Enfin nous sommes arrivées!

Hallo allemaal!

Zoals enkele onder jullie al wel weten, zijn we middernacht lokale tijd geland in Ouagadougou. Dit was op zich al een heel avontuur.
Het begon allemaal al in Zaventem waar al duidelijk was dat onze valiezen veel te zwaar waren. Na flink onderhandelen door Papa Bastin hebben ze deze bagage goedgekeurd omwille van humanitair materiaal.
Bij deze willen we ook nog eens iedereen bedanken die voor dit materiaal gezorgd heeft!
Maar dan kwam het afscheid van onze familie en enkele goede vrienden die ons kwamen uitwuiven.

Eindelijk opgestegen, maar na twee minuten in de lucht, duwde de mevrouw voor ons al op de serviceknop om een nieuwe plaats te vragen. Iets later bleek dat ze dit deed door haar "luidruchtige" achterburen. Blijkbaar hadden we toch nog veel aan mekaar te vertellen. Vervolgens was het enthousiasme groot wanneer we een maaltijd zagen aankomen.

Voor onze overstap in Casablanca dachten wij de anderen slim af te zijn door tot als laatste op het vliegtuig te blijven zitten. Jammer genoeg zagen we daardoor de shuttlebus al lachend weg rijden, met alle mensen vanop het vliegtuig, uitgezonderd vier Leuvense studenten...
Na het trekken van enkele foto's in het midden van de landingsbaan, leek het ons een goed idee om iemand hiervan op de hoogte te brengen. De steward belde de centrale, waarop een privéshuttle ons kwam oppikken. In de luchthaven van Casablanca voelden we ons opgejaagd en erg bekeken. Toch vonden we vlot onze aansluiting richting Ouagadougou.
Het grote voordeel van een overstap was het feit dat we een tweede maaltijd kregen (met extra broodje deze keer). Voor we het wisten waren we geland en dachten we dat een applaus voor de piloot wel op zijn plaats zou zijn. Maar ook deze keer, mislukt. Enkel wij klapten.

Na een strenge controle in Ouagadougou met vingerafdrukken, foto en vaccinatiekaart was het afwachten of onze bagage onze volledige rit gevolgd hadden. En ja hoor, nog eens bedankt papa Bastin, ze waren erbij en niet gevuld met stenen.

We werden opgehaald op de luchthaven door Peter Van Dingenen en vertrokken met de jeep richting onze woonplaats voor de komende 3,5 maanden. We kregen heel wat informatie van Peter wat ons meteen op ons gemak stelde. Hierna besloten we onze bagage uit te pakken en ons te settelen.
Aangezien uitslapen in Ouagadougou betekent slapen tot 8 uur, werd het ons al duidelijk dat dit een korte nacht zou worden. Onder ons muskietennet hebben we in de warmte beter geslapen dan we hadden verwacht.

Na het eerste ontbijt met lekker stokbrood werden me meteen mee op sleeptouw genomen. Na een bezoek aan een schooltje waar het project Paam Laafi werd uitgeklaard, zijn we zelf het ziekenhuis gaan bezichtigen. Opvallend was dat de bevolking echt buiten leeft en een wirwar van brommers, fietsers, voetgangers, ezels met karren, varkens, geiten, ... dan ook niet te vermijden is. De vriendelijk van de bevolking charmeerde ons allen, zeker nadat er tientallen kinderen ons elk apart kwamen begroeten (met een buiging).

In het ziekenhuis waar wij de komende weken ook stage zullen lopen, werden we meteen aan het werk gezet. Ook het inventariseren van de volledige farmacie behoort hier tot de taken van de verpleegkundigen.

Het winkelen van het eten verliep nog wat moeizaam, gelukkig heeft Inneke ons hiermee op weg geholpen. We werden vandaag ook bij de familie Van Dingenen uitgenodigd voor een echte Burkinese maaltijd.
We hebben op hele korte tijd een hoop informatie over ons gekregen, maar dit maakt ons enthousiasme enkel groter.

Het was warme, zonnige en vermoeiende dag maar kijken uit naar wat er ons nog te wachten staat.

Tot snel,
Team Burkina!