Woensdagavond besloten we om een laatste keertje te gaan uiteten, aangezien de voorraadkasten de laatste dagen sterk geminderd waren. Tijdens dit etentje zagen we eindelijk het dier waarvan we dachten het niet meer tegen te komen in Afrika, maar wat wel zeker op ons verlanglijstje stond...
We hadden zo vaak gehoopt om het tegen te komen, het was het dier waarvan we dachten: "hé dat wil ik echt nog zien..." Zo velen die al zeiden dat we het nooit zouden tegenkomen in Burkina Faso, maar toen, opeens, op een gegeven moment, plots, uit het niets, zagen we opeens het beest voorbij wandelen. ONZE EERSTE EN LAATSTE GIRAF!
Na deze openbaring gingen we nog een ijsje eten. We hadden hier geen hoge verwachtingen van omdat de vorige ijsjes ons geen "wow"effect gaven en het er een beetje uitzag als een louche zaak (zeker als je daar naar het toilet ging). Maar na onze eerste hap bevonden we ons meteen in de zevende hemel na dit culinair orgasme. Goed dat we dit ontdekken, op onze voorlaatste dag in Burkina Faso.
Nog steeds onder de indruk wilden we zelf een culinair orgasme maken en begonnen we aan onze lekkere cake met chocolade die we maakten voor ons afscheid met Peter, Ineke, Phebe en Jiska. Dit was echter moeilijker dan gedacht.
Probleem nummer 1: How to bake a cake in a gasoven?
Probleem nummer 2: Wij gaan morgen wel reizen, maar gaat onze cake wel rijzen met vervallen bakpoeder?
Probleem nummer 3: Wat doe je als je alle chocolade net op de grond hebt laten vallen?
Probleem nummer 4: Hoe krijg je de cake uit de bakvorm zonder te breken?
Probleem nummer 5: Hoe schrijf je letters met gesmolten chocolade?
Probleem nummer 6: Wat als deze chocolade niet lukt, hoe schrijf je letters met hagelslag?(muizenstrontjes voor de YOLO'ers onder ons)
Deze cake is gelukkig na twee pogingen zeer goed gelukt! In Burkina Faso laten we niets verloren gaan, dus hielden Marie en Tine met de overgebleven chocolade een chocoladegevecht!
Donderdagochtend was het tijd voor onze goede onderhandelkunsten boven te halen. We moesten afscheid nemen van onze beste vrienden Vroem en Broem, met pijn in het hart, aangezien we deze brommers jammer genoeg niet mee het vliegtuig in mochten nemen en dus moesten verkopen. We gaan ze zeker en vast missen, maar het geld is een zeer goede vervanger. Het was heel warm in het politiebureau.
Nooit gedacht dat we het ooit gingen zeggen, maar we zijn blij dat we niet meer aan het zwembad moeten liggen. In de vooravond was het spannende moment aangebroken dat we onze zelfgemaakte cake moesten afgeven, aangebroken. Deze taart werd met ons gedeeld waardoor we meteen konden oordelen over de kwaliteit van dit etenswaar. En ja hoor, hij was zoooooo lekker! Sofie Dumont, pas maar op, concurrentie komt naar België.
Zoals gisteren al gemeld waren onze voorraadkasten maar pover. Daarom waren we verplicht om spaghetti, rijst, groentjes en een blik salsa te eten, maar achja zo worden onze restjes ook nog eens opgebruikt.
Na ons laatste avondmaal vertrokken we na het afscheid van Peter, Ineke, Jiska en Phebe richting de luchthaven. Voor we de auto instapten vroeg Ineke nog voor de zekerheid of we haar nummer hadden voor noodgevallen. We scheepten deze vraag meteen af en zeiden: "jajaa, we hebben dat wel, dat zal niet nodig zijn".
Nadat Peter ons om tien voor twaalf had afgezet op de luchthaven en we hem al een gelukkige verjaardag hadden gewenst voor over tien minuten, begon onze lange rit naar huis. Jammer dat we hem niet meer zouden zien op zijn verjaardag.
We moesten eerst een uurtje wachten op de vluchthaven omdat onze lucht pas om drie uur vertrok. We trokken enkele foto's van onze mooie gestapelde bagage en van onze mood op het moment.
WAT MIST ER OP DEZE FOTO?
We konden eindelijk gaan inchecken en slim als we waren, gingen we onze bagage reeds op voorhand wegen! Marie pakte haar zwaarste valies reeds van de stapel en sleurde deze naar de weegschaal maar deze weging werd verstoord door de roep van Tine: "Mannen, der ligt maar 1 valies van mij!". Waarop wij allen met ongeloof zeiden: "Neeeee", aangezien wij al drie maand en een half domme mopjes met elkaar uithalen! Na twee minuten drong het besef tot ons door dat dit geen mopje maar wel harde realiteit was. We hadden maar zeven valiezen bij en voor wie het nog niet doorheeft, we moesten er acht hebben! Tine begon immens te panikeren, duuuh logisch, waarop de anderen rationeel een stappenplan opstelden.
Enya paste op de bagage, Silke haalde haar gsm tevoorschijn, Marie begon te zoeken naar Peter of Ineke's nummer (want deze hadden we natuurlijk niet opgeslagen in de enige gsm ter beschikking op dat moment) en Tine dwaalde rond. We vonden het nummer van Peter snel maar na met drie gsm's gebeld te hebben, moesten we aan onszelf toegeven dat dit nummer echt onbereikbaar was. We zochten verder naar een oplossing: Victor de kleermaker wakker bellen? De valies met de taxi gaan halen? Vertrekken zonder valies?!?!, we zagen niet meteen een uitweg maar gelukkig herinnerde Enya zich dat het nummer van Ineke in de blauwe gsm stond. Silke, tegen verwachtingen in, wist deze gsm perfect in haar bagage zitten en griste deze dan ook meteen uit het zakje.
We voelden de euforie en hoop reeds opborrelen tot het moment waarop we zagen dat de gsm plat was (de batterij hé!). Er begon een nieuwe zoektocht naar een stopcontact, dit is echter niet zo gemakkelijk in Ouagadougou... Er was één stopcontact maar dit bleek niet te werken, onze hoop werd wéér de grond ingeboord! Tine was ondertussen in gedachten de taxi al aan het zoeken maar de rest vond dit toch niet echt een mogelijke optie... In de plaats daarvan spraken we enkele bewakers aan om een stopcontact in een bureau te bemachtigen. We mochten niet in het kantoor binnen maar we gooiden al onze vrouwelijke charmes in de strijd zodat de bewaker zelf het bureau inging om onze gsm op te laden (de batterij hé!). Na de twee minuten opladen, die wel een eeuwigheid leken waarbij Tine enkele levensjaren kwijt raakte hoorden we eindelijk het vertrouwde nokiageluid: https://www.youtube.com/watch?v=w-RwTTO73Ro !
We vonden het nummer van Ineke Van Dingenen-Stiers in de gsm en belden haar meteen op en ja hoor, ze nam ook meteen op! Dank u Ineke! Peter zou meteen gaan kijken in de auto en vertrok enkele minuutjes later naar de luchthaven met de beruchte koffer! Ook in de nacht van zijn verjaardag verleerde Peter het mopjes-maken niet. Na het bezorgen van een kleine hartaanval aan Tine toen hij met lege handen aankwam sprongen de tranen in onze ogen van geluk wanneer het bleek dat hij gevolgd werd door een kofferdragerman van de luchthaven!
We vonden dat we wel genoeg spanning hadden beleefd voor één nacht maar daar dacht de luchthaven anders over. Na onze bagage ingecheckt te hebben kwamen we aan de paspoortcontrole waar werd gevraagd achter Hanne Martens. Tine Martens besefte dat ze het misschien over haar hadden en volgde samen met Marie de luchthavenpolitie. Gelukkig was Marie mee want ook in haar bagage waren verdachte goederen aangetroffen. De politie begon de drie koffers grondig te doorzoeken maar na het vinden van een haardroger ('Nee Burkinapolitie, dit is geen geweer') en Tine haar tampons (nu weet de Burkinapolitie ook waarvoor deze watten dienen) mochten de twee toch ook doorgaan met de controle.
Alsof het nog niet genoeg was geweest werd ook Enya tegengehouden aan de handbagagecontrole vanwege verdachte 'ampulles', bleken dit toch wel niet onze lekkere snoepjes te zijn... Even later werd Enya opnieuw tegengehouden aan de volgende post van de handbagage, bleek dit haar Zwitsers zakmes te zijn dat jammer genoeg niet meer in Bastins bezit is! Na deze vele controles doorlopen te hebben, stapten we eindelijk het vliegtuig op. Dit vliegtuig bleek een capaciteit van 100 personen te hebben maar we zaten hier maar met 20 op waardoor we een zalig dutje konden doen op onze drie zetels per persoon.
Dit dutje werd verder gezet op de luchthaven van Cassa die overdag veel aangenamer bleek te zijn dan in de nacht. We stapten zonder problemen op het tweede vliegtuig richting Zaventem waar we jammer genoeg niet zoveel plaats hadden als op het eerste vliegtuig maar wel nog steeds een lang dutje hebben gedaan. Tijdens deze vlucht bekroonden we ook de winnaar van ons drie maanden lang durende spelletje: 'stopcontact' en 'kabouter', Enya werd de trotse verliezer van beide spelletjes waardoor ze verplicht een brunch mét dessert moet organiseren voor iedereen!
Tijdens de landing voelden we de stress al een beetje opkomen want we gingen onze familie terug zien!
Toen we uitstapten uit het vliegtuig merkten we al meteen het verschil met Ouagadougou. Veel frisse lucht die tot diep in onze longen geraakten. Dit was ook het moment waarop Enya hoopte dat de plaatselijke bevolking niet meer constant zou vragen of zij en Tine tweelingen zijn. Maar na 389 keer deze vraag gekregen te hebben in de afgelopen drie maanden, stelde een Belgische man na twee minuten in België deze vraag opnieuw.
Toen we aan het wachten waren op onze bagage en we deze wonder boven wonder alle acht zeer snel hadden, vertrokken we met klamme handjes en kloppende hartjes richten onze mamaatjes en papaatjes. Bleek dat deze niet alleen waren, maar dat er ook een welkomstcomité was meegekomen, met een spandoek voor Tine en Marie en duveltjes voor iedereen. Op dat moment besefte Enya dat ze iets te vlug haar bagage van de band had gehaald want na het openen van haar valies, bleek deze niet de juiste inhoud te hebben. Na het weer controleren van het paspoort en het vliegticket, mochten Silke en Enya de bagageruimte weer binnen. Hier zagen ze meteen een man met de bagage van Enya Bastin. Na wat onderhandelingen ruilden ze de bagage, want hier zagen ze beiden een win-win situatie in.
Hierna splitsen onze wegen, na drie maanden en een half samen te leven, namen we afscheid van elkaar.
Na een leuk weekend van het weerzien van vrienden en familie en ook wel het weer aanpassen aan het Belgische leven, zagen we elkaar vandaag alweer terug.
Na een presentatie over Burkina Faso gegeven te hebben aan de eerste en tweede jaars verpleegkunde, gingen we samen op restaurant en aten we (eindelijk eens) lekkere gegratineerde pasta.
Hierna was het tijd voor onze laatste blog te schrijven, waar we nu duidelijk nog aan bezig zijn, gelukkig worden we vergezeld door Gin en Tonic (lekkere combinatie Gin Tonic).
Nu maken we ons klaar voor de eerste keer echt feesten in vier maanden, hopelijk zijn we onze dancemoves nog niet verleerd! Voor ons vandaag een YOLO avondje!
Poussa Barka voor al onze blogs te lezen!
Poussa Barka voor de kans die we hebben gekregen om op buitenlandse stage te mogen gaan!
Poussa Barka aan onze lieve ouders om ons deze kans te geven!
Poussa Barka aan Ineke en Peter voor alle begeleiding en tips die we kregen!
Poussa Barka Burkina Faso voor deze ervaring!
Poussa Barka, omdat het kan!
Au revoir Burkina Faso, vous êtes formidable!
Enya Bastin
Silke Léonard
Marie Cerulus
Tine Martens
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten