Laatste blogje in Burkina Faso!

Wat later dan anders is hier onze laatste blog uit Burkina Faso!

Onze laatste stageweek is anders verlopen dan de andere omdat we nachtshiften hebben gedaan op spoed. Deze shift verloopt hier heel anders dan in België zo moesten we al om 18u30 beginnen tot 07u30. We dachten dat het onmogelijk ging zijn om de hele nacht wakker te blijven, maar dit bleek dan ook niet de bedoeling.

Nadat de medicatieronde afgelopen was en nadat ons vijf keer was gevraagd of we niet wilden gaan slapen, zocht iedereen zijn eigen plaatsje op om zelf te slapen.

Aangezien wij het blijkbaar wat moeilijker hebben om in eender welke positie de slaap te vatten, maakten we enkele nachtelijke wandelingen om het ziekenhuis 'by night' te ontdekken.

We stonden versteld van de vreemde manieren en plaatsen waarop personeel, patiënten en familie lagen te slapen. Dubbel geplooid op twee stoelen, met vier op één doek op de grond, op elke mogelijke bank, in het geairconditioneerde kantoor van de chef en in de vestiaires.
Door het zien van al deze slapende mensen, begonnen we zelf moe te worden en hebben we ons eigen bankje gevonden om een klein dutje op te doen.

Op onze nachtelijke ontdekkingstochten, kwamen we tot de constatatie dat de langverwachte opening van de afdeling chirurgie eindelijk een feit was.We keken er al de hele stageperiode naar uit om op deze dienst een shiftje mee te lopen maar vermits dit onze laatste dagen waren was dit niet meer mogelijk. We wilden toch nog een graantje meepikken dus hadden we onze zinnen gezet op het proberen volgen van een operatie. Na 87 doorverwijzingen en uren wachten in de vestiaire van het operatiekwartier lukte het ons na twee dagen om met zijn allen een operatie bij te wonen. Eens gelukt hoorde hier natuurlijk de gepaste outfit en gepast schoeisel bij. En ja hoor, de Crocs hebben ook Burkina Faso bereikt!

De operatie bestond uit het openmaken van de buik van een drie weken oude baby waaruit een cyste ter grootte van een struisvogelei verwijderd moest worden. Het was interessant om een operatie te kunnen vergelijken met een operatie in België omdat hier door het beperkte materiaal er toch wat creativiteit bij komt kijken. Door de drie uur durende operatie konden we ons avondmaal pas klaarmaken om half elf maar dit hadden we er zeker voor over. Mission accomplished, het was zeker de moeite waard! 

Na stage hielden we ons bezig met het maken van de laatste schooltaken, en jawel, alles is af! We kochten ook nog de laatste souvenirs aangezien we de dag ervoor niet genoeg geld mee hadden (oeps, een ezel stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde steen maar wij duidelijk wel). Op onze weg naar Village Artisanal, het souvenirparadijs van Ouaga, begon er al een hevig windje te waaien. Iedereen riep ons toe dat we binnen moesten komen maar wij gingen de souvenirs geen twee keer door onze vingers laten glippen. Aangekomen bleek dat we net op tijd waren want na één minuutje binnen te zijn, brak er een hevige storm uit! Dit lieten wij niet aan ons hart komen en we shopten rustig verder. Op onze terugweg zagen we wel de gevolgen van de storm waardoor alle straten blank stonden. Ma nee, niet van het volk, van het water hè! Met onze banden volledig onder water leek het net of we zo in het nieuws terecht konden komen wegens overstromingen maar blijkbaar is dit dagelijkse kost in het regenseizoen van Burkina Faso. 

Donderdagmiddag vertrokken Silke en Marie naar de tandarts om misschien Marie haar wijsheidstand te laten trekken omdat hier een abces op was gekomen. Met een goede wegbeschrijving en voldoende tijd vertrokken ze op de brommer naar de tandarts. Door hun goede oriëntatievermogen sloegen ze jammer genoeg drie straten te vroeg naar links in. Hier bovenop moesten ze schuilen voor een zandstorm, gevolgd door een regenstorm, gevolgd door een windstorm waardoor op tijd komen er niet meer in zat. 

Een half uur te laat maar heel enthousiast liepen ze dan toch nog bij de tandarts binnen maar blijkbaar is dit één van de weinige stipte personen in Afrika waardoor een nieuwe afspraak op vrijdagochtend moest gemaakt worden. 

Vrijdagochtend bleek dat de wijsheidstand niet getrokken moest worden maar dat Marie vooral goed haar tanden moest leren poetsen... 

Zaterdag waren we bij Machteld en haar man, twee Vlamingen die hier in Ouagadougou wonen, uitgenodigd voor een BBQ. Onze verwachtingen waren zeer hoog doordat we ons nog net herinneren hoe de Belgen kunnen BBQ'en, er een zwembad aanwezig zou zijn en natuurlijk ook doordat Machteld een topvrouw is. Deze werden dan ook volledig ingelost, we hadden een namiddag vol lekkere culinaire hoogstandjes volgens recept van Jeroen Meus afgesloten met een dessert rijk aan chocolade. Bij deze zien we het qua eten volledig zitten om terug naar België te komen! 

Onze laatste dagen werden ingezet waarin we nog enkele dingen wilden doen, een strikte planning werd dan ook opgesteld al lag het maken van planningen niet in Silke's gewoonte. 

Zondag besloten we ons laatste weekend af te sluiten zoals we ons eerste weekend waren begonnen met een dagje zwemmen in Hotel Independence. 

NU

TOEN

Ondanks de leuke en ontspannende dag vonden we het jammer dat we moederdag niet samen met onze mama's konden vieren dus hebben we dit maar een beetje onder ons gevierd. Zoals Griet Cologne zou zeggen: "Alles is een reden om te vieren!".

Maandag genoten we na te hebben uitgeslapen van onze laatste en lekkere plaatselijke delicatesse: pain bro! In afwachting op de komst van Victor, de kleermaker, kleurden we onze laatste posters voor ons project. Deze geven we aan Peter en Ineke zodanig dat ze gebruikt kunnen worden tijdens de volgende mobiele klinieken. Ons werk werd beloond door mooie kleren die we mee naar huis kunnen nemen. Bedankt, Victor!  Met deze kleren en ons vlechtje dat we hebben laten zetten, zullen we pas echt Afrikaans zijn in België.

Omdat we hoorden dat in België het weer nog steeds wisselvallig is en wij toch nog wat willen genieten van de zon, gingen we dinsdag nog een dagje naar het zwembad. 

Hierna besloten we op onze stageplaatsen nog eens dag te gaan zeggen en te bedanken. We maakten er ook gebruik van om nog wat materiaal af te geven. Door het feit dat al onze taken voor school klaar zijn, hadden we de tijd om elkaars vrienden via foto's te checken. We moeten elkaars vrienden toch kennen om samen te  feesten en onze terugkomst te vieren.

Vandaag besloten we de laatste leuke dingetjes te regelen: het schrijven van de blog, macramébandjes maken, samen onze bagage inpakken, gemeenschappelijk materiaal verdelen, samen gaan uit eten,... omdat we volgende nacht terug huiswaarts keren. 

Onze aankomst is gepland op vrijdag om 16u40 te Zaventem. We kijken hier al naar uit, al denken we dat we zeer koud zullen hebben in het dertig graden koudere België. 

Tot dan! 

Enya, Marie, Silke en Tine 

PS. Jullie hebben nog een blog tegoed in België