Au revoir Burkina Faso, vous êtes formidable!

Hallo allemaal! 

Woensdagavond besloten we om een laatste keertje te gaan uiteten, aangezien de voorraadkasten de laatste dagen sterk geminderd waren. Tijdens dit etentje zagen we eindelijk het dier waarvan we dachten het niet meer tegen te komen in Afrika, maar wat wel zeker op ons verlanglijstje stond... 

We hadden zo vaak gehoopt om het tegen te komen, het was het dier waarvan we dachten: "hé dat wil ik echt nog zien..." Zo velen die al zeiden dat we het nooit zouden tegenkomen in Burkina Faso, maar toen, opeens, op een gegeven moment, plots, uit het niets, zagen we opeens het beest voorbij wandelen. ONZE EERSTE EN LAATSTE GIRAF!

Na deze openbaring gingen we nog een ijsje eten. We hadden hier geen hoge verwachtingen van omdat de vorige ijsjes ons geen "wow"effect gaven en het er een beetje uitzag als een louche zaak (zeker als je daar naar het toilet ging). Maar na onze eerste hap bevonden we ons meteen in de zevende hemel na dit culinair orgasme. Goed dat we dit ontdekken, op onze voorlaatste dag in Burkina Faso.

Nog steeds onder de indruk wilden we zelf een culinair orgasme maken en begonnen we aan onze lekkere cake met chocolade die we maakten voor ons afscheid met Peter, Ineke, Phebe en Jiska. Dit was echter moeilijker dan gedacht. 

Probleem nummer 1: How to bake a cake in a gasoven?

Probleem nummer 2: Wij gaan morgen wel reizen, maar gaat onze cake wel rijzen met vervallen bakpoeder?

Probleem nummer 3: Wat doe je als je alle chocolade net op de grond hebt laten vallen?

Probleem nummer 4: Hoe krijg je de cake uit de bakvorm zonder te breken?

Probleem nummer 5: Hoe schrijf je letters met gesmolten chocolade?

Probleem nummer 6: Wat als deze chocolade niet lukt, hoe schrijf je letters met hagelslag?(muizenstrontjes voor de YOLO'ers onder ons) 

Deze cake is gelukkig na twee pogingen zeer goed gelukt! In Burkina Faso laten we niets verloren gaan, dus hielden Marie en Tine met de overgebleven chocolade een chocoladegevecht! 

Donderdagochtend was het tijd voor onze goede onderhandelkunsten boven te halen. We moesten afscheid nemen van onze beste vrienden Vroem en Broem, met pijn in het hart, aangezien we deze brommers jammer genoeg niet mee het vliegtuig in mochten nemen en dus moesten verkopen. We gaan ze zeker en vast missen, maar het geld is een zeer goede vervanger. Het was heel warm in het politiebureau. 

Nooit gedacht dat we het ooit gingen zeggen, maar we zijn blij dat we niet meer aan het zwembad moeten liggen. In de vooravond was het spannende moment aangebroken dat we onze zelfgemaakte cake moesten afgeven, aangebroken. Deze taart werd met ons gedeeld waardoor we meteen konden oordelen over de kwaliteit van dit etenswaar. En ja hoor, hij was zoooooo lekker! Sofie Dumont, pas maar op, concurrentie komt naar België.

Zoals gisteren al gemeld waren onze voorraadkasten maar pover. Daarom waren we verplicht om spaghetti, rijst, groentjes en een blik salsa te eten, maar achja zo worden onze restjes ook nog eens opgebruikt.

Na ons laatste avondmaal vertrokken we na het afscheid van Peter, Ineke, Jiska en Phebe richting de luchthaven. Voor we de auto instapten vroeg Ineke nog voor de zekerheid of we haar nummer hadden voor noodgevallen. We scheepten deze vraag meteen af en zeiden: "jajaa, we hebben dat wel, dat zal niet nodig zijn".

Nadat Peter ons om tien voor twaalf had afgezet op de luchthaven en we hem al een gelukkige verjaardag hadden gewenst voor over tien minuten, begon onze lange rit naar huis. Jammer dat we hem niet meer zouden zien op zijn verjaardag.

We moesten eerst een uurtje wachten op de vluchthaven omdat onze lucht pas om drie uur vertrok. We trokken enkele foto's van onze mooie gestapelde bagage en van onze mood op het moment.

WAT MIST ER OP DEZE FOTO?

We konden eindelijk gaan inchecken en slim als we waren, gingen we onze bagage reeds op voorhand wegen! Marie pakte haar zwaarste valies reeds van de stapel en sleurde deze naar de weegschaal maar deze weging werd verstoord door de roep van Tine: "Mannen, der ligt maar 1 valies van mij!". Waarop wij allen met ongeloof zeiden: "Neeeee", aangezien wij al drie maand en een half domme mopjes met elkaar uithalen! Na twee minuten drong het besef tot ons door dat dit geen mopje maar wel harde realiteit was. We hadden maar zeven valiezen bij en voor wie het nog niet doorheeft, we moesten er acht hebben! Tine begon immens te panikeren, duuuh logisch, waarop de anderen rationeel een stappenplan opstelden.

Enya paste op de bagage, Silke haalde haar gsm tevoorschijn, Marie begon te zoeken naar Peter of Ineke's nummer (want deze hadden we natuurlijk niet opgeslagen in de enige gsm ter beschikking op dat moment) en Tine dwaalde rond. We vonden het nummer van Peter snel maar na met drie gsm's gebeld te hebben, moesten we  aan onszelf toegeven dat dit nummer echt onbereikbaar was. We zochten verder naar een oplossing: Victor de kleermaker wakker bellen? De valies met de taxi gaan halen? Vertrekken zonder valies?!?!, we zagen niet meteen een uitweg maar gelukkig herinnerde Enya zich dat het nummer van Ineke in de blauwe gsm stond. Silke, tegen verwachtingen in, wist deze gsm perfect in haar bagage zitten en griste deze dan ook meteen uit het zakje. 

We voelden de euforie en hoop reeds opborrelen tot het moment waarop we zagen dat de gsm plat was (de batterij hé!). Er begon een nieuwe zoektocht naar een stopcontact, dit is echter niet zo gemakkelijk in Ouagadougou... Er was één stopcontact maar dit bleek niet te werken, onze hoop werd wéér de grond ingeboord! Tine was ondertussen in gedachten de taxi al aan het zoeken maar de rest vond dit toch niet echt een mogelijke optie... In de plaats daarvan spraken we enkele bewakers aan om een stopcontact in een bureau te bemachtigen. We mochten niet in het kantoor binnen maar we gooiden al onze vrouwelijke charmes in de strijd zodat de bewaker zelf het bureau inging om onze gsm op te laden (de batterij hé!). Na de twee minuten opladen, die wel een eeuwigheid leken waarbij Tine enkele levensjaren kwijt raakte hoorden we eindelijk het vertrouwde nokiageluid: https://www.youtube.com/watch?v=w-RwTTO73Ro ! 

We vonden het nummer van Ineke Van Dingenen-Stiers in de gsm en belden haar meteen op en ja hoor, ze nam ook meteen op! Dank u Ineke! Peter zou meteen gaan kijken in de auto en vertrok enkele minuutjes later naar de luchthaven met de beruchte koffer! Ook in de nacht van zijn verjaardag verleerde Peter het mopjes-maken niet. Na het bezorgen van een kleine hartaanval aan Tine toen hij met lege handen aankwam sprongen de tranen in onze ogen van geluk wanneer het bleek dat hij gevolgd werd door een kofferdragerman van de luchthaven! 

We vonden dat we wel genoeg spanning hadden beleefd voor één nacht maar daar dacht de luchthaven anders over. Na onze bagage ingecheckt te hebben kwamen we aan de paspoortcontrole waar werd gevraagd achter Hanne Martens. Tine Martens besefte dat ze het misschien over haar hadden en volgde samen met Marie de luchthavenpolitie. Gelukkig was Marie mee want ook in haar bagage waren verdachte goederen aangetroffen. De politie begon de drie koffers grondig te doorzoeken maar na het vinden van een haardroger ('Nee Burkinapolitie, dit is geen geweer') en Tine haar tampons (nu weet de Burkinapolitie ook waarvoor deze watten dienen) mochten de twee toch ook doorgaan met de controle.

Alsof het nog niet genoeg was geweest werd ook Enya tegengehouden aan de handbagagecontrole vanwege verdachte 'ampulles', bleken dit toch wel niet onze lekkere snoepjes te zijn... Even later werd Enya opnieuw tegengehouden aan de volgende post van de handbagage, bleek dit haar Zwitsers zakmes te zijn dat jammer genoeg niet meer in Bastins bezit is! Na deze vele controles doorlopen te hebben, stapten we eindelijk het vliegtuig op. Dit vliegtuig bleek een capaciteit van 100 personen te hebben maar we zaten hier maar met 20 op waardoor we een zalig dutje konden doen op onze drie zetels per persoon. 

Dit dutje werd verder gezet op de luchthaven van Cassa die overdag veel aangenamer bleek te zijn dan in de nacht. We stapten zonder problemen op het tweede vliegtuig richting Zaventem waar we jammer genoeg niet zoveel plaats hadden als op het eerste vliegtuig maar wel nog steeds een lang dutje hebben gedaan. Tijdens deze vlucht bekroonden we ook de winnaar van ons drie maanden lang durende spelletje: 'stopcontact' en 'kabouter', Enya werd de trotse verliezer van beide spelletjes waardoor ze verplicht een brunch mét dessert moet organiseren voor iedereen!

Tijdens de landing voelden we de stress al een beetje opkomen want we gingen onze familie terug zien! 

Toen we uitstapten uit het vliegtuig merkten we al meteen het verschil met Ouagadougou. Veel frisse lucht die tot diep in onze longen geraakten. Dit was ook het moment waarop Enya hoopte dat de plaatselijke bevolking niet meer constant zou vragen of zij en Tine tweelingen zijn. Maar na 389 keer deze vraag gekregen te hebben in de afgelopen drie maanden, stelde een Belgische man na twee minuten in België deze vraag opnieuw.

Toen we aan het wachten waren op onze bagage en we deze wonder boven wonder alle acht zeer snel hadden, vertrokken we met klamme handjes en kloppende hartjes richten onze mamaatjes en papaatjes. Bleek dat deze niet alleen waren, maar dat er ook een welkomstcomité was meegekomen, met een spandoek voor Tine en Marie en duveltjes voor iedereen. Op dat moment besefte Enya dat ze iets te vlug haar bagage van de band had gehaald want na het openen van haar valies, bleek deze niet de juiste inhoud te hebben. Na het weer controleren van het paspoort en het vliegticket, mochten Silke en Enya de bagageruimte weer binnen. Hier zagen ze meteen een man met de bagage van Enya Bastin. Na wat onderhandelingen ruilden ze de bagage, want hier zagen ze beiden een win-win situatie in. 

Hierna splitsen onze wegen, na drie maanden en een half samen te leven, namen we afscheid van elkaar.

Na een leuk weekend van het weerzien van vrienden en familie en ook wel het weer aanpassen aan het Belgische leven, zagen we elkaar vandaag alweer terug. 

Na een presentatie over Burkina Faso gegeven te hebben aan de eerste en tweede jaars verpleegkunde, gingen we samen op restaurant en aten we (eindelijk eens) lekkere gegratineerde pasta. 

Hierna was het tijd voor onze laatste blog te schrijven, waar we nu duidelijk nog aan bezig zijn, gelukkig worden we vergezeld door Gin en Tonic (lekkere combinatie Gin Tonic).

Nu maken we ons klaar voor de eerste keer echt feesten in vier maanden, hopelijk zijn we onze dancemoves nog niet verleerd! Voor ons vandaag een YOLO avondje!

Poussa Barka voor al onze blogs te lezen!

Poussa Barka voor de kans die we hebben gekregen om op buitenlandse stage te mogen gaan!

Poussa Barka aan onze lieve ouders om ons deze kans te geven!

Poussa Barka aan Ineke en Peter voor alle begeleiding en tips die we kregen!

Poussa Barka Burkina Faso voor deze ervaring!

Poussa Barka, omdat het kan! 

Au revoir Burkina Faso, vous êtes formidable! 

Enya Bastin

Silke Léonard

Marie Cerulus

Tine Martens 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Laatste blogje in Burkina Faso!

Wat later dan anders is hier onze laatste blog uit Burkina Faso!

Onze laatste stageweek is anders verlopen dan de andere omdat we nachtshiften hebben gedaan op spoed. Deze shift verloopt hier heel anders dan in België zo moesten we al om 18u30 beginnen tot 07u30. We dachten dat het onmogelijk ging zijn om de hele nacht wakker te blijven, maar dit bleek dan ook niet de bedoeling.

Nadat de medicatieronde afgelopen was en nadat ons vijf keer was gevraagd of we niet wilden gaan slapen, zocht iedereen zijn eigen plaatsje op om zelf te slapen.

Aangezien wij het blijkbaar wat moeilijker hebben om in eender welke positie de slaap te vatten, maakten we enkele nachtelijke wandelingen om het ziekenhuis 'by night' te ontdekken.

We stonden versteld van de vreemde manieren en plaatsen waarop personeel, patiënten en familie lagen te slapen. Dubbel geplooid op twee stoelen, met vier op één doek op de grond, op elke mogelijke bank, in het geairconditioneerde kantoor van de chef en in de vestiaires.
Door het zien van al deze slapende mensen, begonnen we zelf moe te worden en hebben we ons eigen bankje gevonden om een klein dutje op te doen.

Op onze nachtelijke ontdekkingstochten, kwamen we tot de constatatie dat de langverwachte opening van de afdeling chirurgie eindelijk een feit was.We keken er al de hele stageperiode naar uit om op deze dienst een shiftje mee te lopen maar vermits dit onze laatste dagen waren was dit niet meer mogelijk. We wilden toch nog een graantje meepikken dus hadden we onze zinnen gezet op het proberen volgen van een operatie. Na 87 doorverwijzingen en uren wachten in de vestiaire van het operatiekwartier lukte het ons na twee dagen om met zijn allen een operatie bij te wonen. Eens gelukt hoorde hier natuurlijk de gepaste outfit en gepast schoeisel bij. En ja hoor, de Crocs hebben ook Burkina Faso bereikt!

De operatie bestond uit het openmaken van de buik van een drie weken oude baby waaruit een cyste ter grootte van een struisvogelei verwijderd moest worden. Het was interessant om een operatie te kunnen vergelijken met een operatie in België omdat hier door het beperkte materiaal er toch wat creativiteit bij komt kijken. Door de drie uur durende operatie konden we ons avondmaal pas klaarmaken om half elf maar dit hadden we er zeker voor over. Mission accomplished, het was zeker de moeite waard! 

Na stage hielden we ons bezig met het maken van de laatste schooltaken, en jawel, alles is af! We kochten ook nog de laatste souvenirs aangezien we de dag ervoor niet genoeg geld mee hadden (oeps, een ezel stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde steen maar wij duidelijk wel). Op onze weg naar Village Artisanal, het souvenirparadijs van Ouaga, begon er al een hevig windje te waaien. Iedereen riep ons toe dat we binnen moesten komen maar wij gingen de souvenirs geen twee keer door onze vingers laten glippen. Aangekomen bleek dat we net op tijd waren want na één minuutje binnen te zijn, brak er een hevige storm uit! Dit lieten wij niet aan ons hart komen en we shopten rustig verder. Op onze terugweg zagen we wel de gevolgen van de storm waardoor alle straten blank stonden. Ma nee, niet van het volk, van het water hè! Met onze banden volledig onder water leek het net of we zo in het nieuws terecht konden komen wegens overstromingen maar blijkbaar is dit dagelijkse kost in het regenseizoen van Burkina Faso. 

Donderdagmiddag vertrokken Silke en Marie naar de tandarts om misschien Marie haar wijsheidstand te laten trekken omdat hier een abces op was gekomen. Met een goede wegbeschrijving en voldoende tijd vertrokken ze op de brommer naar de tandarts. Door hun goede oriëntatievermogen sloegen ze jammer genoeg drie straten te vroeg naar links in. Hier bovenop moesten ze schuilen voor een zandstorm, gevolgd door een regenstorm, gevolgd door een windstorm waardoor op tijd komen er niet meer in zat. 

Een half uur te laat maar heel enthousiast liepen ze dan toch nog bij de tandarts binnen maar blijkbaar is dit één van de weinige stipte personen in Afrika waardoor een nieuwe afspraak op vrijdagochtend moest gemaakt worden. 

Vrijdagochtend bleek dat de wijsheidstand niet getrokken moest worden maar dat Marie vooral goed haar tanden moest leren poetsen... 

Zaterdag waren we bij Machteld en haar man, twee Vlamingen die hier in Ouagadougou wonen, uitgenodigd voor een BBQ. Onze verwachtingen waren zeer hoog doordat we ons nog net herinneren hoe de Belgen kunnen BBQ'en, er een zwembad aanwezig zou zijn en natuurlijk ook doordat Machteld een topvrouw is. Deze werden dan ook volledig ingelost, we hadden een namiddag vol lekkere culinaire hoogstandjes volgens recept van Jeroen Meus afgesloten met een dessert rijk aan chocolade. Bij deze zien we het qua eten volledig zitten om terug naar België te komen! 

Onze laatste dagen werden ingezet waarin we nog enkele dingen wilden doen, een strikte planning werd dan ook opgesteld al lag het maken van planningen niet in Silke's gewoonte. 

Zondag besloten we ons laatste weekend af te sluiten zoals we ons eerste weekend waren begonnen met een dagje zwemmen in Hotel Independence. 

NU

TOEN

Ondanks de leuke en ontspannende dag vonden we het jammer dat we moederdag niet samen met onze mama's konden vieren dus hebben we dit maar een beetje onder ons gevierd. Zoals Griet Cologne zou zeggen: "Alles is een reden om te vieren!".

Maandag genoten we na te hebben uitgeslapen van onze laatste en lekkere plaatselijke delicatesse: pain bro! In afwachting op de komst van Victor, de kleermaker, kleurden we onze laatste posters voor ons project. Deze geven we aan Peter en Ineke zodanig dat ze gebruikt kunnen worden tijdens de volgende mobiele klinieken. Ons werk werd beloond door mooie kleren die we mee naar huis kunnen nemen. Bedankt, Victor!  Met deze kleren en ons vlechtje dat we hebben laten zetten, zullen we pas echt Afrikaans zijn in België.

Omdat we hoorden dat in België het weer nog steeds wisselvallig is en wij toch nog wat willen genieten van de zon, gingen we dinsdag nog een dagje naar het zwembad. 

Hierna besloten we op onze stageplaatsen nog eens dag te gaan zeggen en te bedanken. We maakten er ook gebruik van om nog wat materiaal af te geven. Door het feit dat al onze taken voor school klaar zijn, hadden we de tijd om elkaars vrienden via foto's te checken. We moeten elkaars vrienden toch kennen om samen te  feesten en onze terugkomst te vieren.

Vandaag besloten we de laatste leuke dingetjes te regelen: het schrijven van de blog, macramébandjes maken, samen onze bagage inpakken, gemeenschappelijk materiaal verdelen, samen gaan uit eten,... omdat we volgende nacht terug huiswaarts keren. 

Onze aankomst is gepland op vrijdag om 16u40 te Zaventem. We kijken hier al naar uit, al denken we dat we zeer koud zullen hebben in het dertig graden koudere België. 

Tot dan! 

Enya, Marie, Silke en Tine 

PS. Jullie hebben nog een blog tegoed in België 

Zoek de zeven verschillen!

Hallo allemaal!

Na twee weken vakantie was het 'back to reality' want onze laatste twee weken stage zouden van start gaan. Het was tijd voor een position switch: Silke en Marie zouden een week stage op 'Urgences' lopen en Tine en Enya zouden op 'Grands enfants' staan.

De week op 'Urgences' begon wat stroef waardoor Silke en Marie vreesden voor een saaie week, maar dag twee bewees het tegendeel.  Doordat het werktempo op deze dienst veel hoger ligt vonden ze snel hun draai in het systeem. Ze konden vrij zelfstandig te werk gaan en kregen de kans om veel taken op zich te nemen. Wat hun meteen opviel was dat de kinderen op spoed heel erg ziek waren, vooral respiratoire problemen (voor de leken onder ons: problemen met de luchtwegen en ademhaling) en Paludisme (voor de leken onder ons: malaria) waren een rede van opname. Deze week werden er ook vooral BB's verzorgd (voor de leken en de slimmeriken onder ons: prematuren) wat leuk en interessant was omdat ze geen stage op 'Nourrissons' hadden gelopen.

Donderdag beloofde sowieso al een speciale dag te worden door een minimum bezetting aan personeel vanwege Dag van de Arbeid. Aangezien wij alle vier graag de werking van het ziekenhuis op een feestdag wilden zien, hadden we afgesproken dat wij wel zouden gaan werken, ijverige studenten dat we zijn. De dag begon inderdaad zeer leuk doordat Silke en Marie het zeer druk hadden, al was het stille gehuil van een vrouw in het midden van de centrale hal hun niet ontgaan. Tijdens het voorschrijven van de medicatie begon deze vrouw echter steeds harder te huilen en stortte ze op de vloer in elkaar. Ze waren zeer aangegrepen en wilden de vrouw gaan helpen maar aangezien dat hier niet de gewoonte leek voelden ze hun zeer machteloos. Het gehuil van de vrouw ging door merg en been en het enige wat ze konden doen was toekijken totdat de vrouw buiten werd gesleept. Silke en Marie wisten nog steeds niet wat er gebeurd was maar konden wel hun conclusies trekken toen ze op het bed in de gang een jongen bedekt met een laken zagen liggen. Later bleek dat de jongen bij aankomst reeds overleden was, alle hulp was dus te laat voor hem. Dit gebeurt jammer genoeg vaker doordat de ouders te lang wachten om naar het ziekenhuis te komen door kennistekort of financiële problemen. Vaak bereiken ze ook niet op tijd het ziekenhuis doordat ze ver wonen en lange tijd onderweg zijn. Ondanks het spijtige van de hele situatie konden ze de week op een goede manier afsluiten en kijken ze uit naar de nachtshiften op spoed volgende week.

Enya en Tine liepen stage op 'Grands enfants' waar ze heel goede begeleiding kregen van hoofdverpleegkundige Mme Traoré. Ze vonden het heel leuk om eens met oudere kinderen in aanraking te komen omdat ze hier beter contact mee konden leggen. Zij kunnen namelijk beter zeggen wat ze voelen, hun pijn omschrijven, ... Ondanks dat het wat rustiger was dan op de afdeling spoed kon Tine toch een infuus prikken bij een 8-jarig jongetje en BAM, het is gelukt. Ze konden ook wat medicatie optrekken en heel wat HIV-testjes afnemen.

Een opmerkelijke situatie die ze tegenkwamen, was een kindje met een probleem aan zijn hartkleppen. Dit probleem kan in België op een heel simpele manier opgelost wordt met een operatie die dagdagelijks wordt uitgevoerd. In Burkina Faso is er jammer genoeg niet de mogelijkheid om deze operatie uit te voeren waardoor het kind zijn hart zwaar zal uitgeput geraken en hij nu zwaar ziek is. Wanneer de mogelijkheid er is zal het kind naar Europa gestuurd worden waar de operatie kan doorgaan maar dit is natuurlijk niet zo vanzelfsprekend voor een doorsnee Burkinabé.

Op het einde van de stageweek deelden ze nog wat speelgoed uit dat we in België verzameld hadden, met dank aan tante Marijke. We deelden ook op de twee afdelingen knelbanden uit omdat ze dit hier gewoonweg niet hebben, met dank aan 'Becton Dickinson'.

In onze vrije namiddagen na stage werkten we voor school, kochten we pagnes, gingen we zwemmen, ... Hier hebben we verder niets interessants over te vertellen behalve het feit dat onze presentatie over dit avontuur, voor op school, af is, HIP HOI!

Vrijdag besloten we het weekend goed in te zetten door naar het jaarlijkse festival: Jazz à Ouaga te gaan en ons te verwennen met een ijsje. Omdat we hier niet genoeg van kregen besloten we de volgende dag een toeristendag te houden! Onderweg naar huis waren we dit nog enthousiast aan het bespreken. Na nog een mopje gemaakt te hebben en nadat het licht voor de brommers op groen sprong staken Enya en Tine de straat over. Silke en Marie zagen nog net een veel te snel rijdende taxi aankomen waardoor ze op tijd remde maar Enya en Tine waren op de baan toen deze taxi door het rood recht op hun afreed. Gelukkig had Tine goede reflexen en reed ze snel nog een stukje vooruit waardoor de taxi hun na een slippertje met piepende banden op een haar na miste. Eénmaal de overkant van de straat bereikt te hebben zetten we ons even aan de kant om van de schrik en de écht bijna-doodervaring te bekomen.

Op toeristendag besloten we eerst uit te slapen om daarna te genieten van een heerlijk ontbijt: pain-bro. Chance dat we nu pas ontdekken hoe lekker dit goedkoop broodje is als ontbijt.. Hierna trokken we de stad in om wat foto's te trekken, filmpjes te maken, marktjes door te lopen, ... We filmden ook onze mooie, typisch Afrikaanse straat die jammer genoeg binnenkort geasfalteerd zal worden. We eindigden de toeristenrit met een zoet gebak in de Cappuccino, wat later in de avond merkten we dat onze maag de westerse zoetigheden toch niet meer zo gewoon is.

Het einde komt in zicht en dat betekent dat het tijd is om onze kasten leeg te maken. We gebruikten onze resterende pindakaas om het typische Burkinees recept 'riz sauce d'arachide' te maken wat al lang geleden was. We sloten de dag af met de film 'Black Swan' waar we allemaal wat moeite mee hadden om hem te begrijpen. De film was dan ook het onderwerp van besprekingen voor de volgende dag.

Na de toeristendag was het tijd voor een Afrikaans dagje, dat ervoor zorgde dat we vroeg uit de veren moesten. Na een Afrikaans ontbijt met La vache qui rit en confituur vertrokken we met de brommers richting Clarisse, de huishoudhulp van de familie Vandingenen. We hadden met haar afgesproken om vandaag eens kennis te maken met haar Afrikaanse leven. Ze nam ons mee naar haar protestantse kerk, waar vandaag de dag van de vrouw gevierd werd. Al vanaf het begin werd er veel gedanst en luidkeels meegezongen met de verschillende liedjes, waardoor ook wij enthousiast meededen. Al snel merkten we dat de ventilators die er aanwezig waren ons zweten toch niet konden vermijden op zo'n warme dag als vandaag. De hele dag lang puften we van de warmte, maar het bleek dan ook zo'n 50°C in de zon te zijn.

Na drie uur mee volgen van de protestantse dienst, nam Clarisse ons mee naar haar woning, waar we kennis maakte met de typische Afrikaanse leefomstandigheden, waar ze woont samen met haar zoon. Clarisse was zoals de typische Burkinabé zeer gastvrij en maakte ons meteen wat te eten, lekkere 'riz sauce d'arachide'. Dit was een lekkere maaltijd ondanks dat onze zelfgemaakte 'riz sauce d'arachide' van de dag ervoor nog steeds in onze maagjes zat. Clarisse nam ons mee naar verschillende kennissen en familieleden in de buurt. Zo leerden we haar nonkel kennen die in de jaren '80 voor vier jaar in België heeft gewoond. Het was een interessant gesprek waarin ons duidelijk werd dat het niet even wennen is om even in Burkina Faso te verblijven, maar ook om even in België te verblijven als Burkinabé. Het was even de omgekeerde wereld. Hij sprak veel over de koude, de frietkraampjes langs de weg, het lekkere Belgische bier maar vooral over de verwarming en dat hij het vreemd vond om een toestel te gebruiken om je huis op te warmen in plaats van het af te koelen.

Na deze leuke bezoekjes hadden we toch nog even de tijd om langs te gaan bij 'Village Artisanal'. De rit naar daar verliep alweer niet zo vlot toen bleek dat de benzinetank van de brommer van Tine en Enya volledig leeg was en ze plots geen meter meer verder geraakten. Gelukkig heb je hier overal kraampjes langs de weg met benzine gevulde wijnflessen, hierdoor konden we toch onze rit even verder zetten. Aangekomen in 'Village Artisanal' besloten we op zoek te gaan naar verschillende souvenirtjes. Op voorhand hadden we hier ieder een budget voor opzij gehouden, maar helaas na dit tripje was als ons geld op, maar we zijn wel zeer tevreden met onze aankopen.

Na deze drukke, lange, vermoeiende, maar zeer leuke dag, aten we een uitgebreid avondmaal met fruit en groenten. Tijdens deze maaltijd raakten we in discussie verzeild of een tomaat nu eigenlijk een groente of fruit is. Aangezien www.wikipedia.com en www.ikhebeenvraag.be ons geen raad konden bieden, mogen jullie het ons altijd laten weten via "Volg ons Burkina avontuur"!

Morgen start onze allerlaatste stageweek hier in Burkina Faso. We zullen alle vier nachten doen op de afdeling Spoed. We kijken enorm uit naar wat ons te wachten staat.

Ondanks een hele week stage gehad te hebben, hebben we toch even de tijd genomen voor een puzzelmomentje:

ZOEK DE 7 VERSCHILLEN (de personen zijn geen verschil)

Met dank aan fotograaf Phebe Van Dingenen

Tot volgende week!
Tine, Marie, Enya en Silke

Everywhere we go

Na een heerlijk ontbijtje besloten we een dag aan het prachtige strand van Ko-Sa Beach te relaxen. Al meteen werd ons een kokosnoot aangeboden die we met heel veel smaak hebben opgegeten. Ondanks dat het een super leuke stranddag was met de vriendelijke locals, keken we al van ’s morgens uit naar ons avondeten, want we hadden ‘Lobster’ besteld.

Silke en Tine hadden dit nog nooit gegeten en kregen de hele dag uitgebreide uitleg en eettips van Marie en Enya over hoe je een kreeft op de meest elegante manier kan eten.

Er heerste dan ook onder ons allen verwarring wanneer we ons bord voorgeschoteld kregen. Lobster staat hier blijkbaar niet voor kreeft maar voor langoustines, wat ook zeer lekker bleek te zijn. Omdat Silke en Tine de ultieme kreeftervaring niet hebben meegemaakt, kunnen jullie hen altijd mee op resto vragen om samen van een kreeftje te genieten. Ook Enya en Marie lopen hier wel warm voor.

Tijdens het maken van onze zakken om te vertrekken naar ons vierde en laatste Beach Resort, besloten we onze kritische blik weer naar boven te halen en weer bedjes uit te delen.

Ko-Sa Beach Resort

Welkom: 5 bedjes (meteen uitleg over bezienswaardigheden)
Eten: 4 bedjes (zeer lekker maar iets duurder)
Kamer: 4 bedjes (kleurrijke Afrikaanse hutjes)
Activiteiten: 4 bedjes (leuke gezelschapspelen, wel woelige zee)
Gastvrijheid: 5 bedjes

Tips: geen timer op de ventilator, verder geen aanmerkingen.

Een echte aanrader, zeer aangename uitbaters, doe zo voort.

Omdat het al donker was, leek het ons een slim en veilig plan om een rechtstreekse taxi richting Oasis Beach te nemen en te stoppen om wat geld af te halen bij de bank. Onderweg zagen we de taxichauffeur aan de politiecontrole stiekem wat geld aan een politieman toestoppen toen hij werd tegengehouden. We dachten meteen dat we in een mensensmokkel betrokken  waren en begonnen al ontsnappingsplannen te bedenken die niet nodig bleken te zijn. Deze louche handelingen blijken alledaagse kost om onder de strenge politiecontroles voor de auto’s uit te komen.

Het stoppen aan een bank bleek wel wat moeilijker te verlopen. Nadat in enge bank één het geld op bleek te zijn, goede bank twee niet met de auto bereikbaar was, bank drie, vier en vijf  voorbijgereden werden ondanks onze haltroepingen, kwamen we aan in bank zes. Ondertussen was het al 22u en merkten we dat Cape Coast Center rond dit uur op zijn levendigste is, al was dit misschien niet zo ideaal om geld af te halen.

Om de kans op diefstal kleiner te maken stopten Tine en Silke die geld hadden afgehaald dit op meer intiemere plaatsen weg alvorens weer naar de auto terug te keren, al bleek dit een grotere uitdaging dan verwacht. Op hun pad terug naar de taxi kwamen ze een bende tegen waarvan één van de leden hen tegen hield met zijn arm tegen Tine haar keel gedrukt. Hij wilde hen niet laten passeren waardoor ze noodgedwongen een vluchtweg namen langs een auto waar net op dat moment het alarm van afging. Geschrokken liepen ze met een snelle vaart richting Enya en Marie die ondertussen al uit de taxi waren gesprongen om hen te hulp te schieten. Hierna sprongen ze met vier vliegensvlug weer de taxi in richting Oasis Beach.

Met het lawaai van het onweer, de wind, de regen en de zee op de achtergrond vielen we allemaal vredig in slaap, behalve Tine die bang had door het zien van een bliksemschicht en nat werd door de niet zo waterdichte muren.

Easter Monday (paasmaandag voor de Vlamingen), wordt hier wel erg hard gevierd. We hoorden al enkele dagen dat er op maandag een grote beach party zou zijn, waar wij allen zeer hard naar uitkeken om ’s avonds mee te kunnen vieren. Overdag bestudeerden we van op afstand al de leuke danspasjes van de locals, ze kunnen er namelijk wel wat van, om ’s avonds zelf aan de slag te kunnen.
Jammer genoeg bleek het feestje om 18u al gedaan te zijn, waarop wij besloten ons eigen feestje te maken met enkele Ghanezen. Onze eerste avond was dus al meteen een schot in de roos en we keken dan ook erg uit naar de volgende.

Dinsdag vertrokken we naar Anomabo Beach, we hadden hier erg hoge verwachtingen van, maar deze werden niet ingelost. Buiten de zachte handdoeken was er niets bijzonder aan dit verlaten strand. Toch hadden we enkele ideetjes om ons hier bezig te houden.

Een tegenvaller op de terugweg was dat alle TroTro’s en taxi’s vol zaten en we zelf zes km richting Cape Coast Center moesten wandelen eer we een taxi aan de haak konden slaan.
Na deze inspanning besloten we dat we wat ontspanning verdient hadden en bouwden een feestje met enkele Ghanezen tot in de late uurtjes.

Toch waren we al vroeg uit de veren om Elmina Castle te bezoeken. De rondleiding was heel interessant, gelukkig hadden we Silke bij om de gids te vertalen want we verstonden er geen ‘snars’ van. Elmina Castle is bekend door de vroegere slavenhandel die in dit kasteel plaatsgevonden heeft. We waren erg onder de indruk zeker wanneer we opgesloten werden in één van de cellen van de slaven.

Na deze leuke uitstap besloten we een chill avondje te houden samen met enkele Ghanezen en eens op tijd ons bedje in te kruipen.

Onze laatste dag besloten we op het strand door te brengen. Maar door de bewolking zwommen we een dagje in de zee. Waarvan we achteraf lazen dat deze best gevaarlijk is. No worries, Enya is nog oké..
De laatste avond moest natuurlijk ook gevierd worden en namen we afscheid van  onze Ghanese vrienden.

Voor het slapengaan maakten we ook nog even tijd om de laatste bedjes uit te delen.

Oasis Beach Resort

Welkom: 3 bedjes
Eten: 4 bedjes (prijs-kwaliteit)
Kamer: 3 bedjes (veel ruimte maar weinig faciliteiten)
Activiteiten: 4 bedjes (centraal gelegen in Cape Coast, bruisend uitgangsleven)
Gastvrijheid: 5 bedjes (bekwaam personeel, weten hoe het moet, persoonlijke aanpak)

Tips: betere verlichting in de kamer, waterdichte muren

Place to be voor een Yolo-avondje, zeer studentvriendelijk.

Na een korte nacht stonden we om vier uur ’s nachts met onze trekrugzak paraat om naar Accra te vertrekken. Het was maar een korte twintig minuten wandelen naar het TroTro-station dus we besloten om wat geld uit te sparen en te voet te gaan. Dit bleek ons domste plan ooit aangezien de criminaliteit op straat rond dit uur het hoogst is. Na tien minuten snelwandelen kwamen we met kloppende hartjes aan bij de TroTro’s. We konden meteen op een TroTro richting Accra stappen waardoor we gerust gesteld waren dat we de bus van tien uur richting Ouaga zouden halen. Onze hoop verminderde echter met elke minuut toen we na een uur nog steeds niet waren vertrokken omdat de TroTro nog niet vol genoeg was. Om zes uur begon dan toch de lange rit maar later bleek dat we de betekenis van ‘lang’ op dat moment nog niet kenden…

Met lichte stress kwamen we toch om vijf voor tien aan in het busstation waar we te horen kregen dat onze bus twee uur vertraging had. Eens opgestapt op de bus vertrokken we vol goede moed aan de normaal gezien 18-uur durende rit. Eén minuut later, op de afrit van de parking, stopte de bus en stapte de chauffeur uit. Het laatste beetje hoop dat we een vlotte rit zouden hebben viel in het water toen Tine zei: “Mannen, diene begint te krikken.” Eén uur later konden we weer vertrekken. Ondanks de drie uur vertraging zagen we de rit nog helemaal zitten doordat we de ereplaatsen op de bus hadden weten te bemachtigen, namelijk stoel 1, 2, 3 en 4! Na 18 uur vol slapen, stoppen, muziek luisteren, lezen, … beseften we om zeven uur ’s morgen dat de rit wat langer zou duren aangezien we de grenscontrole nog steeds niet gepasseerd waren. Er volgden nog zeven uur van ergernis voordat we Gekko’s Mansion terug zagen, na 27 uur waren we eindelijk in Ouaga.

We  wilden na thuiskomst natuurlijk meteen onze spannende verhalen vertellen aan onze lieftallige ouders maar daar stak de internetverbinding van Afrika een stokje voor. Na acht uur met mislukte pogingen tot het versturen en ontvangen van berichten gaven we het op en kropen ons bed in.

Morgen beginnen we aan onze laatste twee weken stage in het pediatrisch ziekenhuis. Het wordt weer wennen om Frans te praten met de plaatselijke bevolking.

Daag.

Met vier in bed: Ghana!

Zondag had de ochtendstond goud in de mond, want jawel we vertrokken op vakantie. Raar maar waar, we zochten koudere oorden op voor onze zonvakantie. Aan de avontuurlijke, speciale, helse ritten in Afrika zijn we al reeds gewoon, alhoewel…

Met slapertjes, olifantjes voor de Vlaams-Brabanders, girafjes voor de Engelsen, prut voor de Vlamingen,… in de ogen vonden we de bus van Imperial Express al snel. We moesten niet lang zoeken doordat we geleid werden door een geitjesgeur naast de bus. We horen jullie al denken, wat is geitjesgeur?  Wel, deze zeer doordringende geur kan nogal een sterk effect hebben op een nuchtere maag. De geur wordt voortgebracht door zakken volgepropt met dode geitjes. We stelden onszelf gerust met de gedachten dat we deze geur snel konden verlaten. Maar onze euforie bleef achter op de parking toen de geitjes bleken mee te reizen in de koffer van de bus, naast Enya haar bagage. Aangezien onze gemeenschappelijke handtas in haar rugzak stak, heeft deze de geur volledig opgeslorpt. Hierdoor zijn we twee weken lang met een eigen huisdier: ons geitje op schok.

Na enkele rustige uren op de bus, werd deze rust wel aardig verstoord. Bij het stoppen voor een plaspauze, stapten niet alleen alle mensen van de bus op, maar ook een legerman in compleet uniform (helm, kogelvrije vest, bottinnen) met mitraillette.

We vonden dit zeer bizar, maar wel fascinerend dus volgden we elke beweging die deze man maakte. We waren nog op ons gemak totdat hij ging zitten, voor zich uit keek, in zijn oog wreef, rondkeek, zijn geweer pakte en het laadde, dit was het moment dat Marie ineengedoken haar kussen voor zich hield als bescherming tegen de kogels. Gelukkig bleek dit laden enkel ter preventie tegen buskapers van buitenaf. Eenmaal aangekomen aan de grens tussen Burkina Faso en Ghana dachten we even ons paspoort en visum te tonen en terug op de bus te stappen om de reis verder te zetten, maar how how how zo makkelijk was het niet!

Voor degenen die ooit deze grens willen oversteken, gelieve volgende instructies nauwlettend op te volgen. Uitstappen, paspoort afgeven aan enge politieman van Burkina aan de deur van de bus, golfje uitdoen (airco op de bus, warm buiten), geld wisselen (check wisselkoers), plaspauze (meest pruttelende  toiletgat ooit met wormpjes), achter de bus aan lopen omdat deze begint te rijden, niet terug op de bus stappen, zoektocht naar ons paspoort, wachten onder de boom voor paspoort, paspoort in ontvangst nemen, enthousiast denken dat we nu over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door Ghanese politie, opnieuw paspoort afgeven, foldertjes invullen (verblijfsadressen en telefoonnummers zijn te kennen), zweten, zweten, zweten, mee juichen met de voetbalmatch, paspoort terug in ontvangst nemen,  enthousiast denken dat we NU over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door de Gele Koorts checker van de medische dienst van Ghana, geel boekje met gekregen vaccins laten controleren, kaartje weer in ontvangst nemen, eindelijk enthousiast over de grens lopen, de juiste bus zoeken die je 2 km verder terug vindt, op de bus stappen, golfje aandoen (airco op de bus), gaan zitten met een vakantiegevoel. Toch blij dat er zo een goede controle is.

Nog maar net over de grens dachten we dat we ons in een rijkere buurt van Ghana bevonden. Maar blijkt dat we Burkina Faso wel duidelijk verkeerd hebben ingeschat. We beseffen nu pas goed dat Burkina het 3^de armste land ter wereld is en dit ook duidelijk zichtbaar wordt wanneer je grenzen oversteekt. Niet alle landen in Afrika kunnen met mekaar vergeleken worden. Het is voor ons dan ook een zeer unieke kans is dat we in zo’n land stage mogen lopen en met een andere levenswijze geconfronteerd worden.

Na twaalf uur op weg begonnen onze maagjes toch wat te knorren. Gelukkig waren we slim genoeg geweest om een lunchpakket mee te nemen. We hadden voor elk van ons een potje met heerlijke pasta, vers gesneden groentjes (paprika, tomaat, komkommer, ajuin), dressing en Parmezaanse kaas, in de ochtend klaargemaakt. Vol enthousiasme uitkijkend naar onze heerlijke maaltijd, openden we watertandend het potje pasta. De rotte geur kwam ons meteen tegemoet, maar toch besloten Enya en Marie hier nog een hapje van te proeven, al hadden ze hier snel spijt van… Gelukkig hadden we nog wat appels en Parmezaanse kaas over, toch iets als avondeten.

Tegen het einde van de rit besloten we toch eens deel te nemen aan de plaspauze, we werden vriendelijk de weg gewezen naar het openbare toilet, wat hier wel zeer letterlijk genomen wordt. Het was eens wat anders om met tien naast mekaar over een muurtje te plassen. Met een lege blaas kwamen we om vijf uur ’s morgens aan in Accra, de hoofdstad van Ghana en onze eindbestemming. Omdat het toch een beetje eng is om in de duistere nacht in een onbekende stad rond te lopen, besloten we meteen in een taxi te springen die ons rechtstreeks naar het Sikaso beach hotel zou brengen. Jammer genoeg blijkt dit hotel niet gekend te zijn bij zo’n 48 taxichauffeurs, 4 locals, 3 politieofficiërs en Google Maps. We hadden na 2 uur bijna de hoop opgegeven, totdat we zelf een Smartphone in handen kregen (lang geleden) en de vertrouwde booking.com ons toch de juiste richting uitwees. 

We  zagen rond half 7 de zon opkomen vanuit onze taxi waardoor ons beach hotel goed verlicht was toen we er eindelijk aankwamen. We werden onthaald door een jonge man in bloot bovenlijf, maar verder kon hij ons niet veel vertellen. De baas zou er rond 2 uur zijn en deze zou ons meer informatie kunnen geven. In tussentijd besloten we toch maar eens een bezoekje te brengen aan Accra. We sprongen op de zeer goedkope oranje bus (voor 25 cent per persoon) voor een twee uur durende rit. Hier aangekomen werd ons snel duidelijk hoe druk deze stad is en welke nadelen dit met zich mee brengt. Na tien minuten te wandelen, zoekend naar een bank, waren we al meteen één gsm armer nadat deze uit onze rugzak was gestolen. Vanaf heden lopen we dus met buikzakken in plaats van rugzakken rond en met één gsm voor vier personen.

Na de overdrukke markt bezocht te hebben, hielden we Accra voor gezien en namen we onze eerste TroTro, op weg naar rustigere oorden. TroTro’s zijn afgedankte busjes  met kunstige rijders die mensen zoals ons langs de weg oppikt, voor ons later te droppen in de buurt van de bestemmingsplaats en dit tegen een spotprijs.

We kwamen goed op tijd aan om 2 uur voor onze afspraak met de baas, maar de baas zou om half 6 komen, dus gingen we even uitwaaien aan zee. Anders dan in België bevonden we ons op een parelwit strand met heftige golven, vele vissersbootjes, krabjes om te zoeken in plaats van schelpjes,… We werden al snel vergezeld door locals die ons de golven hielpen trotseren waardoor we een leuke namiddag beleefden.

We keerden weer op tijd terug voor de afspraak met de baas richting het hotel, waar bleek dat de baas niet meer zou komen en werd er ons uiteindelijk toch maar een kamer toegewezen. Uitgehongerd namen we plaats aan tafel en bestelden we lekkere French Fries. Twee uur later, bleek dat Fries rijmt op Rice waardoor we een andere, maar toch lekkere maaltijd op ons bord kregen.

Omdat we het zo leuk vonden op het strand, besloten we hier nog een dagje door te brengen waar we ondertussen al wat dieper de zee in durfden. Zonder hulp bleek dit echter een moeilijkere taak dan gedacht. Toen de grond in de zee onder Enya haar voeten verdween en de golven haar overspoelden, raakten we even in paniek. We waren opgelucht toen we een man baywatch gewijs zagen aanlopen om haar uit het water te redden. Voor de geïnteresseerden, deze 5 minuten durende doodservaring staat gefilmd op de GoPro.

Met rommelde maagjes besloten we ons te gaan douchen en te eten. Tijdens het alweer twee uur wachten op ons eten, kregen we het fantastische idee om een parodie op “met vier in bed” te starten.

Om onze avond nog wat leven in te blazen gingen we nog iets gaan drinken in de “Londen bar”, iets verderop. We voelden ons thuis door de luide muziek, de cheape baileys, de locals, leuke barmannen en een goede sanitaire voorziening.

We vonden het een leuk verblijf maar keken uit naar onze volgende tussenstop. Maar eerst is het tijd voor het uitdelen van de bedjes.

Sikaso Beach Hotel:

• Welkom: 2 bedjes 
• Eten: 3 bedjes, dit door lange wachttijden en foute bestellingen
• Kamer: 3 bedjes wegens goedkope prijs en vele ruimte
• Activiteiten: 2 bedjes
• Gastvrijheid: 3 bedjes, baas is toch nog komen opdagen 

Tips: goede wegbeschrijving op internet,  meer keukenpersoneel: eten op tijd en juist, receptie bemannen, deuren niet sluiten voordat gasten aanwezig zijn.

Goedkoop, ideaal voor studenten, wel ver gelegen van het centrum van Accra

De TroTro bracht ons straight richting Cape Coast, naar Biriwa Beach hotel waar we de volgende drie dagen zouden verblijven. Al twee maanden niet meer gewend aan luxe waren we overdonderd door dit paradijs. We doken meteen in het zwembad, met zicht op zee. Het waren drie geweldige dagen met veel zon, een bruin kleurtje, lekker eten en veel plezier.

Beseffend dat we voor deze luxe toch nog wat geld moesten gaan afhalen, vertrokken we na ons diner richting cape coast. Heldhaftig wandelden we de donkere, enge, lange oprijlaan af. Maar na tien stappen zakte de moed ons in de schoenen en zetten we het op een lopen terug richting hotel. We besloten de volgende ochtend, in het licht, geld te gaan halen.

Volledig zen geworden waren we klaar voor het uitdelen van de bedjes

Biriwa Beach hotel:

• Welkom: 4 bedjes
• Eten: 4 bedjes
• Kamer: 5 bedjes (airco, grote spiegel, zachte handdoeken)
• Activiteiten: 3 bedjes
• Gastvrijheid: 4 bedjes

      Tips: Iets meer ligstoelen

      Iets duurdere prijs, maar zeker de moeite

Het volgende beachresort Ko-Sa bleek iets verder dan verwacht, maar éénmaal aangekomen werden we hartelijk onthaald in onze eigen taal door de vriendelijke Nederlandse uitbaters. De gele Zeeman T-shirt liet het thuisgevoel helemaal naar boven komen. Bij het zien van een bliksemschicht vroeg Tine of hier vaak onweer voorkomt, waarop het meteen erna begon te stormen. Nadat de uitbaters hun voorzorgen hadden genomen, antwoordden ze dat deze storm wel uitzonderlijk hevig was. Door onze natte huid in combinatie met de wind bibberden we nog eens van de kou.

We beleefden een kriebelige en warme nacht, maar desondanks waren we vroeg uit de veren om Kakum National Park te bezoeken. Dit is nog één van de weinig bewaarde stukken tropisch regenwoud waar je heel wat fauna en flora van op de hoge hangbruggen kan bewonderen. Enya en Silke vonden dit zeer leuk, Tine en Marie zijn blij dat ze dit gedaan hebben.

Met knikkende knieën gingen we even zitten met ons eerste FanMilk ijsje. Dit zijn zeer goedkope ijsjes in zakjes, deze zijn hier overal langs de kanten van de straat verkrijgbaar.

We zetten onze daguitstap verder richting Monkey Forest. Een heel leuke gids vertelde ons op geanimeerde wijze het levensverhaal van de elf aanwezige aapjes. Ook waren er wild cats, slangen, krokodillen en schildpadden aanwezig. Deze uitstap werd afgerond met het aaien van Joepie en Tante Nel, de twee tamme baby aapjes.

Onze toeristische dag werd afgesloten met een workout op het strand. We hebben onze place to be ontdekt.  Hierbij werden we vergezeld door flikflakkende kinderen.

Door het schrijven van deze lange blog is het nu wel tijd om onder onze muskietennetten te kruipen,  want morgenavond wordt onze trektocht verder gezet naar het volgende Resort.

Zonnige en warme groetjes vanuit Ghana!

WORDT VERVOLGD – EINDE DEEL 1

Geschreven op 19 april 2014

Auteurs: Bastin, E., Cerulus, M., Léonard, S., Martens, T.