Everywhere we go

Na een heerlijk ontbijtje besloten we een dag aan het prachtige strand van Ko-Sa Beach te relaxen. Al meteen werd ons een kokosnoot aangeboden die we met heel veel smaak hebben opgegeten. Ondanks dat het een super leuke stranddag was met de vriendelijke locals, keken we al van ’s morgens uit naar ons avondeten, want we hadden ‘Lobster’ besteld.

Silke en Tine hadden dit nog nooit gegeten en kregen de hele dag uitgebreide uitleg en eettips van Marie en Enya over hoe je een kreeft op de meest elegante manier kan eten.

Er heerste dan ook onder ons allen verwarring wanneer we ons bord voorgeschoteld kregen. Lobster staat hier blijkbaar niet voor kreeft maar voor langoustines, wat ook zeer lekker bleek te zijn. Omdat Silke en Tine de ultieme kreeftervaring niet hebben meegemaakt, kunnen jullie hen altijd mee op resto vragen om samen van een kreeftje te genieten. Ook Enya en Marie lopen hier wel warm voor.

Tijdens het maken van onze zakken om te vertrekken naar ons vierde en laatste Beach Resort, besloten we onze kritische blik weer naar boven te halen en weer bedjes uit te delen.

Ko-Sa Beach Resort

Welkom: 5 bedjes (meteen uitleg over bezienswaardigheden)
Eten: 4 bedjes (zeer lekker maar iets duurder)
Kamer: 4 bedjes (kleurrijke Afrikaanse hutjes)
Activiteiten: 4 bedjes (leuke gezelschapspelen, wel woelige zee)
Gastvrijheid: 5 bedjes

Tips: geen timer op de ventilator, verder geen aanmerkingen.

Een echte aanrader, zeer aangename uitbaters, doe zo voort.

Omdat het al donker was, leek het ons een slim en veilig plan om een rechtstreekse taxi richting Oasis Beach te nemen en te stoppen om wat geld af te halen bij de bank. Onderweg zagen we de taxichauffeur aan de politiecontrole stiekem wat geld aan een politieman toestoppen toen hij werd tegengehouden. We dachten meteen dat we in een mensensmokkel betrokken  waren en begonnen al ontsnappingsplannen te bedenken die niet nodig bleken te zijn. Deze louche handelingen blijken alledaagse kost om onder de strenge politiecontroles voor de auto’s uit te komen.

Het stoppen aan een bank bleek wel wat moeilijker te verlopen. Nadat in enge bank één het geld op bleek te zijn, goede bank twee niet met de auto bereikbaar was, bank drie, vier en vijf  voorbijgereden werden ondanks onze haltroepingen, kwamen we aan in bank zes. Ondertussen was het al 22u en merkten we dat Cape Coast Center rond dit uur op zijn levendigste is, al was dit misschien niet zo ideaal om geld af te halen.

Om de kans op diefstal kleiner te maken stopten Tine en Silke die geld hadden afgehaald dit op meer intiemere plaatsen weg alvorens weer naar de auto terug te keren, al bleek dit een grotere uitdaging dan verwacht. Op hun pad terug naar de taxi kwamen ze een bende tegen waarvan één van de leden hen tegen hield met zijn arm tegen Tine haar keel gedrukt. Hij wilde hen niet laten passeren waardoor ze noodgedwongen een vluchtweg namen langs een auto waar net op dat moment het alarm van afging. Geschrokken liepen ze met een snelle vaart richting Enya en Marie die ondertussen al uit de taxi waren gesprongen om hen te hulp te schieten. Hierna sprongen ze met vier vliegensvlug weer de taxi in richting Oasis Beach.

Met het lawaai van het onweer, de wind, de regen en de zee op de achtergrond vielen we allemaal vredig in slaap, behalve Tine die bang had door het zien van een bliksemschicht en nat werd door de niet zo waterdichte muren.

Easter Monday (paasmaandag voor de Vlamingen), wordt hier wel erg hard gevierd. We hoorden al enkele dagen dat er op maandag een grote beach party zou zijn, waar wij allen zeer hard naar uitkeken om ’s avonds mee te kunnen vieren. Overdag bestudeerden we van op afstand al de leuke danspasjes van de locals, ze kunnen er namelijk wel wat van, om ’s avonds zelf aan de slag te kunnen.
Jammer genoeg bleek het feestje om 18u al gedaan te zijn, waarop wij besloten ons eigen feestje te maken met enkele Ghanezen. Onze eerste avond was dus al meteen een schot in de roos en we keken dan ook erg uit naar de volgende.

Dinsdag vertrokken we naar Anomabo Beach, we hadden hier erg hoge verwachtingen van, maar deze werden niet ingelost. Buiten de zachte handdoeken was er niets bijzonder aan dit verlaten strand. Toch hadden we enkele ideetjes om ons hier bezig te houden.

Een tegenvaller op de terugweg was dat alle TroTro’s en taxi’s vol zaten en we zelf zes km richting Cape Coast Center moesten wandelen eer we een taxi aan de haak konden slaan.
Na deze inspanning besloten we dat we wat ontspanning verdient hadden en bouwden een feestje met enkele Ghanezen tot in de late uurtjes.

Toch waren we al vroeg uit de veren om Elmina Castle te bezoeken. De rondleiding was heel interessant, gelukkig hadden we Silke bij om de gids te vertalen want we verstonden er geen ‘snars’ van. Elmina Castle is bekend door de vroegere slavenhandel die in dit kasteel plaatsgevonden heeft. We waren erg onder de indruk zeker wanneer we opgesloten werden in één van de cellen van de slaven.

Na deze leuke uitstap besloten we een chill avondje te houden samen met enkele Ghanezen en eens op tijd ons bedje in te kruipen.

Onze laatste dag besloten we op het strand door te brengen. Maar door de bewolking zwommen we een dagje in de zee. Waarvan we achteraf lazen dat deze best gevaarlijk is. No worries, Enya is nog oké..
De laatste avond moest natuurlijk ook gevierd worden en namen we afscheid van  onze Ghanese vrienden.

Voor het slapengaan maakten we ook nog even tijd om de laatste bedjes uit te delen.

Oasis Beach Resort

Welkom: 3 bedjes
Eten: 4 bedjes (prijs-kwaliteit)
Kamer: 3 bedjes (veel ruimte maar weinig faciliteiten)
Activiteiten: 4 bedjes (centraal gelegen in Cape Coast, bruisend uitgangsleven)
Gastvrijheid: 5 bedjes (bekwaam personeel, weten hoe het moet, persoonlijke aanpak)

Tips: betere verlichting in de kamer, waterdichte muren

Place to be voor een Yolo-avondje, zeer studentvriendelijk.

Na een korte nacht stonden we om vier uur ’s nachts met onze trekrugzak paraat om naar Accra te vertrekken. Het was maar een korte twintig minuten wandelen naar het TroTro-station dus we besloten om wat geld uit te sparen en te voet te gaan. Dit bleek ons domste plan ooit aangezien de criminaliteit op straat rond dit uur het hoogst is. Na tien minuten snelwandelen kwamen we met kloppende hartjes aan bij de TroTro’s. We konden meteen op een TroTro richting Accra stappen waardoor we gerust gesteld waren dat we de bus van tien uur richting Ouaga zouden halen. Onze hoop verminderde echter met elke minuut toen we na een uur nog steeds niet waren vertrokken omdat de TroTro nog niet vol genoeg was. Om zes uur begon dan toch de lange rit maar later bleek dat we de betekenis van ‘lang’ op dat moment nog niet kenden…

Met lichte stress kwamen we toch om vijf voor tien aan in het busstation waar we te horen kregen dat onze bus twee uur vertraging had. Eens opgestapt op de bus vertrokken we vol goede moed aan de normaal gezien 18-uur durende rit. Eén minuut later, op de afrit van de parking, stopte de bus en stapte de chauffeur uit. Het laatste beetje hoop dat we een vlotte rit zouden hebben viel in het water toen Tine zei: “Mannen, diene begint te krikken.” Eén uur later konden we weer vertrekken. Ondanks de drie uur vertraging zagen we de rit nog helemaal zitten doordat we de ereplaatsen op de bus hadden weten te bemachtigen, namelijk stoel 1, 2, 3 en 4! Na 18 uur vol slapen, stoppen, muziek luisteren, lezen, … beseften we om zeven uur ’s morgen dat de rit wat langer zou duren aangezien we de grenscontrole nog steeds niet gepasseerd waren. Er volgden nog zeven uur van ergernis voordat we Gekko’s Mansion terug zagen, na 27 uur waren we eindelijk in Ouaga.

We  wilden na thuiskomst natuurlijk meteen onze spannende verhalen vertellen aan onze lieftallige ouders maar daar stak de internetverbinding van Afrika een stokje voor. Na acht uur met mislukte pogingen tot het versturen en ontvangen van berichten gaven we het op en kropen ons bed in.

Morgen beginnen we aan onze laatste twee weken stage in het pediatrisch ziekenhuis. Het wordt weer wennen om Frans te praten met de plaatselijke bevolking.

Daag.

Met vier in bed: Ghana!

Zondag had de ochtendstond goud in de mond, want jawel we vertrokken op vakantie. Raar maar waar, we zochten koudere oorden op voor onze zonvakantie. Aan de avontuurlijke, speciale, helse ritten in Afrika zijn we al reeds gewoon, alhoewel…

Met slapertjes, olifantjes voor de Vlaams-Brabanders, girafjes voor de Engelsen, prut voor de Vlamingen,… in de ogen vonden we de bus van Imperial Express al snel. We moesten niet lang zoeken doordat we geleid werden door een geitjesgeur naast de bus. We horen jullie al denken, wat is geitjesgeur?  Wel, deze zeer doordringende geur kan nogal een sterk effect hebben op een nuchtere maag. De geur wordt voortgebracht door zakken volgepropt met dode geitjes. We stelden onszelf gerust met de gedachten dat we deze geur snel konden verlaten. Maar onze euforie bleef achter op de parking toen de geitjes bleken mee te reizen in de koffer van de bus, naast Enya haar bagage. Aangezien onze gemeenschappelijke handtas in haar rugzak stak, heeft deze de geur volledig opgeslorpt. Hierdoor zijn we twee weken lang met een eigen huisdier: ons geitje op schok.

Na enkele rustige uren op de bus, werd deze rust wel aardig verstoord. Bij het stoppen voor een plaspauze, stapten niet alleen alle mensen van de bus op, maar ook een legerman in compleet uniform (helm, kogelvrije vest, bottinnen) met mitraillette.

We vonden dit zeer bizar, maar wel fascinerend dus volgden we elke beweging die deze man maakte. We waren nog op ons gemak totdat hij ging zitten, voor zich uit keek, in zijn oog wreef, rondkeek, zijn geweer pakte en het laadde, dit was het moment dat Marie ineengedoken haar kussen voor zich hield als bescherming tegen de kogels. Gelukkig bleek dit laden enkel ter preventie tegen buskapers van buitenaf. Eenmaal aangekomen aan de grens tussen Burkina Faso en Ghana dachten we even ons paspoort en visum te tonen en terug op de bus te stappen om de reis verder te zetten, maar how how how zo makkelijk was het niet!

Voor degenen die ooit deze grens willen oversteken, gelieve volgende instructies nauwlettend op te volgen. Uitstappen, paspoort afgeven aan enge politieman van Burkina aan de deur van de bus, golfje uitdoen (airco op de bus, warm buiten), geld wisselen (check wisselkoers), plaspauze (meest pruttelende  toiletgat ooit met wormpjes), achter de bus aan lopen omdat deze begint te rijden, niet terug op de bus stappen, zoektocht naar ons paspoort, wachten onder de boom voor paspoort, paspoort in ontvangst nemen, enthousiast denken dat we nu over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door Ghanese politie, opnieuw paspoort afgeven, foldertjes invullen (verblijfsadressen en telefoonnummers zijn te kennen), zweten, zweten, zweten, mee juichen met de voetbalmatch, paspoort terug in ontvangst nemen,  enthousiast denken dat we NU over de grens mogen lopen, tegengehouden worden door de Gele Koorts checker van de medische dienst van Ghana, geel boekje met gekregen vaccins laten controleren, kaartje weer in ontvangst nemen, eindelijk enthousiast over de grens lopen, de juiste bus zoeken die je 2 km verder terug vindt, op de bus stappen, golfje aandoen (airco op de bus), gaan zitten met een vakantiegevoel. Toch blij dat er zo een goede controle is.

Nog maar net over de grens dachten we dat we ons in een rijkere buurt van Ghana bevonden. Maar blijkt dat we Burkina Faso wel duidelijk verkeerd hebben ingeschat. We beseffen nu pas goed dat Burkina het 3^de armste land ter wereld is en dit ook duidelijk zichtbaar wordt wanneer je grenzen oversteekt. Niet alle landen in Afrika kunnen met mekaar vergeleken worden. Het is voor ons dan ook een zeer unieke kans is dat we in zo’n land stage mogen lopen en met een andere levenswijze geconfronteerd worden.

Na twaalf uur op weg begonnen onze maagjes toch wat te knorren. Gelukkig waren we slim genoeg geweest om een lunchpakket mee te nemen. We hadden voor elk van ons een potje met heerlijke pasta, vers gesneden groentjes (paprika, tomaat, komkommer, ajuin), dressing en Parmezaanse kaas, in de ochtend klaargemaakt. Vol enthousiasme uitkijkend naar onze heerlijke maaltijd, openden we watertandend het potje pasta. De rotte geur kwam ons meteen tegemoet, maar toch besloten Enya en Marie hier nog een hapje van te proeven, al hadden ze hier snel spijt van… Gelukkig hadden we nog wat appels en Parmezaanse kaas over, toch iets als avondeten.

Tegen het einde van de rit besloten we toch eens deel te nemen aan de plaspauze, we werden vriendelijk de weg gewezen naar het openbare toilet, wat hier wel zeer letterlijk genomen wordt. Het was eens wat anders om met tien naast mekaar over een muurtje te plassen. Met een lege blaas kwamen we om vijf uur ’s morgens aan in Accra, de hoofdstad van Ghana en onze eindbestemming. Omdat het toch een beetje eng is om in de duistere nacht in een onbekende stad rond te lopen, besloten we meteen in een taxi te springen die ons rechtstreeks naar het Sikaso beach hotel zou brengen. Jammer genoeg blijkt dit hotel niet gekend te zijn bij zo’n 48 taxichauffeurs, 4 locals, 3 politieofficiërs en Google Maps. We hadden na 2 uur bijna de hoop opgegeven, totdat we zelf een Smartphone in handen kregen (lang geleden) en de vertrouwde booking.com ons toch de juiste richting uitwees. 

We  zagen rond half 7 de zon opkomen vanuit onze taxi waardoor ons beach hotel goed verlicht was toen we er eindelijk aankwamen. We werden onthaald door een jonge man in bloot bovenlijf, maar verder kon hij ons niet veel vertellen. De baas zou er rond 2 uur zijn en deze zou ons meer informatie kunnen geven. In tussentijd besloten we toch maar eens een bezoekje te brengen aan Accra. We sprongen op de zeer goedkope oranje bus (voor 25 cent per persoon) voor een twee uur durende rit. Hier aangekomen werd ons snel duidelijk hoe druk deze stad is en welke nadelen dit met zich mee brengt. Na tien minuten te wandelen, zoekend naar een bank, waren we al meteen één gsm armer nadat deze uit onze rugzak was gestolen. Vanaf heden lopen we dus met buikzakken in plaats van rugzakken rond en met één gsm voor vier personen.

Na de overdrukke markt bezocht te hebben, hielden we Accra voor gezien en namen we onze eerste TroTro, op weg naar rustigere oorden. TroTro’s zijn afgedankte busjes  met kunstige rijders die mensen zoals ons langs de weg oppikt, voor ons later te droppen in de buurt van de bestemmingsplaats en dit tegen een spotprijs.

We kwamen goed op tijd aan om 2 uur voor onze afspraak met de baas, maar de baas zou om half 6 komen, dus gingen we even uitwaaien aan zee. Anders dan in België bevonden we ons op een parelwit strand met heftige golven, vele vissersbootjes, krabjes om te zoeken in plaats van schelpjes,… We werden al snel vergezeld door locals die ons de golven hielpen trotseren waardoor we een leuke namiddag beleefden.

We keerden weer op tijd terug voor de afspraak met de baas richting het hotel, waar bleek dat de baas niet meer zou komen en werd er ons uiteindelijk toch maar een kamer toegewezen. Uitgehongerd namen we plaats aan tafel en bestelden we lekkere French Fries. Twee uur later, bleek dat Fries rijmt op Rice waardoor we een andere, maar toch lekkere maaltijd op ons bord kregen.

Omdat we het zo leuk vonden op het strand, besloten we hier nog een dagje door te brengen waar we ondertussen al wat dieper de zee in durfden. Zonder hulp bleek dit echter een moeilijkere taak dan gedacht. Toen de grond in de zee onder Enya haar voeten verdween en de golven haar overspoelden, raakten we even in paniek. We waren opgelucht toen we een man baywatch gewijs zagen aanlopen om haar uit het water te redden. Voor de geïnteresseerden, deze 5 minuten durende doodservaring staat gefilmd op de GoPro.

Met rommelde maagjes besloten we ons te gaan douchen en te eten. Tijdens het alweer twee uur wachten op ons eten, kregen we het fantastische idee om een parodie op “met vier in bed” te starten.

Om onze avond nog wat leven in te blazen gingen we nog iets gaan drinken in de “Londen bar”, iets verderop. We voelden ons thuis door de luide muziek, de cheape baileys, de locals, leuke barmannen en een goede sanitaire voorziening.

We vonden het een leuk verblijf maar keken uit naar onze volgende tussenstop. Maar eerst is het tijd voor het uitdelen van de bedjes.

Sikaso Beach Hotel:

• Welkom: 2 bedjes 
• Eten: 3 bedjes, dit door lange wachttijden en foute bestellingen
• Kamer: 3 bedjes wegens goedkope prijs en vele ruimte
• Activiteiten: 2 bedjes
• Gastvrijheid: 3 bedjes, baas is toch nog komen opdagen 

Tips: goede wegbeschrijving op internet,  meer keukenpersoneel: eten op tijd en juist, receptie bemannen, deuren niet sluiten voordat gasten aanwezig zijn.

Goedkoop, ideaal voor studenten, wel ver gelegen van het centrum van Accra

De TroTro bracht ons straight richting Cape Coast, naar Biriwa Beach hotel waar we de volgende drie dagen zouden verblijven. Al twee maanden niet meer gewend aan luxe waren we overdonderd door dit paradijs. We doken meteen in het zwembad, met zicht op zee. Het waren drie geweldige dagen met veel zon, een bruin kleurtje, lekker eten en veel plezier.

Beseffend dat we voor deze luxe toch nog wat geld moesten gaan afhalen, vertrokken we na ons diner richting cape coast. Heldhaftig wandelden we de donkere, enge, lange oprijlaan af. Maar na tien stappen zakte de moed ons in de schoenen en zetten we het op een lopen terug richting hotel. We besloten de volgende ochtend, in het licht, geld te gaan halen.

Volledig zen geworden waren we klaar voor het uitdelen van de bedjes

Biriwa Beach hotel:

• Welkom: 4 bedjes
• Eten: 4 bedjes
• Kamer: 5 bedjes (airco, grote spiegel, zachte handdoeken)
• Activiteiten: 3 bedjes
• Gastvrijheid: 4 bedjes

      Tips: Iets meer ligstoelen

      Iets duurdere prijs, maar zeker de moeite

Het volgende beachresort Ko-Sa bleek iets verder dan verwacht, maar éénmaal aangekomen werden we hartelijk onthaald in onze eigen taal door de vriendelijke Nederlandse uitbaters. De gele Zeeman T-shirt liet het thuisgevoel helemaal naar boven komen. Bij het zien van een bliksemschicht vroeg Tine of hier vaak onweer voorkomt, waarop het meteen erna begon te stormen. Nadat de uitbaters hun voorzorgen hadden genomen, antwoordden ze dat deze storm wel uitzonderlijk hevig was. Door onze natte huid in combinatie met de wind bibberden we nog eens van de kou.

We beleefden een kriebelige en warme nacht, maar desondanks waren we vroeg uit de veren om Kakum National Park te bezoeken. Dit is nog één van de weinig bewaarde stukken tropisch regenwoud waar je heel wat fauna en flora van op de hoge hangbruggen kan bewonderen. Enya en Silke vonden dit zeer leuk, Tine en Marie zijn blij dat ze dit gedaan hebben.

Met knikkende knieën gingen we even zitten met ons eerste FanMilk ijsje. Dit zijn zeer goedkope ijsjes in zakjes, deze zijn hier overal langs de kanten van de straat verkrijgbaar.

We zetten onze daguitstap verder richting Monkey Forest. Een heel leuke gids vertelde ons op geanimeerde wijze het levensverhaal van de elf aanwezige aapjes. Ook waren er wild cats, slangen, krokodillen en schildpadden aanwezig. Deze uitstap werd afgerond met het aaien van Joepie en Tante Nel, de twee tamme baby aapjes.

Onze toeristische dag werd afgesloten met een workout op het strand. We hebben onze place to be ontdekt.  Hierbij werden we vergezeld door flikflakkende kinderen.

Door het schrijven van deze lange blog is het nu wel tijd om onder onze muskietennetten te kruipen,  want morgenavond wordt onze trektocht verder gezet naar het volgende Resort.

Zonnige en warme groetjes vanuit Ghana!

WORDT VERVOLGD – EINDE DEEL 1

Geschreven op 19 april 2014

Auteurs: Bastin, E., Cerulus, M., Léonard, S., Martens, T. 

Au revoir Clinique Mobile!

Dag iedereen, het is weer tijd voor een nieuwe blog!

De mobiele kliniek die zou doorgaan in Mahadaga startte voor de eerste en de laatste keer op zondagmiddag. Samen met zo'n 24 anderen vertrokken we eerst richting Fada. Deze keer zaten we eens niet in het volle, warme Paam Laafi busje, maar mochten we meerijden met dokter Yu Ching. Het busje zat namelijk al vol met studenten van 'The Black Forest Academy' die speciaal vanuit Duitsland een weekje naar Burkina Faso kwamen om ons te helpen met de mobiele kliniek. De rit liep echter niet zo vlot als gepland. Al rijdend achter het Paam Laafi busje vloog er een deksel van de lading op het dak recht op de auto van Yu Ching af. Tine vreesde even voor haar leven terwijl ze haar gezicht met een kussen beschermde. Gelukkig bleven we allemaal ongedeerd en konden we na het herschikken van de lading weer verder op pad richting Fada. Iets later dan gepland kwamen we aan, waar me meteen voor ons vier en Clarisse een huisje toegewezen kregen dat vier keer zo groot is als onze guesthouse in Ouagadougou. Voor het eerst in twee maanden tijd konden we nog eens een hele avond doorbrengen in een zetel met televisie. Ahnee vergeten, die was er niet. 

In de ochtend na een heerlijk ontbijt met kaas, zette we onze rit verder richting Mahadaga. Tijdens deze zes uur durende rit heeft Marie haar even laten gaan en trok zo'n 465 prachtige foto's van de omgeving. 

Ondertussen leerden wij de playlist van Yu Ching beter kennen en leerde Yu Ching onze zangtalenten kennen. 

Na een picknick in the middle of nowhere, kwamen we aan en hebben we meteen de mobiele kliniek voor de volgende dagen klaargezet. 

We besloten hierna ook de rotsachtige natuur te leren kennen.

In Mahadaga is er een lopend Canadees project dat zich bezig houdt met het uitbouwen van een irrigatiesysteem dat heel het dorp zou moeten voorzien van water. Zelf mochten we ons steentje of zeg maar buisje bijdragen voor de opbouw hiervan. Zo staken we met z'n allen een waterleiding in de grond. Genoeg gewerkt, tijd voor een avontuurlijke workout door het beklimmen van de rotsen. 

Eens boven geloofden we onze eigen ogen niet, we zagen het einde van de wereld. Mahadaga ligt namelijk in de meest Zuid-Oostelijke hoek van Burkina Faso, waardoor je niets anders meer ziet dan rotsen en lucht.

Tijdens deze wandeling was het echter wel opletten geblazen voor grote spinnen, schorpioenen en slangen, maar gelukkig hebben deze zich enkel beperkt tot onze kamer.  Na het gezweet dachten we in onze kamer een verfrissende douche te nemen, maar daar dacht een giftige bruine spin anders over. Na wat geschreeuw en het doden van dit beest wouden we toch wel te weten komen of hij gevaarlijk was. Snakkend naar een verlossend antwoord, vroegen we aan Clarisse of deze spinnen gevaarlijk zijn, met als antwoord: "Oui oui, c'est très dangereux". Met kleine hartjes kropen we toch ons goed ingestopt muskietennetbed in, hopend op een goede nachtrust zodat we in de ochtend fris zouden klaarstaan voor de start van onze laatste mobiele kliniek. 

Na gehoord te hebben dat het not done is dat niet-getrouwde vrouwen hier broeken dragen, hebben we beslist dat we vanaf nu toch maar zullen ingaan op de vele huwelijksaanzoeken. Niet waar mama's, in plaats van een zoektocht naar zwartjes werd het een zoektocht naar pagnes om rond ons te wikkelen als rok, zoals de echte Burkinabés. 

Helemaal ingeburgerd begonnen we aan het verzorgen van de kinderen. Doordat we zo goede hulp kregen van onze Duitse vrienden werd het vele werk verlicht en konden we dit keer ook eens wat tijd spelend doorbrengen met de kinderen. Het viel ons op dat de kinderen zeer enthousiast en nieuwsgierig waren. Ze kwamen met z'n allen steeds dichterbij kijken wanneer we een wondzorg uitvoerden en boden zelfs hun hulp aan bij het uitspuiten van de oren. Ondanks het uitvoeren van vele wondzorgen waren deze kinderen vrij gezond en hadden ze niet veel medicatie nodig.

Doordat we tijdens deze mobiele kliniek de mogelijkheid hadden om 's middags pauze te nemen, hadden we de uitgelezen kans om voor het eerst ons toneel rond ons project uit te voeren. 

Hier hebben wij het accent gelegd op hoe maar vooral wanneer de kinderen hun tanden moeten poetsen. Op een geanimeerde manier maakten we duidelijk dat een klein beetje, of zelfs geen tandpasta voldoende is om dit op correct wijze te doen.
Het toneeltje werd afgesloten met een door ons zelfgemaakt liedje. Dit liedje bespreekt de techniek van het tandenpoetsen.

We hebben dit toneeltje twee dagen op rij kunnen uitvoeren, we hopen dat dit project volgend jaar verder gezet kan worden.. Hint hint.

Aan het eind van deze twee dagen begonnen we te beseffen dat het einde van onze buitenlandse ervaring in zicht begint te komen. We hebben nu al heimwee naar de mobiele klinieken want we vonden het alle vier fantastisch om hier deel van te mogen uitmaken.

's Avonds was er steeds tijd om onze Duitse vrienden beter te leren kennen en ervaringen te delen. De meesten zijn geïnteresseerd in de medische wereld en willen graag geneeskunde of verpleegkunde gaan studeren.

Donderdag brachten we een bezoekje aan de grootste en enige doven- en blindenschool van Burkina Faso. Dit was een zeer interessante en speciale ervaring, het was dan ook ons eerste echt dichte contact met blinden of doven. We waren onder de indruk dat we konden zien hoe deze kinderen de wereld beleven. We merkten dat ze alles aanraakten en bleven voelen aan voorwerpen, handen, muren, ... toch waren het eerder zij die ons de weg lieten zien doorheen het centrum. Tijdens de rondleiding zagen we hoe de kinderen leerden weven, koken, kleren en zeep maken, ... We zagen ook hoe de brailleboekjes gedrukt werden, daarna las een blinde jongen ons voor uit zijn brailleleesboek. Het was heel fascinerend om te zien hoe snel de jongen de tekst kon lezen en ons het verhaal kon vertellen. Na de rondleiding kregen we wat tijd om met de kinderen door te brengen. Het was fantastisch om met de kinderen bezig te zijn en ook zij waren heel enthousiast om ons wat gebarentaal aan te leren. Vanaf heden kunnen wij alle vier onze eigen naam tonen in gebarentaal. Voor de geïnteresseerden kunnen we altijd een kleine demonstratie geven als we terug in België zijn!

Voor onze terugkeer brachten we nog een bezoek aan het 'Centre Medical'. Het is bewonderenswaardig dat er in zo een klein en afgelegen dorpje toch een goed ontwikkelde gezondheidszorg is uitgebouwd. Ondanks dat de rondleiding maar een half uur duurde hadden we toch de kans om veel te zien en vragen te stellen waardoor de werking van het ziekenhuis ons duidelijk werd. 

Gepakt en gezakt vertrokken we enthousiast aan de terugrit samen met Yu Ching. De zangstemmen werden weer boven gehaald en na enkele grappige tussenstops (hier wilt Tine het liever niet over hebben) arriveerden we terug aan ons ruime tussenverblijf in Fada. In de avond was er nog tijd voor een boeiende presentatie over pagnes die werd gegeven door Ineke.

We hadden het merveilleuse idee om de bedden te verschuiven tot onder de ventilator om zo ten volle te kunnen genieten van het aangename briesje. Een zalige nacht was hiervan het gevolg.

Volledig uitgerust vertrokken we vrijdag huiswaarts. En onze rit werd meteen spectaculair door de passage van de president van Burkina Faso, Blaise Compaoré. We waren erg onder de indruk van de grote veiligheidsmaatregelen die op de getroffen werden: legermannen met mitrailletten, helikopters, razendsnelle kogelvrije auto's, ...  

Eens thuisgekomen stond het welkomstcomité van de gekko's ons op te wachten. Hierna haalden Marie en Silke het pakketje voor Silke haar verjaardag terwijl Tine en Enya de boodschappen deden.

Vol spanning wachtten M&S de opening van het pakketje af. Het was namelijk een raadsel of de kaas die al vijf weken onderweg was het gehaald zou hebben. Maar ja hoor, zowel de kaas als de chocolade hebben de vlucht overleefd.

Om 18uur hadden we een afspraak met de kleermaker maar hier wilt Marie het verder niet over hebben.

We brachten nog de laatste zaken in orde voor ons verblijf in Ghana, werkten nog aan wat taken voor school, ... maar hier wilt Enya het even niet meer over hebben. De tijd vloog en het was plots al zaterdagavond, wat we in die tussentijd hebben gedaan weten we niet meer (of daar willen we het toch niet over hebben).

Zaterdagavond aten we de Parmezaanse kaas op, nog eens extra bedankt aan mama Cologne voor deze heerlijke maaltijd! Hier wilt Silke het zeer graag nog over hebben, wie wenst mag haar hierover contacteren.

De zakken zijn gemaakt (of hopelijk straks toch), de taximan is op de hoogte, de bustickets en paspoorten liggen klaar en onze benen zijn geschoren. Zijn wij er klaar voor? Ghana, here we come!

Het wonder is geschied..

Yow listen up, here is the story about four little girls in a sweaty world.

Zo, maandag begon het weer, een nieuwe stageweek. Enya en Tine vertrokken toch een beetje met stress naar hun eerste dag op de afdeling Spoed. Marie en Silke zouden nog een weekje verder doen op de afdeling van de grote kinderen.

Enya en Tine waren vanaf minuut één onder de indruk van wat er allemaal rondom hen gebeurde. Op weinig ruimte worden er zeer veel echt zieke kinderen gehospitaliseerd. Het is ons deze week duidelijk geworden dat veel Burkinabés veel te lang wachten om een dokter te raadplegen omwille van de hoge medische kosten. Hierdoor merk je dat men vaak te laat zorg aangeboden krijgt. Zo was er deze week een jongentje dat binnenkwam met Malaria, een veelvoorkomende aandoening die makkelijk te behandelen is als drie dagen medicatie inneemt. Maar doordat de ouders veel te lang gewacht hadden, was het kind doodziek. Hij vertoonde tekens van ondervoeding, geen bewustzijn, schokkende bewegingen en zeer hoge koorts.

We mochten al snel zelfstandig aan het werk gaan, kregen we eigen patiënten en het lukte ons om in deze chaotische setting toch structuur te vinden. 

De laatste dag kwamen we in de ochtend op de afdeling aan en waren de studenten geneeskunde een pasgeboren kindje aan het ventileren. Dit gebeurde met een manueel beademingsmasker. Het ventileren was echter nodig omdat het kindje enkel nog een hartslag vertoonde, maar niet meer zelfstandig kon ademen. In België zou dit kind een veel grotere overlevingskans hebben omdat we daar beschikken over de nodige technologische middelen. Het is net dat wat ons zo machteloos maakt, het is heel frustrerend dat je ondanks het geloof erin, de kennis en de motivatie het kind hoogstwaarschijnlijk niet kunt redden. Nadat de dokters al 14 uur lang bezig waren met het beademen namen Enya en Tine het even van hen over, en beseften ze hoe vermoeiend dit was. Het is nog afwachten hoe de situatie zal evolueren, maar het voelde alleszins heel speciaal om hierbij te kunnen helpen en zo misschien wel het leven van de baby te kunnen redden. Doordat dit hun zo aangreep en ze heel betrokken waren bij de situatie houden de dokters ons allemaal op de hoogte over hoe het verder evolueert. Ondanks dit drukke einde was het een heel boeiende en leuke ervaring. 

Silke en Marie begonnen met een heel leuke stagedag, ze konden namelijk aan alle kinderen op de dienst wat zelf meegenomen speelgoed uitdelen. Samen met de hoofdverpleegkundige werd het speelgoed eerlijk verdeeld over alle kindjes. Zo kregen de kinderen die lang gehospitaliseerd zijn, zoals de kinderen op oncologie, wat meer speelgoed. Ze waren wel heel blij dat ze aan iedereen iets hadden kunnen geven. Het was tof om te zien hoe blij je een kind kan maken met één ballon. De rest van de week was de hoofdverpleegkundige niet aanwezig waardoor ze wat minder begeleiding kregen op dienst. Ze merkten dat het moeilijk was om initiatief te nemen in een systeem waar voor ons weinig structuur in zit. Ze beslisten daarom een beetje hun eigen weg te gaan en konden een gesprek met de boekhoudster hebben, consultaties van kinderen met HIV meevolgen, ...

Natuurlijk was er na stage tijd voor heel wat plezier en vertier. 

Maandag na stage durfden we het aan om de stap naar de ambassade van Ghana te zetten. Ah nee, we namen de brommer. Wonder boven wonder kwam het visum voor Ghana, na een mooie glimlach, van de eerste keer in orde. We scoorden er voor Silke haar verjaardag zelfs nog een tablet chocolade bovenop. Na deze positieve ervaring vonden we ook nog eens de moed om de bustickets voor Ghana te regelen. Jawel, volgende week zondag kunnen we vertrekken. Ghana, here we come!

Toen was het eindelijk zo ver. Marie zette 1 april goed in door iedereen 's morgens te begroeten met goedenavond. Later op de dag bleek dit niet het enige mopje dat was uitgehaald. Het afwasmiddel was op wonderbaarlijke wijze verdwenen en toen Tine van het water proefde bleek dit een zoutsmaakje te hebben. We speculeerden heel de dag wie dit mopje zou kunnen uitgehaald hebben maar zelfs 's avonds onderweg naar de Belgische ambassade wisten we nog steeds niet wie dit had gedaan. 

Ja, je las het goed: we waren uitgenodigd, samen met het andere personeel van Paam Laafi, om in de residentie van de Belgische ambassadeur te gaan eten. We waren blij dat we ons op ons best hadden gekleed toen we verwelkomd werden door Philip, Marie-Paule en hun twee butlers. De avond was meteen geslaagd toen we na twee maand nog eens in een zetel zaten. Nadat we uitgebreid kennis hadden gemaakt werden ons plaatsen toegewezen aan de prachtig gedekte tafel. We werden voor 1 keer eens volledig uit elkaar gehaald waardoor iedereen aan tafel elkaar beter kon leren kennen. Tijdens het heerlijke vijf-gangenmenu konden we onze talenknobbel nog eens extra laten groeien doordat we zowel ons Engels, Frans als Nederlands konden boven halen. We vonden het heel jammer dat we op tijd naar huis moesten om de dag erna weer fris op stage te kunnen staan. We zijn heel blij, voelden ons zelfs een beetje vereerd, dat we kennis konden maken met de ambassadeur en zijn vrouw.

Onderweg naar huis, om 23u30, vonden we het wel wat eng dat we nog steeds niet wisten wie het afwasmiddel had verstopt en het zout in ons water had gedaan. Na een stemming waar niemand wijzer uit werd stonden de schuldigen recht. Silke en Marie bleken de aprilmopjesmakers van de dag te zijn. Na deze drukke dag was het tijd voor een welverdiende nachtrust, maar daar dacht 1 april anders over. Tijdens de dag hadden Silke en Marie toch nog even de tijd gevonden om de matrassen van Tine en Enya te wisselen. De klok sloeg 12uur en we dachten dus dat het gedaan was met de mopjes! Enya en Tine beslisten hier anders over... Ze waren al vertrokken naar stage toen Silke en Marie rustig aan hun ontbijt wilden beginnen. Ze troffen jammer genoeg een lege cornflakesdoos, een leeg pakje la vache qui rit, een lege confituurpot en een lege melkdoos aan. Gelukkig lag er wel nog brood. Helemaal in de war vertrokken ze naar stage. Ze bedachten toen dat Tine en Enya misschien wel boos waren doordat ze slecht zouden hebben geslapen door de matraswisseling. Dit gevoel werd nog eens aangesterkt doordat het leek dat Tine haar borstel had verstopt voor Silke en ze een kort antwoord kregen op hun sms, en later zelfs geen antwoord meer kregen. Een hele voormiddag zaten ze hiermee in hun hoofd, maar toen we weer met vier werden herenigd aan het zwembad bleek het allemaal om een misverstand te gaan. Enya en Tine waren heel gehaast doordat er enkele dingen misliepen in de ochtend zoals een verloren sleutel, een lege tank, ... Enkel de tafeldekking bleek een mopje! Ondanks dat Silke en Marie de hele dag hadden zitten denken over wat ze fout hadden gedaan waren we allemaal vooral blij dat de eerste Burkina-ruzie nog steeds geen feit is. Hihi schattig e! 

Donderdag beslisten we dat het na al die mopjesmakerij van de voorbije dagen tijd was om nog eens voor school te werken. We werkten aan een taak waarbij we een vergelijking maken tussen het sociaal zekerheidssysteem tussen België en Burkina Faso. Indien iemand hier meer over zou willen weten, mogen deze steeds contact met ons opnemen. Ook werkten we nog verder aan onze posters voor ons project rond tandhygiëne. Het resultaat mag er best wezen. .

 Na ons in het zweet te werken voor school besloten we ons nog meer in het zweet te werken met een bootcamp. Toen het Youtube-filmpje ons melde dat we eerst een check-up bij de dokter moesten laten doen, twijfelden we even om Peter te contacteren... Na wat overleg begonnen we er toch maar zo aan, en met dit als resultaat

Na het eindigen van een harde werkweek beslisten we dat we wel een namiddagje mochten uitrusten aan het zwembad, gevolgd door een lekker pizza bij Paradisio. Op de terugweg ontdekten we onze eerste slang, de hele straat was dan ook meteen op de hoogte na ons geschreeuw. Nadat één van de heldhaftige omstaanders ons te hulp schoot bleek onze eerste slang een extension te zijn. De teleurstelling was groot maar dit zou zaterdag goed gemaakt worden. 

Zaterdag stond er een uitstap naar Bazoule op het programma, om krokodillen te checken. We vertrokken enthousiast op onze brommers, we hoopten deze brommertocht zonder obstakels te kunnen volbrengen. Obstakel 1, we beseften, als bijna enigen met een helm op de brommer, het grote nadeel van deze casque in april. Na vijf minuutjes rijden leek het alsof we pas een plons in het zwembad hadden genomen. Obstakel 2, we dachten dat de verkeersdrempels hier voor spektakel zorgden, maar deze mening moeten we herzien nadat we alle vier in de lucht vlogen bij het rijden over een verborgen drempel. Het klinkt misschien niet spectaculair maar het was het. Silke voelde zich zelfs even Evel Knievel, de anderen kennen deze jammer genoeg niet. Toen we bekomen waren van deze jump kwam obstakel 3, een gat op onze weg. Of nee, er kwamen er vijf in onze band. Geluk bij een ongeluk, we waren net aan de péage waar vriendelijke locals ons meteen te hulp schoten. Vijf minuten later en 75 cent armer konden we terug vertrekken. Zoals we eerder ontdekten: 'il n'existe pas les problèmes en Afrique', ontdekten we nu: 'il y a toujours une solution'. 

Eindelijk aangekomen in Bazoule ontdekten we dat Tine een oplossing had gevonden voor de aprilwarmte. Ze had haar broek gescheurd, en nee, niet in de spreekwoordelijke zin. Na trots te hebben meegedeeld aan het onthaal dat we maar een klein beetje schrik hadden van de krokodillen sprong Enya in de armen van Marie na het horen van een kippengeluid achter haar. Samen met de kip maakten we ook kennis met onze gids, Benoît. 

We kregen een geschiedenislesje over de krokodil en vertrokken hierna om deze krokodillen in het echt te bewonderen. Het fototoestel werd al boven gehaald bij het zien van twee krokodillenogen boven het water, we wisten duidelijk nog niet wat ons te wachten stond. Samen met een andere groep toeristen keken we vol verwondering toe hoe de krokodillen uit het meer kwamen wanneer de kip aan een stok werd gehouden. Na wat gewend te zijn aan het feit dat we omringd waren door krokodillen durfden we het aan om op één van hun te gaan zitten. Na het zien van de vele krokodillen en het gooien van de levende kip door Marie naar één van de kroko's, bleven we nog steeds even hard onder de indruk van deze reptielen. We zijn toch heel opgelucht dat we dit bezoektripje eens hebben kunnen afsluiten zonder een aanval van de dieren. 

Terug thuis gekomen hielden we ons bezig met het maken van zo'n 700 tandhygiënezakjes. En jullie weten wat dit betekent, morgen vertrekken we weer voor een weekje mobiele kliniek naar Mahadaga. 

...Wij zijn nat en het regent niet (door het zweet)!