, niet in de badkamer, af en toe de afwas, groentjes halen, la vache qui rit'ke smeren, maar vooral niet de bedden met elkaar delen!

De gekko's waren niet de enige bezoekers deze week. Ook Jip verliet even zijn territorium en bracht ons een huisbezoekje. De zeer grote kakkerlak die een stapje in de keuken durfde te zetten moest zijn tripje beëindigen na een slag van de onderkant van Silke's schoen.

Wanneer de beesten ons niet kwamen bezoeken gingen we zelf maar op zoek. De zoektocht wierp al snel zijn vruchten af toen we door het keukenraam naar buiten keken en een dromedaris voorbij zagen wandelen. We grepen snel ons fototoestel om de achtervolging in te zetten. Na enkele foto's met de dromedaris vonden we het wel welletjes geweest deze week en lieten we geen enkel beest ons pad nog kruisen.

Nu het toch wel echt warm aan het worden is leek het volgens deze slimme meiden een goed plan om de loopschoenen eindelijk eens uit de valies te halen. 4 knalrode hoofden en 8 stoflongen later is de eerste stap om Elodie Ouedraogo op te volgen gezet.

De rest van de week vulde zich met het spotten van souvenirs in 'Village Artisanal' (die we deze keer wel alle vier vonden) en veel verlies van tijd en benzine bij zoektochten naar de ambassade van Ghana en de busmaatschappij naar Ghana. Positieve noot: Marie en Silke hebben hun oriëntatievermogen toch nog wat kunnen opkrikken.

Zaterdagochtend kreeg Tine het droevige nieuws dat haar opa overleden is. Dit was voor ons allemaal even slikken. Ondanks dat er tussen Tine en haar familie een grote afstand is, is ze hier toch in goede handen. We wensen ook haar familie heel veel sterkte toe.

In de avond stond er iets veel leukers op het programma, namelijk Silke's birthdayparty. Dit besloten we in te zetten door haar lievelingsgerecht, macaroni met hesp en HEEL VEEL KAASSAUS, te maken. Vanaf heden is dit kaasgerecht het lievelingsgericht van ons allen.

Bij een verjaardag horen natuurlijk ook cadautjes. Met het traditionele warm-koudspel werd het een zoektocht voor Silke naar haar verrassing! Als goede vriendinnen kochten we voor haar natuurlijk zeer bruikbare gadgets. Het eerste 'de maxe' cadeau was een VOL doosje la vache qui rit met een verdroogd stukje stokbrood (over van het ontbijt...), en als kers op de taart kreeg ze nog een groene paprika! We horen jullie al denken, waarom een paprika?! Dit is namelijk haar lievelingsgroente. Vanaf het moment dat Silke een paprika ziet, ruikt, proeft of hoort begint haar maag om te keren en komt de inhoud dan ook naar buiten. Een leuk verjaardagscadeau dachten wij!

Al toeterend en met feesthoedjes op vertrokken we richting Peter, Ineke, Jiska en Phebe om onze heerlijke maaltijd verder te zetten met een lekkere vanillecake, gemaakt door Phebe en Jiska.
Met gevulde magen begonnen we aan ons verkleedpartijtje met zelfgemaakte Mojito's. Tine heeft de prijs gewonnen van de meest originele outfit (geïnteresseerden kunnen Tine contacteren voor een foto).

Na deze zeer leuke avond met Jim en Run hadden we toch nog eens nood om uit te slapen.
Goed uitgerust besloten we Silke haar 22ste verjaardag op een chille manier door te brengen aan een nieuw gevonden zwembad.
De zuiverheid van dit water werd getest door het weer eens proberen maken van 823 onderwaterfoto's met de GoPro.

Einde.

It's getting hot in here!

Bonjour tout le monde

Na wat vakantie genomen te hebben was het maandag tijd om terug aan de slag te gaan. De mobiele kliniek die op het programma stond beloofde een bijzondere te worden, we trokken naar een bedrijf waar explosieven worden ontwikkeld voor in de mijn. Op de planning stond het onderzoeken van zo een dertig werknemers. We vertrokken met het volgeladen busje richting Réo maar na een klein half uur rijden ontdekten we dat het busje toch nog niet helemaal vol was. Ineke belde Peter met de melding dat hij zijn dokterstas vergeten was. Na een klein ommetje waren we terug on the road, wat zouden mannen toch zonder vrouwen zijn?!

We mochten bloednames uitvoeren bij elk van deze werknemers en merkten dat we onze skills duidelijk nog niet verleerd zijn, het lukte telkens vanaf de eerste keer! Dit ondanks dat we een handschoen in plaats van een garot moesten gebruiken om de aders af te spannen. Na de bloednames stond hen nog een ECG (elektrocardiogram), een RX-foto, een urinetest, een hoor- en oogtest, een meting en een weging te wachten. Enya en Marie waren heel blij dat ze de afname van een ECG enkele keren konden uitvoeren omdat ze nog niet op een afdeling hadden gestaan waar deze techniek voorkwam, ondertussen zijn we er allevier al echte pro's in geworden. Wat hier ook al goed gevorderd is, is ons organisatietalent. Elke keer is het weer opnieuw zoeken naar hoe we op een beperkt aantal vierkante meter al deze onderzoeken kwalitatief zullen uitvoeren, maar elke keer is de fierheid groot wanneer we merken dat de doorstroom vlot verloopt.

De tijd vloog snel voorbij waardoor onze magen later als normaal begonnen te knorren. Na het ontdekken dat er geen middageten mee was waren we toch voor een keer blij met de reserves die we de laatste jaren allevier in Leuven opgebouwd hebben. We besloten snel aan het laatste onderdeel te beginnen: de gehoortesten. Door het gebrek aan een geïsoleerde kamer waar de testpersoon in alle stilte naar de biepjes kan luisteren werden wij tijdens deze testen ook erg op de proef gesteld. De luidruchtige lichting moest namelijk 30 testen lang niet babbelen. Na 5 testen besloten we toch maar om op te splitsen, om de kans op gebabbel te verkleinen en zo het resultaat van de testen niet te beïnvloeden. Deze laatste loodjes wogen zeer zwaar en duurde heel lang maar ze werden verlicht door Peters hulp en het geanimeerd foto's trekken van ons door het personeel want we zijn voor sommigen blijkbaar nog steeds een attractie op zich.

Toen we om 17.30u terug huiswaarts keerden, uitkijkend naar een lekker avondmaal, kwamen we ons RX-busje tegen dat enkele uren eerder was vertrokken. De versnellingen van dit busje werkten niet meer waardoor ze in traag tempo (lees: 10km/u) richting Ouagadougou aan het rijden waren. Nadat de lokale dokters uitgestapt waren zagen we het busje op mysterieuze wijze weer vlot vertrekken, de enige verklaring die de dokters ons hiervoor gaven was: "Oui, on a prié" waarna we vol verbazing de hele rit lang naar nog meer dergelijke verhalen van Peter luisterden. Bij aankomst waren we heel blij dat we na 13uur zonder eten vele groentjes kregen van Peter en Ineke om bij onze spaghettisaus te doen.

Dinsdag hadden we, behalve enkele voorbereidende taakjes voor de mobiele kliniek van de volgende dagen, een vrije dag. Het was dringend tijd om onze keuken- en koelkast nog eens aan te vullen. Om de competitiebeesten in ons nog eens naar boven te halen besloten we er een klein wedstrijdje van te maken. Team Bingo vs. Team Market, snelheidsduivels Enya en Tine slaagden er opnieuw in om Silke en Marie te verslaan maar hierna besloten we toch weer met vier samen te werken want wat wij samen doen, doen we beter! Door gebrek aan urinesticks voor de volgende dagen waren we genoodzaakt om de sticks in twee te knippen. Doordat Tine niet recht kan knippen zette zij zich al aan het tekenen van de posters voor het project waar we haar daarna ook mee hielpen. Om af te sluiten hebben we ook nog 600 tandpastazakjes gemaakt voor mee te geven aan alle kinderen, samen met hun medicatie.

Na het volbrengen van de taakjes besloten we onszelf te belonen met een lekker avondmaal, we maakten zelf quiche mét zelfgemaakt bladerdeeg, want dit is hier in de winkels niet te vinden. Dit was weer een culinair hoogstandje dat zeker voor herhaling vatbaar is!

Woensdag vertrokken we op een voor ons gekende mobiele kliniek waar we meer dan 480 kinderen zouden onderzoeken en verzorgen. Het grote verschil met de vorige keren was dat Ineke deze keer niet mee was waardoor wij ook de farmacie voor onze rekening namen. Na even zoeken wist Silke hier toch een goed systeem in te vinden. Tine en Enya hebben elk een moeilijke wondzorg moeten doen. Tine moest drie kwartier lang een korst losweken met zuurstofwater waarna ze deze goed kon verzorgen. Bij Enya was het zuurstofwater op waardoor ze een korst zonder te weken moest loskrijgen, door het weinige basismateriaal voor een wondzorg moest de jongen een dag later terug komen om de wonde opnieuw te kunnen verzorgen. Tussen het werken door vonden we tijd om met de kinderen te spelen. Ze waren heel enthousiast, misschien soms iets té enthousiast toen we de bellenblazers en ballonnen boven haalden.

Na een productieve dag kwamen we aan in ons hotel voor 1 nacht zodat we de volgende dag snel terug ter plaatse zouden zijn. We werden heel luxueus ontvangen en waren verwonderd toen we elk een, in onze ogen, 3-persoonskamer kregen. We twijfelden nog even om toch samen te slapen aangezien we hier toch wel aan gewend zijn na anderhalve maand, maar na het liggen op het zalige bed besloten we toch maar om de bedden niet met elkaar te delen.

Helemaal uitgerust zaten we rustig aan de ontbijttafel op het terras tot dat Silke een Motilium ging halen voor onze zieke Enya... Al snel was Silke terug, zonder Motilium, maar wel met de boodschap: "Mannen, ge raadt nooit wa ik gezien heb! Ik stond oog in oog met ne struisvogel!". Vervolgens sprongen we allemaal recht om dit gigantisch beest te zien, het ontbijt kon wachten. Uit ervaring weten we dat de Burkinese dieren niet zo gesteld zijn op de komst van vier Belgische meisjes, wij zijn dus vanaf  nu steeds op onze hoede en blijven op een veilige afstand.
Na heel wat geschreeuw en geschrik wanneer we ontdekten dat het er meerdere waren, besloten we toch het territorium van de struisvogels te betreden.

Ondanks dat we onze hele dag met deze dieren zouden kunnen spenderen, herinnerde Peter er ons aan dat er nog 250 kinderen te wachten stonden. Onze ervaring werpt duidelijk zijn vruchten af, we waren al klaar om 15u, waardoor we nog voor het donker thuis zouden zijn.

Koken zouden we niet moeten doen bij thuiskomst, want er stond namelijk ons een 'African night' met optredens en een Potluck (groot buffet) te wachten. We waren echter zeer moe en kropen vroeg ons bed in.
Door onze vermoeidheid dachten we een goede nacht tegemoet te gaan, al dacht de hitte daar even anders over. Al zwetend werden we enkele keren wakker waarna we de volgende ochtend beslisten de hardste stand van de ventilator vanaf nu toch maar in gebruik te nemen.

Vrijdag besloten we onze kans bij de Burkinese ambassade opnieuw te wagen. We vertrokken alweer vol goede moed en met veel enthousiasme, eens zien voor hoelang het deze keer zou duren. Eerst brachten we een bezoekje bij de Belgische ambassade om ons te presenteren (na anderhalve maand, jawel). Wanneer we dit gebouw betraden voelde we ons duidelijk weer eens even in België, door de geairconditioneerde frisse ruimte. Kan wel eens goed doen wanneer je constant, ook al zittend, nat in het zweet staat bij temperaturen van 44°C. Veel informatie rijker vertrokken we dan toch om ons visum te gaan verlengen.

Na wat gediscussieer en wat wachten, kwamen we toch bij Mr. Right aan. Wat paperassen later, kwamen we toch een paar probleempjes met onze pasfoto's tegen. Enya haar tanden waren namelijk zichtbaar, dus moest ze noodgedwongen op zoek naar Photo Luxe. Een zotte brommerrit, "prachtige" pasfoto's (echt lelijk) en twee flessen water rijker, keerden Silke en Enya weer terug. Marie en Tine hadden zich tijdens dit uurtje wachten ook zeer nuttig bezig gehouden. De eerste heimwee traantjes waren bij hen dan ook een feit.
Gelukkig was er een local met medelijden die ons zes gratis bananen gaf waardoor er al snel terug een lach
op ons gezicht verscheen.

Vier uur later en €95 per persoon armer, hopen we dat we vanaf maandag eindelijk legaal tot 16 mei in Burkina Faso mogen verblijven.
In de namiddag raapten we onze moed terug bij mekaar en werkten we weer aan ons project. Vele posters later, besloten we ons een avondje te verwennen. Wat deze avond avond precies in hield: "What happens in Burkina, stays in Faso!"

Na eindelijk nog eens beetje uitgeslapen te hebben tot 8 uur sprongen we op de brommers voor een ontspannend dagje zwemmen. We wilden deze dag afsluiten met een bezoekje aan Village Artisanal (souverniermarkt). Dit verliep anders van verwacht...
Tine en Enya reden op kop, as always, zodat Silke en Marie enkel en alleen moesten volgen.
Door een kleine onoplettendheid raakten ze Tine en Enya kwijt wanneer ze aan de enige afslag van de hele rit de verkeerde namen. Besluit: Ook na anderhalve maand is hun oriëntatievermogen nog steeds onder nul.
Cadeautip voor Marie en Silke: een GPS.

Vandaag begon de dag wat moeizaam, want alle vier geraakten we niet uit ons bed. Het plan om om 6 uur op te staan om krokodillen te gaan spotten in het park viel hierdoor een beetje in het water. Maar om half 10 zaten we dan uiteindelijk toch aan het krokodillenmeer. Jammer genoeg hadden de krokodillen niet hetzelfde plan om in het weekend uit te slapen, waardoor ze reeds aan hun dagdagelijks activiteiten onder water begonnen waren. Hierdoor zagen we geen enkele krokodil...

We reden dan maar verder richting het zwembad, ondanks de bewolktheid. We besloten niet te zonnen maar 487 onderwaterfoto's te maken. Helaas, zijn er hiervan maar 7 gelukt. Misschien moeten we volgende keer toch maar de filter van het zwembad opzetten voor een nieuwe fotosessie.

Vanavond proberen we eens tijdig ons bed in te kruipen, want we kijken uit naar onze nieuwe stage op pediatrie die morgen van start gaat. In dit publiek ziekenhuis zullen Silke en Marie eerst twee weken stage lopen op spoed, Tine en Enya zullen op heelkunde starten. Misschien moeten Tine en Enya toch maar een plannetje schrijven met de wegbeschrijving...

Au revoir!

Vier blanke meisjes, een attractie op zich!

Hallo allemaal!

Door wat verschuivingen in de planning liepen we toch nog één dag stage op Les Opportunités. Terwijl Silke en Enya de vroege shift voor hun rekening namen, kregen Tine en Marie de kans om samen met dokter Peter een huisbezoek te doen bij een dame wiens baarmoeder enkele dagen eerder werd weg gehaald.
Het was interessant om eens van dichterbij te zien hoe de mensen hier wonen.
We voelden ons zelfs even dokter toen we met de stethoscoop naar de longen van de patiënt konden luisteren.

Dinsdag begon voor sommigen de dag wel al heel vroeg. Burkinaparasiet 1 besloot Silke's darmen en slokdarm eens uit te testen en bezocht samen met haar het toilet al eens om 02u40, 03u40, 04u40, 05u40 en 06u40, tot de rest dan ook maar besloot om wakker te worden.
Dit was voor Silke dan weer het moment om te beslissen om weer in haar bed te kruipen.
Het beloofde een spannende dag te worden want we besloten om ons visum te gaan verlengen. Want zoals jullie in eerdere blogberichten al konden lezen, hebben deze vier slimme meisjes steeds hun paspoort op zak en hebben ze hun visum vanuit België reeds geregeld voor drie maand en half. Ah nee, toch niet, ze beslisten in België om er eentje van drie maanden te nemen, want dit kan je toch met gemak en goedkoop in Burkina Faso zelf verlengen.
Na hoopvol aangekomen te zijn op de ambassade werden we van man naar man, van man naar gebouw, van gebouw naar vrouw, van vrouw naar ander gebouw met vrouw, van vrouw naar leeg kantoor van chef, van niemand naar chef, van chef naar vrouw en van vrouw naar chef gestuurd. Deze bleek uiteindelijk niet zo blij te zijn met onze komst.

Na enkele verwoede pogingen zonder resultaat zonk de moed ons in de schoenen en stonden we er alle drie maar wat radeloos bij. We besloten om dan maar door te rijden naar het ziekenhuis, waar we de medicatie opnieuw gingen classificeren en later een visumoplossing te zoeken.
Het was zo een dag dat je beter niets doet omdat toch alles fout loopt, een dag om in de zetel of het bed door te brengen. Dit had Silke ons wel in de ochtend mogen laten weten...

In de avond werd onze dag toch wat opgevrolijkt door de heerlijke zelfgemaakte wraps, onze topmaaltijd van de voorbije maand. Silke kijkt er ook naar uit om deze delicatesse eens te proeven.
Ook Victor, de kleermaker, wist een glimlach op ons gezicht te toveren wanneer hij onze zelfgemaakte broekpakken en broeken kwam brengen.
Tine en  Marie trokken met 1000 CFA (€1,5) de weg op om Silke toch iets voor te schotelen dat ze binnen hield. Met de gedachte op cracotten was de teleurstelling groot in winkel nummer drie wanneer de prijs 1100 CFA bleek te zijn. Het werd dan maar een zeer klein pakje droge koeken voor Silke en aardbeien voor onszelf, als beloning voor de goede zorgen voor Silke.

Met het vooruitzicht op een lange busrit de volgende dag besloten we om er een korte nacht van te maken en ons schoonheidsslaapje voor de bus te houden. We namen dit zeer letterlijk en werkten tot in de vroege uurtjes door aan ons project rond tandhygiëne, enkele mooie posters waren het resultaat.

Na een zéér korte nacht maakten we om 06u30 kennis met onze taxichauffeur. Na een zéér korte rit van welgeteld 20 meter stapte onze chauffeur uit. Na wat onduidelijkheid wist Tine ons iets mee te delen: "Mannen, die begint te krikken!" Hij verzocht ons vriendelijk even uit te stappen, de twijfel of we wel op tijd de bus zouden halen was op ons gezicht af te lezen, maar hij verzekerde ons dat hij het op twee minuten zou fixen.
En inderdaad, twee minuten later waren we terug en route richting de bus. Onderweg stelde Silke ons nog even gerust met de melding: "Mannen, die zijn remmen werken nie." Waardoor we toch met enige spanning in deze taxi zaten.

Heelhuids aangekomen stond ons een busrit van zeven uur te wachten richting Banfora, waar ons vier ontspannende dagen te wachten stonden, of ja, ontspannend, dat dachten we...

Aangekomen werden we meteen verwelkomd door de eigenaar van onze logeerplek. Na een traktatie  in de bar scoorden we meteen ons eerste compliment van de taxichauffeur: "Bonjour, vous êtes grosses, tous les quatres!" Met de algemene reactie dat hij eerst eens naar zichzelf moest kijken werd dit compliment 'vriendelijk' onthaald.

Bij onze aankomst in de campement namen we meteen een modderige duik tussen de vissen en de kwallen in het nijlpaardenmeer. Hierna leek het ons het best om een frisse douche te nemen, maar dit bleek een emmer met hetzelfde nijlpaardenmeerwater te zijn.

We besloten vroeg om 21u ons bed in te kruipen maar onze slaap werd nogal vaak verstoord door vijf liter zweet of een nijlpaardengebrul. Door het gebrek aan een ventilator merkten we toch dat het warme seizoen stilletjes aan aanbreekt.

We waren dan ook zeer blij dat we vroeg konden opstaan om de nijlpaarden te gaan spotten. Onze blijdschap werd nog vergroot door de eerste regendruppels die we op Afrikaanse bodem voelden.
Eens vertrokken, nadat het water uit ons bootje was geschept, kwamen we al snel de nijlpaarden tegen. Na 1509 foto's leek het dat de gids, Sadrissa, die zowel de eigenaar van de campement, de regelaar van de moto's, de kok als de ober is, er even genoeg van had toen hij snel begon te peddelen. Marie merkte echter het gevaarte van een aankomend nijlpaard op. De gids begon hierop te lachen waaruit we konden opmaken dat het gevaar van beestenaanval twee geweken was. De wilde dieren blijken hier niet altijd even blij met onze komst.
Op onze terugweg naar de oever maakten we vele omwegen langs verschillende waterlelies. Sadrissa, die dus ook bloemschikker blijkt te zijn, vertelde ons dat hij een bloemenkrans maakte als offer voor de nijlpaarden. Toen wij deze kransen kregen, werd ons duidelijk dat wij de nijlpaarden waren, compliment twee was binnen.

Na deze leuke ochtend kregen we onze twee 'magnifieke' brommers, we misten Vroem en Kaboem meteen. Vol goede moed vingen we onze 45 km lange rit richting de pieken aan. De rit werd echter verstoord door een platte band, gelukkig kregen we hulp van enkele voorbijgangers. Jammer genoeg bleek de band niet plakbaar en moest Tine noodgedwongen de 5 km richting het volgende dorp op een platte band rijden. De enige instructies die we mee kregen waren dat we putten en stenen moesten vermijden, al blijkt dit wat moeilijk op de typische Afrikaanse wegen. Deze mission impossible werd toch volbracht door Tine's rijkunsten. Paris Dakar, here we come!

Eindelijk aangekomen, na vier uur zwoegen en zweten, aan de moeilijk te vinden pieken van Sindou begon meteen de volgende zoektocht naar een gids. Eens deze gevonden, ontdekten we de 'Hé, het is niet oké's' van Afrika, namelijk: geen water, geen stapschoenen, geen zonnecrème en geen geld bij hebben. Na deze ontdekking waren we toch vastberaden om eerst gewoon de pieken te bezoeken. Ondanks dit alles waren we toch zeer onder de indruk van de mooie natuur die Burkina tot nu toe voor ons verborgen had gehouden.

We waren zeer blij dat we na deze vermoeiende dag de nacht buiten konden doorbrengen onder de mooie sterrenhemel.

De volgende dag gingen we naar Les Cascades van Karfiguela. Het was een kortere maar daarom niet minder gevaarlijke rit. Obstakels zoals modderpoelen, koeien, putten, bergen, geiten, stenen, mangokarren, kinderen, ... werden overwonnen.
Eenmaal aangekomen was de gevaarlijke tocht nog niet voorbij. Nog steeds zonder stapschoenen begonnen we de beklimming richting de watervallen. Na grote verwondering over het mooie uitzicht was de teleurstelling groot toen we ontdekten dat de batterij van onze kodak bijna plat was.

Het bleek dat wij bijna evenveel bekijks hadden als de watervallen toen de plaatselijke bevolking allemaal met ons op de foto wilde. Na het vele vallen van Tine, de gekneusde voet van Enya, het zonnen en zwemmen daalden we de vele meters terug naar beneden en vertrokken richting ons nijlpaardenmeer. De avond eindigde wat in mineur toen bleek dat Marie's zonneweringsglas en Silke's bustenhouder verdwenen waren.

Onze laatste dag in Banfora besloten we af te sluiten met een dagje zonnen aan het meer. Dit bleek niet van de gewoonte te zijn aan de blikken van de spelende kinderen te zien. We besloten de verfrissing op te zoeken en namen een plons in het meer. Na enkele lengtes gezwommen te hebben, hoorden Tine en Marie een nijlpaardenkreet (denken we) in de verte. Waarop we begonnen te zwemmen alsof ons leven ervan af hing (wat misschien ook wel zo was). We besloten veiligere oorden op de begane grond op te zoeken, al bleek deze niet zo veilig toen een geit met hoorns besliste om zich in aanvalspositie te zetten. Gelukkig blokte één van de kinderen de aanval en konden we rustig verder zonnen.

Na al deze vluchtpogingen kregen we wat honger en we besloten om nog een snelle hap te eten in de plaatselijke Mc Donald. de zelfgemaakte frietjes en lekkere hamburger verdienen toch onze voorkeur.

Na onze maag aangesterkt te hebben, vertrokken we richting Bobo waar we nog één nachtje zouden verblijven bij de vriendelijke nonnen.
We liepen wat verloren door het drukke Bobo dus besloten we wat hulp te vragen aan twee blanke toeristen. Even later bleek dat dit twee Brusselse kiné-studenten waren. Het is misschien moeilijk in te beelden, maar het deed echt deugd om nog eens te babbelen met Belgen.
De rit naar 'Mission Catholique' door de donkere bomenlaan leek een beetje eng, het angstzweet brak bij ons alle vier uit toen er na drie maal zeggen "C'est un peu bizar ici" enkel de reactie "Oui, la grande misssion" volgde van de taxichauffeur.
Veilig en goed onthaald, fris gewassen kropen we ons bed in voor de laatste nacht.

De laatste dag bezochten we de markt in Bobo. Hier hebben we heel wat pagnes (Afrikaanse stofjes) gekocht.

Na een lange busrit kwamen we terug aan in Ouagadougou. We waren blij eindelijk thuis te zijn tot we tot het besef kwamen dat we al ons geld gespendeerd hadden aan pagnes in Bobo en dat we geen geld meer over hadden om te eten. Maar het gene dat wij uit deze vijf dagen geleerd hebben is dat 'en Afrique il n'existe pas de problème' dus we staan nog in het krijt bij 'Paradisio'.

Nu is het uitpakken en weer inpakken, want morgen vertrekken we alweer voor een week op mobiele kliniek.

Tot hoors!
Enya, Marie, Silke en Tine

Omdat wij vrouwen zijn!

Dag iedereen!

Maandagochtend stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken op mobiele kliniek richting Diapaga in het oosten van het land, zo'n acht uur rijden.

Na heel de nacht te piekeren over hoe we zowel onszelf als de bagage in de auto gingen krijgen werd dit ons snel duidelijk toen we Peter op het dak van de auto zagen staan. Na 4 check-ups van de bagage op het dak door Enya besloot ze toch haar Go-Pro uit haar trekrugzak te halen, met als gevolg dat iedereen de dag al met een glimlach kon beginnen.

Tijdens de acht uur durende rit kregen we voldoende tijd om de drie nieuwe dokters te leren kennen die ons gingen helpen gedurende de week, hierbij merkten we al meteen dat wij niet de enige luidruchtigen zijn in Ouagadougou. 

Toen Peter aan de grenscontrole enthousiast onze paspoorten vroeg werd zijn enthousiasme al snel getemperd door de vier radeloze blikken van paspoortloze meisjes. Rarara... Wie zouden deze domme schapen toch kunnen zijn?

Gelukkig zijn we door de vlotte praatjes van Peter toch voorbij de controle geraakt.

Sneller dan verwacht kwamen we aan in ons hotel. Dit bleek een zeer fancy, luxueus hotel te zijn, er was zelfs warm water, of ja nee een warmwaterketel. Maar het belangrijkste bij dit warme weer is toch koud stromend water. 

We keken natuurlijk erg uit naar het eten vermits we dit vijf dagen lang niet moest voorbereiden, koken en achteraf de afwas niet moesten doen. Na het lekker avondmaal besloten we goed op tijd ons bedje in te kruipen want er stonden ons drie zware dagen te wachten met zo'n 600 kinderen op het programma. 

Dinsdagochtend zaten we om 06.55 al goed uitgerust aan tafel klaar, om dan te beseffen dat ontbijt om 07.00 in Afrika eerder ontbijt om 07.45 betekent. Dus besloten we de volgende dagen onze wekker pas om 06.55 te zetten.
Na het proeven van poedermelk bij het ontbijt hebben we weer een nieuwe vaste waarde ontdekt bij de la vache qui rit en de confituur voor de komende maanden. 

Na de opzet van de mobiele kliniek in een grote zaal merkten we een verschil met de vorige mobiele klinieken, namelijk dat we zelf de kinderen zouden moeten begeleiden door de urine-, oog- en weegtesten. Het leuke hieraan was dat we de vrijheid hebben gekregen om hier met ons vier zelf een goed systeem in te vinden. 

Door een succesvolle organisatie was er een goede doorstroom van de kinderen tot bij de dokters. Waar bleek dat de kinderen hier veel last hebben van parasieten, malaria en oorproppen. 

Na het uitspuiten van over de 300 oren kunnen we wel stellen dat we zeer getrainde vingers hebben. Ook Peter kon zijn vingers nog eens trainen toen we ontdekten dat Marie twee oorproppen had. We kunnen hier dus wel uit besluiten dat de vele oorproppen bij de kinderen niet door slechte hygiëne komt, oftewel is het Marie die hier haar conclusies uit moet trekken. 

Nu het gehoor van Marie terug op punt was gesteld, bleek dit meteen nuttig toen ze het geluid van een aap opmerkte. Ze riep luidkeels "Kijk, een aap in de boom!", al dacht Tine van ver dat dit een hond was.

Deze week was het ook de kans om aan ons project rond tandhygiëne te werken. We hebben een liedje geschreven, educatieve posters ontworpen en een toneeltje opgesteld.

Na al dit harde werk besloten we wat verfrissing op te zoeken in onze geacclimatiseerde kamer. Jammer genoeg besloot de zes uur lange stroompanne daar anders over. Er zat niets anders op dan dat we onszelf een lesje aerobic gaven in het donker om daarna nat in het zweet te beseffen dat het water hier ook niet stroomt wanneer er een stroompanne is. Stinkend naar oorproppen en zweet moesten we ons wassen met één emmer lauw water voor vier. Het grote voordeel hieraan is dat wij ons nooit meer vuil zullen voelen op een festival. 

Ons laatste avondmaal was dan ook geen diner met kaarslicht, maar wel met zaklampen. Maar dit was misschien geen slechte zaak omdat je soms beter niet weet wat je op je bord voorgeschoteld krijgt. 

Aangezien we de volgende dag toch maar in de auto moesten doorbrengen leek het ons een goed idee om samen met de dokters het nachtleven in Diapaga te ontdekken. 

Na een wandeling door de enge, donkere straten op Afrikaans tempo kwamen we in dit afgelegen dorp plots een louche discotheek tegen. We voelden ons niet helemaal op ons gemak, zeker toen de dokters ons langs achter in de discotheek namen, vreemd dat de hoofdingang gesloten was.
Marie had al snel spijt van haar uitgespoten oren nadat we ons op het podium tussen 20 luide muziekboxen bevonden. Maar we fleurden helemaal op bij het horen van 'Single Ladies'. Alweer een geslaagde avond! 

Vrijdag was het tijd om terug naar huis te keren. We vielen al vrij snel in slaap maar werden ook alweer snel gewekt met de woorden van Silke: "Peter, kunt ge u efkes aan de kant zetten?". Waarop Marie de deur open smeet, Enya de auto uit dook, Tine zichzelf moest inhouden en Silke het op een lopen zette om over te geven. 

De rit werd hierna nog eens verstoord doordat het meisje zonder paspoort aan de grenscontrole nog maar eens moest overgeven. Acht uur later waren we dan toch terug in Ouagadougou, het voelde als thuiskomen. 

Zaterdag was het eindelijk zo ver, huit mars, internationale vrouwendag. Dit was de dag dat we eindelijk onze op maat gemaakte kleedjes konden aandoen. Elegant op de brommers kruipen in deze kleedjes is echter wel niet zo een gemakkelijke opdracht. Na een brommerrit van een uur kwamen we aan in Koubri waar het nationale defilé voor vrouwendag plaatsvond. Deze lange rit werd opgevrolijkt door de woorden van de plaatselijke bevolking die langs ons kwam rijden: "Vous êtes jolies!" en "Bonne fête". We voelden ons hier meteen thuis doordat we hetzelfde motiefje aan hadden als elke Afrikaan die hier aanwezig was. 

Toen we naar onze eigen mening één van de beste plaatsen hadden kunnen bemachtigen: de eerste rij van de lege tribune in de zon, werden we raar bekeken, gefilmd en gefotografeerd. Na vier aansporingen om toch maar in de schaduw te gaan zitten, besloten we toch maar hun raad op te volgen. 

Op de terugweg was doodservaring nummer tien aan de beurt wanneer Enya al haar remmen moest dichtgooien waardoor zij en Tine naar voren vlogen. Nadat Enya de woorden "Tu es fou ou qoui?!" riep, kon ze weer doorrijden. 

Aangezien wij alle vier happy single ladies zijn, maar hierdoor geen man hebben om voor ons te koken op deze speciale dag, besloten we maar op restaurant te gaan want ook onze liefde gaat door de maag...

Daarna hadden we afgesproken met Marcelin en Souléman om te gaan dansen in een hippe discotheek. Wanneer we wilden binnen gaan werden we tegen gehouden door de buitenwipper. Hij vertelde ons dat we de dresscode niet respecteerden omdat we teenslippers aanhadden, tegelijkertijd werden we voorbij gestoken door een 20-tal Burkinabés op sletsen. Na wat onderhandelen geraakten we toch binnen. De muziek en de bas stonden alweer zeer luid waardoor, als je hier een ECG zou afnemen, een extrasystole zou registreren. Het was zeer heet, na wat gedans en gezweet, konden we het niet meer aan en besloten we naar huis terug te keren. 

Vandaag lasten we een rustdag in voor de nieuwe stageweek terug begint. Vele warme en zweterige groetjes Enya, Marie, Silke en Tine. 

P.S.: we zijn een maand hier ;). 

Hé, het is oké om vier uur aan een blog te schrijven. 

Hé, het is oké dat je voeten permanent vuil zijn en dat je het zelfs niet meer erg vindt. 

Hé, het is oké om te stinken en je toch niet te douchen. 

Hé, het is oké om een eigen woordenboek samen te stellen (voorlopige inhoud van ons woordenboek: ranzig, fancy, judo, worstelen).

Hé, het is oké om obvious in uw neus te peuteren en er krotjes uit te halen. 

Hé, het is oké om je dagboek na drie dagen te stoppen. 

Hé, het is oké om Afrikaanse dansmoves in de discotheek voor de spiegel te oefenen. 

Hé, het is oké om de luidruchtige lichting te zijn. Nietwaar Peter? 

Hé, het is oké om nu af te sluiten.