Au revoir Burkina Faso, vous êtes formidable!

Hallo allemaal! 

Woensdagavond besloten we om een laatste keertje te gaan uiteten, aangezien de voorraadkasten de laatste dagen sterk geminderd waren. Tijdens dit etentje zagen we eindelijk het dier waarvan we dachten het niet meer tegen te komen in Afrika, maar wat wel zeker op ons verlanglijstje stond... 

We hadden zo vaak gehoopt om het tegen te komen, het was het dier waarvan we dachten: "hé dat wil ik echt nog zien..." Zo velen die al zeiden dat we het nooit zouden tegenkomen in Burkina Faso, maar toen, opeens, op een gegeven moment, plots, uit het niets, zagen we opeens het beest voorbij wandelen. ONZE EERSTE EN LAATSTE GIRAF!

Na deze openbaring gingen we nog een ijsje eten. We hadden hier geen hoge verwachtingen van omdat de vorige ijsjes ons geen "wow"effect gaven en het er een beetje uitzag als een louche zaak (zeker als je daar naar het toilet ging). Maar na onze eerste hap bevonden we ons meteen in de zevende hemel na dit culinair orgasme. Goed dat we dit ontdekken, op onze voorlaatste dag in Burkina Faso.

Nog steeds onder de indruk wilden we zelf een culinair orgasme maken en begonnen we aan onze lekkere cake met chocolade die we maakten voor ons afscheid met Peter, Ineke, Phebe en Jiska. Dit was echter moeilijker dan gedacht. 

Probleem nummer 1: How to bake a cake in a gasoven?

Probleem nummer 2: Wij gaan morgen wel reizen, maar gaat onze cake wel rijzen met vervallen bakpoeder?

Probleem nummer 3: Wat doe je als je alle chocolade net op de grond hebt laten vallen?

Probleem nummer 4: Hoe krijg je de cake uit de bakvorm zonder te breken?

Probleem nummer 5: Hoe schrijf je letters met gesmolten chocolade?

Probleem nummer 6: Wat als deze chocolade niet lukt, hoe schrijf je letters met hagelslag?(muizenstrontjes voor de YOLO'ers onder ons) 

Deze cake is gelukkig na twee pogingen zeer goed gelukt! In Burkina Faso laten we niets verloren gaan, dus hielden Marie en Tine met de overgebleven chocolade een chocoladegevecht! 

Donderdagochtend was het tijd voor onze goede onderhandelkunsten boven te halen. We moesten afscheid nemen van onze beste vrienden Vroem en Broem, met pijn in het hart, aangezien we deze brommers jammer genoeg niet mee het vliegtuig in mochten nemen en dus moesten verkopen. We gaan ze zeker en vast missen, maar het geld is een zeer goede vervanger. Het was heel warm in het politiebureau. 

Nooit gedacht dat we het ooit gingen zeggen, maar we zijn blij dat we niet meer aan het zwembad moeten liggen. In de vooravond was het spannende moment aangebroken dat we onze zelfgemaakte cake moesten afgeven, aangebroken. Deze taart werd met ons gedeeld waardoor we meteen konden oordelen over de kwaliteit van dit etenswaar. En ja hoor, hij was zoooooo lekker! Sofie Dumont, pas maar op, concurrentie komt naar België.

Zoals gisteren al gemeld waren onze voorraadkasten maar pover. Daarom waren we verplicht om spaghetti, rijst, groentjes en een blik salsa te eten, maar achja zo worden onze restjes ook nog eens opgebruikt.

Na ons laatste avondmaal vertrokken we na het afscheid van Peter, Ineke, Jiska en Phebe richting de luchthaven. Voor we de auto instapten vroeg Ineke nog voor de zekerheid of we haar nummer hadden voor noodgevallen. We scheepten deze vraag meteen af en zeiden: "jajaa, we hebben dat wel, dat zal niet nodig zijn".

Nadat Peter ons om tien voor twaalf had afgezet op de luchthaven en we hem al een gelukkige verjaardag hadden gewenst voor over tien minuten, begon onze lange rit naar huis. Jammer dat we hem niet meer zouden zien op zijn verjaardag.

We moesten eerst een uurtje wachten op de vluchthaven omdat onze lucht pas om drie uur vertrok. We trokken enkele foto's van onze mooie gestapelde bagage en van onze mood op het moment.

WAT MIST ER OP DEZE FOTO?

We konden eindelijk gaan inchecken en slim als we waren, gingen we onze bagage reeds op voorhand wegen! Marie pakte haar zwaarste valies reeds van de stapel en sleurde deze naar de weegschaal maar deze weging werd verstoord door de roep van Tine: "Mannen, der ligt maar 1 valies van mij!". Waarop wij allen met ongeloof zeiden: "Neeeee", aangezien wij al drie maand en een half domme mopjes met elkaar uithalen! Na twee minuten drong het besef tot ons door dat dit geen mopje maar wel harde realiteit was. We hadden maar zeven valiezen bij en voor wie het nog niet doorheeft, we moesten er acht hebben! Tine begon immens te panikeren, duuuh logisch, waarop de anderen rationeel een stappenplan opstelden.

Enya paste op de bagage, Silke haalde haar gsm tevoorschijn, Marie begon te zoeken naar Peter of Ineke's nummer (want deze hadden we natuurlijk niet opgeslagen in de enige gsm ter beschikking op dat moment) en Tine dwaalde rond. We vonden het nummer van Peter snel maar na met drie gsm's gebeld te hebben, moesten we  aan onszelf toegeven dat dit nummer echt onbereikbaar was. We zochten verder naar een oplossing: Victor de kleermaker wakker bellen? De valies met de taxi gaan halen? Vertrekken zonder valies?!?!, we zagen niet meteen een uitweg maar gelukkig herinnerde Enya zich dat het nummer van Ineke in de blauwe gsm stond. Silke, tegen verwachtingen in, wist deze gsm perfect in haar bagage zitten en griste deze dan ook meteen uit het zakje. 

We voelden de euforie en hoop reeds opborrelen tot het moment waarop we zagen dat de gsm plat was (de batterij hé!). Er begon een nieuwe zoektocht naar een stopcontact, dit is echter niet zo gemakkelijk in Ouagadougou... Er was één stopcontact maar dit bleek niet te werken, onze hoop werd wéér de grond ingeboord! Tine was ondertussen in gedachten de taxi al aan het zoeken maar de rest vond dit toch niet echt een mogelijke optie... In de plaats daarvan spraken we enkele bewakers aan om een stopcontact in een bureau te bemachtigen. We mochten niet in het kantoor binnen maar we gooiden al onze vrouwelijke charmes in de strijd zodat de bewaker zelf het bureau inging om onze gsm op te laden (de batterij hé!). Na de twee minuten opladen, die wel een eeuwigheid leken waarbij Tine enkele levensjaren kwijt raakte hoorden we eindelijk het vertrouwde nokiageluid: https://www.youtube.com/watch?v=w-RwTTO73Ro ! 

We vonden het nummer van Ineke Van Dingenen-Stiers in de gsm en belden haar meteen op en ja hoor, ze nam ook meteen op! Dank u Ineke! Peter zou meteen gaan kijken in de auto en vertrok enkele minuutjes later naar de luchthaven met de beruchte koffer! Ook in de nacht van zijn verjaardag verleerde Peter het mopjes-maken niet. Na het bezorgen van een kleine hartaanval aan Tine toen hij met lege handen aankwam sprongen de tranen in onze ogen van geluk wanneer het bleek dat hij gevolgd werd door een kofferdragerman van de luchthaven! 

We vonden dat we wel genoeg spanning hadden beleefd voor één nacht maar daar dacht de luchthaven anders over. Na onze bagage ingecheckt te hebben kwamen we aan de paspoortcontrole waar werd gevraagd achter Hanne Martens. Tine Martens besefte dat ze het misschien over haar hadden en volgde samen met Marie de luchthavenpolitie. Gelukkig was Marie mee want ook in haar bagage waren verdachte goederen aangetroffen. De politie begon de drie koffers grondig te doorzoeken maar na het vinden van een haardroger ('Nee Burkinapolitie, dit is geen geweer') en Tine haar tampons (nu weet de Burkinapolitie ook waarvoor deze watten dienen) mochten de twee toch ook doorgaan met de controle.

Alsof het nog niet genoeg was geweest werd ook Enya tegengehouden aan de handbagagecontrole vanwege verdachte 'ampulles', bleken dit toch wel niet onze lekkere snoepjes te zijn... Even later werd Enya opnieuw tegengehouden aan de volgende post van de handbagage, bleek dit haar Zwitsers zakmes te zijn dat jammer genoeg niet meer in Bastins bezit is! Na deze vele controles doorlopen te hebben, stapten we eindelijk het vliegtuig op. Dit vliegtuig bleek een capaciteit van 100 personen te hebben maar we zaten hier maar met 20 op waardoor we een zalig dutje konden doen op onze drie zetels per persoon. 

Dit dutje werd verder gezet op de luchthaven van Cassa die overdag veel aangenamer bleek te zijn dan in de nacht. We stapten zonder problemen op het tweede vliegtuig richting Zaventem waar we jammer genoeg niet zoveel plaats hadden als op het eerste vliegtuig maar wel nog steeds een lang dutje hebben gedaan. Tijdens deze vlucht bekroonden we ook de winnaar van ons drie maanden lang durende spelletje: 'stopcontact' en 'kabouter', Enya werd de trotse verliezer van beide spelletjes waardoor ze verplicht een brunch mét dessert moet organiseren voor iedereen!

Tijdens de landing voelden we de stress al een beetje opkomen want we gingen onze familie terug zien! 

Toen we uitstapten uit het vliegtuig merkten we al meteen het verschil met Ouagadougou. Veel frisse lucht die tot diep in onze longen geraakten. Dit was ook het moment waarop Enya hoopte dat de plaatselijke bevolking niet meer constant zou vragen of zij en Tine tweelingen zijn. Maar na 389 keer deze vraag gekregen te hebben in de afgelopen drie maanden, stelde een Belgische man na twee minuten in België deze vraag opnieuw.

Toen we aan het wachten waren op onze bagage en we deze wonder boven wonder alle acht zeer snel hadden, vertrokken we met klamme handjes en kloppende hartjes richten onze mamaatjes en papaatjes. Bleek dat deze niet alleen waren, maar dat er ook een welkomstcomité was meegekomen, met een spandoek voor Tine en Marie en duveltjes voor iedereen. Op dat moment besefte Enya dat ze iets te vlug haar bagage van de band had gehaald want na het openen van haar valies, bleek deze niet de juiste inhoud te hebben. Na het weer controleren van het paspoort en het vliegticket, mochten Silke en Enya de bagageruimte weer binnen. Hier zagen ze meteen een man met de bagage van Enya Bastin. Na wat onderhandelingen ruilden ze de bagage, want hier zagen ze beiden een win-win situatie in. 

Hierna splitsen onze wegen, na drie maanden en een half samen te leven, namen we afscheid van elkaar.

Na een leuk weekend van het weerzien van vrienden en familie en ook wel het weer aanpassen aan het Belgische leven, zagen we elkaar vandaag alweer terug. 

Na een presentatie over Burkina Faso gegeven te hebben aan de eerste en tweede jaars verpleegkunde, gingen we samen op restaurant en aten we (eindelijk eens) lekkere gegratineerde pasta. 

Hierna was het tijd voor onze laatste blog te schrijven, waar we nu duidelijk nog aan bezig zijn, gelukkig worden we vergezeld door Gin en Tonic (lekkere combinatie Gin Tonic).

Nu maken we ons klaar voor de eerste keer echt feesten in vier maanden, hopelijk zijn we onze dancemoves nog niet verleerd! Voor ons vandaag een YOLO avondje!

Poussa Barka voor al onze blogs te lezen!

Poussa Barka voor de kans die we hebben gekregen om op buitenlandse stage te mogen gaan!

Poussa Barka aan onze lieve ouders om ons deze kans te geven!

Poussa Barka aan Ineke en Peter voor alle begeleiding en tips die we kregen!

Poussa Barka Burkina Faso voor deze ervaring!

Poussa Barka, omdat het kan! 

Au revoir Burkina Faso, vous êtes formidable! 

Enya Bastin

Silke Léonard

Marie Cerulus

Tine Martens 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Laatste blogje in Burkina Faso!

Wat later dan anders is hier onze laatste blog uit Burkina Faso!

Onze laatste stageweek is anders verlopen dan de andere omdat we nachtshiften hebben gedaan op spoed. Deze shift verloopt hier heel anders dan in België zo moesten we al om 18u30 beginnen tot 07u30. We dachten dat het onmogelijk ging zijn om de hele nacht wakker te blijven, maar dit bleek dan ook niet de bedoeling.

Nadat de medicatieronde afgelopen was en nadat ons vijf keer was gevraagd of we niet wilden gaan slapen, zocht iedereen zijn eigen plaatsje op om zelf te slapen.

Aangezien wij het blijkbaar wat moeilijker hebben om in eender welke positie de slaap te vatten, maakten we enkele nachtelijke wandelingen om het ziekenhuis 'by night' te ontdekken.

We stonden versteld van de vreemde manieren en plaatsen waarop personeel, patiënten en familie lagen te slapen. Dubbel geplooid op twee stoelen, met vier op één doek op de grond, op elke mogelijke bank, in het geairconditioneerde kantoor van de chef en in de vestiaires.
Door het zien van al deze slapende mensen, begonnen we zelf moe te worden en hebben we ons eigen bankje gevonden om een klein dutje op te doen.

Op onze nachtelijke ontdekkingstochten, kwamen we tot de constatatie dat de langverwachte opening van de afdeling chirurgie eindelijk een feit was.We keken er al de hele stageperiode naar uit om op deze dienst een shiftje mee te lopen maar vermits dit onze laatste dagen waren was dit niet meer mogelijk. We wilden toch nog een graantje meepikken dus hadden we onze zinnen gezet op het proberen volgen van een operatie. Na 87 doorverwijzingen en uren wachten in de vestiaire van het operatiekwartier lukte het ons na twee dagen om met zijn allen een operatie bij te wonen. Eens gelukt hoorde hier natuurlijk de gepaste outfit en gepast schoeisel bij. En ja hoor, de Crocs hebben ook Burkina Faso bereikt!

De operatie bestond uit het openmaken van de buik van een drie weken oude baby waaruit een cyste ter grootte van een struisvogelei verwijderd moest worden. Het was interessant om een operatie te kunnen vergelijken met een operatie in België omdat hier door het beperkte materiaal er toch wat creativiteit bij komt kijken. Door de drie uur durende operatie konden we ons avondmaal pas klaarmaken om half elf maar dit hadden we er zeker voor over. Mission accomplished, het was zeker de moeite waard! 

Na stage hielden we ons bezig met het maken van de laatste schooltaken, en jawel, alles is af! We kochten ook nog de laatste souvenirs aangezien we de dag ervoor niet genoeg geld mee hadden (oeps, een ezel stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde steen maar wij duidelijk wel). Op onze weg naar Village Artisanal, het souvenirparadijs van Ouaga, begon er al een hevig windje te waaien. Iedereen riep ons toe dat we binnen moesten komen maar wij gingen de souvenirs geen twee keer door onze vingers laten glippen. Aangekomen bleek dat we net op tijd waren want na één minuutje binnen te zijn, brak er een hevige storm uit! Dit lieten wij niet aan ons hart komen en we shopten rustig verder. Op onze terugweg zagen we wel de gevolgen van de storm waardoor alle straten blank stonden. Ma nee, niet van het volk, van het water hè! Met onze banden volledig onder water leek het net of we zo in het nieuws terecht konden komen wegens overstromingen maar blijkbaar is dit dagelijkse kost in het regenseizoen van Burkina Faso. 

Donderdagmiddag vertrokken Silke en Marie naar de tandarts om misschien Marie haar wijsheidstand te laten trekken omdat hier een abces op was gekomen. Met een goede wegbeschrijving en voldoende tijd vertrokken ze op de brommer naar de tandarts. Door hun goede oriëntatievermogen sloegen ze jammer genoeg drie straten te vroeg naar links in. Hier bovenop moesten ze schuilen voor een zandstorm, gevolgd door een regenstorm, gevolgd door een windstorm waardoor op tijd komen er niet meer in zat. 

Een half uur te laat maar heel enthousiast liepen ze dan toch nog bij de tandarts binnen maar blijkbaar is dit één van de weinige stipte personen in Afrika waardoor een nieuwe afspraak op vrijdagochtend moest gemaakt worden. 

Vrijdagochtend bleek dat de wijsheidstand niet getrokken moest worden maar dat Marie vooral goed haar tanden moest leren poetsen... 

Zaterdag waren we bij Machteld en haar man, twee Vlamingen die hier in Ouagadougou wonen, uitgenodigd voor een BBQ. Onze verwachtingen waren zeer hoog doordat we ons nog net herinneren hoe de Belgen kunnen BBQ'en, er een zwembad aanwezig zou zijn en natuurlijk ook doordat Machteld een topvrouw is. Deze werden dan ook volledig ingelost, we hadden een namiddag vol lekkere culinaire hoogstandjes volgens recept van Jeroen Meus afgesloten met een dessert rijk aan chocolade. Bij deze zien we het qua eten volledig zitten om terug naar België te komen! 

Onze laatste dagen werden ingezet waarin we nog enkele dingen wilden doen, een strikte planning werd dan ook opgesteld al lag het maken van planningen niet in Silke's gewoonte. 

Zondag besloten we ons laatste weekend af te sluiten zoals we ons eerste weekend waren begonnen met een dagje zwemmen in Hotel Independence. 

NU

TOEN

Ondanks de leuke en ontspannende dag vonden we het jammer dat we moederdag niet samen met onze mama's konden vieren dus hebben we dit maar een beetje onder ons gevierd. Zoals Griet Cologne zou zeggen: "Alles is een reden om te vieren!".

Maandag genoten we na te hebben uitgeslapen van onze laatste en lekkere plaatselijke delicatesse: pain bro! In afwachting op de komst van Victor, de kleermaker, kleurden we onze laatste posters voor ons project. Deze geven we aan Peter en Ineke zodanig dat ze gebruikt kunnen worden tijdens de volgende mobiele klinieken. Ons werk werd beloond door mooie kleren die we mee naar huis kunnen nemen. Bedankt, Victor!  Met deze kleren en ons vlechtje dat we hebben laten zetten, zullen we pas echt Afrikaans zijn in België.

Omdat we hoorden dat in België het weer nog steeds wisselvallig is en wij toch nog wat willen genieten van de zon, gingen we dinsdag nog een dagje naar het zwembad. 

Hierna besloten we op onze stageplaatsen nog eens dag te gaan zeggen en te bedanken. We maakten er ook gebruik van om nog wat materiaal af te geven. Door het feit dat al onze taken voor school klaar zijn, hadden we de tijd om elkaars vrienden via foto's te checken. We moeten elkaars vrienden toch kennen om samen te  feesten en onze terugkomst te vieren.

Vandaag besloten we de laatste leuke dingetjes te regelen: het schrijven van de blog, macramébandjes maken, samen onze bagage inpakken, gemeenschappelijk materiaal verdelen, samen gaan uit eten,... omdat we volgende nacht terug huiswaarts keren. 

Onze aankomst is gepland op vrijdag om 16u40 te Zaventem. We kijken hier al naar uit, al denken we dat we zeer koud zullen hebben in het dertig graden koudere België. 

Tot dan! 

Enya, Marie, Silke en Tine 

PS. Jullie hebben nog een blog tegoed in België 

Zoek de zeven verschillen!

Hallo allemaal!

Na twee weken vakantie was het 'back to reality' want onze laatste twee weken stage zouden van start gaan. Het was tijd voor een position switch: Silke en Marie zouden een week stage op 'Urgences' lopen en Tine en Enya zouden op 'Grands enfants' staan.

De week op 'Urgences' begon wat stroef waardoor Silke en Marie vreesden voor een saaie week, maar dag twee bewees het tegendeel.  Doordat het werktempo op deze dienst veel hoger ligt vonden ze snel hun draai in het systeem. Ze konden vrij zelfstandig te werk gaan en kregen de kans om veel taken op zich te nemen. Wat hun meteen opviel was dat de kinderen op spoed heel erg ziek waren, vooral respiratoire problemen (voor de leken onder ons: problemen met de luchtwegen en ademhaling) en Paludisme (voor de leken onder ons: malaria) waren een rede van opname. Deze week werden er ook vooral BB's verzorgd (voor de leken en de slimmeriken onder ons: prematuren) wat leuk en interessant was omdat ze geen stage op 'Nourrissons' hadden gelopen.

Donderdag beloofde sowieso al een speciale dag te worden door een minimum bezetting aan personeel vanwege Dag van de Arbeid. Aangezien wij alle vier graag de werking van het ziekenhuis op een feestdag wilden zien, hadden we afgesproken dat wij wel zouden gaan werken, ijverige studenten dat we zijn. De dag begon inderdaad zeer leuk doordat Silke en Marie het zeer druk hadden, al was het stille gehuil van een vrouw in het midden van de centrale hal hun niet ontgaan. Tijdens het voorschrijven van de medicatie begon deze vrouw echter steeds harder te huilen en stortte ze op de vloer in elkaar. Ze waren zeer aangegrepen en wilden de vrouw gaan helpen maar aangezien dat hier niet de gewoonte leek voelden ze hun zeer machteloos. Het gehuil van de vrouw ging door merg en been en het enige wat ze konden doen was toekijken totdat de vrouw buiten werd gesleept. Silke en Marie wisten nog steeds niet wat er gebeurd was maar konden wel hun conclusies trekken toen ze op het bed in de gang een jongen bedekt met een laken zagen liggen. Later bleek dat de jongen bij aankomst reeds overleden was, alle hulp was dus te laat voor hem. Dit gebeurt jammer genoeg vaker doordat de ouders te lang wachten om naar het ziekenhuis te komen door kennistekort of financiële problemen. Vaak bereiken ze ook niet op tijd het ziekenhuis doordat ze ver wonen en lange tijd onderweg zijn. Ondanks het spijtige van de hele situatie konden ze de week op een goede manier afsluiten en kijken ze uit naar de nachtshiften op spoed volgende week.

Enya en Tine liepen stage op 'Grands enfants' waar ze heel goede begeleiding kregen van hoofdverpleegkundige Mme Traoré. Ze vonden het heel leuk om eens met oudere kinderen in aanraking te komen omdat ze hier beter contact mee konden leggen. Zij kunnen namelijk beter zeggen wat ze voelen, hun pijn omschrijven, ... Ondanks dat het wat rustiger was dan op de afdeling spoed kon Tine toch een infuus prikken bij een 8-jarig jongetje en BAM, het is gelukt. Ze konden ook wat medicatie optrekken en heel wat HIV-testjes afnemen.

Een opmerkelijke situatie die ze tegenkwamen, was een kindje met een probleem aan zijn hartkleppen. Dit probleem kan in België op een heel simpele manier opgelost wordt met een operatie die dagdagelijks wordt uitgevoerd. In Burkina Faso is er jammer genoeg niet de mogelijkheid om deze operatie uit te voeren waardoor het kind zijn hart zwaar zal uitgeput geraken en hij nu zwaar ziek is. Wanneer de mogelijkheid er is zal het kind naar Europa gestuurd worden waar de operatie kan doorgaan maar dit is natuurlijk niet zo vanzelfsprekend voor een doorsnee Burkinabé.

Op het einde van de stageweek deelden ze nog wat speelgoed uit dat we in België verzameld hadden, met dank aan tante Marijke. We deelden ook op de twee afdelingen knelbanden uit omdat ze dit hier gewoonweg niet hebben, met dank aan 'Becton Dickinson'.

In onze vrije namiddagen na stage werkten we voor school, kochten we pagnes, gingen we zwemmen, ... Hier hebben we verder niets interessants over te vertellen behalve het feit dat onze presentatie over dit avontuur, voor op school, af is, HIP HOI!

Vrijdag besloten we het weekend goed in te zetten door naar het jaarlijkse festival: Jazz à Ouaga te gaan en ons te verwennen met een ijsje. Omdat we hier niet genoeg van kregen besloten we de volgende dag een toeristendag te houden! Onderweg naar huis waren we dit nog enthousiast aan het bespreken. Na nog een mopje gemaakt te hebben en nadat het licht voor de brommers op groen sprong staken Enya en Tine de straat over. Silke en Marie zagen nog net een veel te snel rijdende taxi aankomen waardoor ze op tijd remde maar Enya en Tine waren op de baan toen deze taxi door het rood recht op hun afreed. Gelukkig had Tine goede reflexen en reed ze snel nog een stukje vooruit waardoor de taxi hun na een slippertje met piepende banden op een haar na miste. Eénmaal de overkant van de straat bereikt te hebben zetten we ons even aan de kant om van de schrik en de écht bijna-doodervaring te bekomen.

Op toeristendag besloten we eerst uit te slapen om daarna te genieten van een heerlijk ontbijt: pain-bro. Chance dat we nu pas ontdekken hoe lekker dit goedkoop broodje is als ontbijt.. Hierna trokken we de stad in om wat foto's te trekken, filmpjes te maken, marktjes door te lopen, ... We filmden ook onze mooie, typisch Afrikaanse straat die jammer genoeg binnenkort geasfalteerd zal worden. We eindigden de toeristenrit met een zoet gebak in de Cappuccino, wat later in de avond merkten we dat onze maag de westerse zoetigheden toch niet meer zo gewoon is.

Het einde komt in zicht en dat betekent dat het tijd is om onze kasten leeg te maken. We gebruikten onze resterende pindakaas om het typische Burkinees recept 'riz sauce d'arachide' te maken wat al lang geleden was. We sloten de dag af met de film 'Black Swan' waar we allemaal wat moeite mee hadden om hem te begrijpen. De film was dan ook het onderwerp van besprekingen voor de volgende dag.

Na de toeristendag was het tijd voor een Afrikaans dagje, dat ervoor zorgde dat we vroeg uit de veren moesten. Na een Afrikaans ontbijt met La vache qui rit en confituur vertrokken we met de brommers richting Clarisse, de huishoudhulp van de familie Vandingenen. We hadden met haar afgesproken om vandaag eens kennis te maken met haar Afrikaanse leven. Ze nam ons mee naar haar protestantse kerk, waar vandaag de dag van de vrouw gevierd werd. Al vanaf het begin werd er veel gedanst en luidkeels meegezongen met de verschillende liedjes, waardoor ook wij enthousiast meededen. Al snel merkten we dat de ventilators die er aanwezig waren ons zweten toch niet konden vermijden op zo'n warme dag als vandaag. De hele dag lang puften we van de warmte, maar het bleek dan ook zo'n 50°C in de zon te zijn.

Na drie uur mee volgen van de protestantse dienst, nam Clarisse ons mee naar haar woning, waar we kennis maakte met de typische Afrikaanse leefomstandigheden, waar ze woont samen met haar zoon. Clarisse was zoals de typische Burkinabé zeer gastvrij en maakte ons meteen wat te eten, lekkere 'riz sauce d'arachide'. Dit was een lekkere maaltijd ondanks dat onze zelfgemaakte 'riz sauce d'arachide' van de dag ervoor nog steeds in onze maagjes zat. Clarisse nam ons mee naar verschillende kennissen en familieleden in de buurt. Zo leerden we haar nonkel kennen die in de jaren '80 voor vier jaar in België heeft gewoond. Het was een interessant gesprek waarin ons duidelijk werd dat het niet even wennen is om even in Burkina Faso te verblijven, maar ook om even in België te verblijven als Burkinabé. Het was even de omgekeerde wereld. Hij sprak veel over de koude, de frietkraampjes langs de weg, het lekkere Belgische bier maar vooral over de verwarming en dat hij het vreemd vond om een toestel te gebruiken om je huis op te warmen in plaats van het af te koelen.

Na deze leuke bezoekjes hadden we toch nog even de tijd om langs te gaan bij 'Village Artisanal'. De rit naar daar verliep alweer niet zo vlot toen bleek dat de benzinetank van de brommer van Tine en Enya volledig leeg was en ze plots geen meter meer verder geraakten. Gelukkig heb je hier overal kraampjes langs de weg met benzine gevulde wijnflessen, hierdoor konden we toch onze rit even verder zetten. Aangekomen in 'Village Artisanal' besloten we op zoek te gaan naar verschillende souvenirtjes. Op voorhand hadden we hier ieder een budget voor opzij gehouden, maar helaas na dit tripje was als ons geld op, maar we zijn wel zeer tevreden met onze aankopen.

Na deze drukke, lange, vermoeiende, maar zeer leuke dag, aten we een uitgebreid avondmaal met fruit en groenten. Tijdens deze maaltijd raakten we in discussie verzeild of een tomaat nu eigenlijk een groente of fruit is. Aangezien www.wikipedia.com en www.ikhebeenvraag.be ons geen raad konden bieden, mogen jullie het ons altijd laten weten via "Volg ons Burkina avontuur"!

Morgen start onze allerlaatste stageweek hier in Burkina Faso. We zullen alle vier nachten doen op de afdeling Spoed. We kijken enorm uit naar wat ons te wachten staat.

Ondanks een hele week stage gehad te hebben, hebben we toch even de tijd genomen voor een puzzelmomentje:

ZOEK DE 7 VERSCHILLEN (de personen zijn geen verschil)

Met dank aan fotograaf Phebe Van Dingenen

Tot volgende week!
Tine, Marie, Enya en Silke