Jungle Speed

Hallo allemaal!

Na weer een gewone stagedag besloten we terug naar huis, Gekko's Mansion, te rijden. Dit liep echter anders af dan gehoopt.

Vroem was al thuis gekomen met Tine en Enya. Na een kwartier wachten op Broem, besloot Tine de straat te controleren omdat ze ongerust waren. Daar was echter niets te zien en dus besloten ze te wachten aan de poort. Lang wachten moesten ze niet meer doen want plots zagen ze Marie achterop bij een vreemde Burkinabé.
Op dit moment wisten ze al dat er iets niet klopte, zeker nadat Marie begon te wenen. Het enige dat ze nog kon uitbrengen was 'Silke!'.
Wanneer ze vertelde dat Silke en Broem in een gracht van anderhalve meter waren gereden, sprong Peter meteen op zijn brommer om Silke te gaan redden.
Toen Peter aankwam werd al snel duidelijk dat Broem niet meer Broem was maar eerder Kaboem. Maar dit was het minste van onze zorgen, het eerste dat we wilden weten was of dat Silke ongedeerd was. Toen Silke thuis kwam bleek dat er buiten vele schaafwonden en een gekneusde heup, gelukkig niets meer aan de hand was.
Aangezien wij in ons laatste jaar verpleegkunde zitten, was het voor ons geen moeilijke taak om de wonden te verzorgen.



Dinsdag was het tijd voor een nieuwe stageplaats bij Les Opportunités. Hier werden we voorgesteld aan dokter Vincent Nikiema. We werden door het volledige personeel zeer vriendelijk onthaald en wisten dat er ons twee leuke weken te wachten stonden. Maar het onvermijdbare gebeurde, het 'onafscheidelijke quatro' werd uit mekaar gehaald. Silke en Enya deden de vroege shiften en Tine en Marie de late.
Al snel zagen we de kenmerken van een privé ziekenhuis naar boven komen. Er wordt een goede kwalitatieve zorg aangeboden maar dit voor een iets hogere prijs.
Het was een redelijk rustige week maar we hebben toch al enkele bloednames, infusies, ECG's, ... kunnen doen.

In het midden van deze week vond er ook een nieuwe mobiele kliniek in een weeshuis plaats. Hier verzorgden we 139 kinderen. Dit was een andere ervaring dan tijdens de vorige mobiele klinieken, zo waren er verschillende leeftijden van 9 maanden tot 23-jarigen en verliep het iets chaotischer dan tijdens de vorige mobiele kliniek. Wel gaf het weer veel voldoening mede doordat de kinderen zeer speels en actief waren.

Vrijdag na onze stage besloten we het weekend goed in te zetten door een duik in het zwembad te nemen. Hier wilden we natuurlijk graag een foto van, je zou denken derde keer goede keer maar in dit geval was het 43ste keer goede keer, met spierpijn tot gevolg.

Bij thuiskomst zat de kleermaker ons op te wachten, de kleedjes voor acht maart, Internationale vrouwendag, zijn al af en onze nieuwe bestelling met gekochte stofjes is alweer geplaatst.
Hierna maakten we ons klaar voor ons eerste avondje uit. Hier hebben we lekker gegeten, eindelijk nog eens onze dansmoves kunnen placeren en werd ons eerste lekkere Burkinese bier, 'Brakina', gedronken.

Het was een leuke avond maar het weekend zag er ook veelbelovend uit want zaterdag om negen uur stond ons tweedaagse tripje samen met Joost naar Nazinga, het olifantenpark, op het programma.

Negen uur werd al snel elf uur want de chauffeur had 'un petit souci'. Uiteindelijk na vier uur door mekaar geschud te worden kwamen we al meteen onze eerste en tweede olifant tegen in de brousse. Nadat we gesetteld waren in onze fancy verblijfplaats besloten we even te chillen aan het meer en olifanten te spotten.
De spotting ging verder wanneer onze gids ons meenam op het dak van de Jeep doorheen het park voor onze tour.
Na het zien van bavianen, antilopen, papegaaien, aapjes, steenbokken, spechten, krokodillen, mieren en muggen kwamen we aan bij een grote kudde olifanten. Na vijf minuten spotten van op tien meter begon er echter een olifant met zijn oren te flapperen. Toen zette hij onze richting een sprintje uit waardoor hij op 2,79 meter van onze Jeep kwam. Maar de woorden 'Avance avance avance!!!' van onze gids en de snelle reactie van onze chauffeur zorgden ervoor dat onze bijna doodervaring goed afliep.
Met een snelle hartslag en trillende handen gingen we terug naar ons huisje.

Na een spelletje Jungle Speed met onze nieuwe Burkinese vrienden was het tijd om te gaan slapen, dachten we. Bij het verlaten van het restaurant verliet ook de elektriciteit het park Nazinga.
Met zaklampen moesten we ons een weg banen door de wildernis naar ons huisje. Na het ontdekken van een platte gekko, een versteende gekko en een dikke, vieze spin kon niemand de slaap vatten. Zeker omdat het kleine licht van onze zaklampen alles veel avontuurlijker maakte.
Tegen vier uur geraakten we toch in slaap om tegen vijf uur weer op te staan om de zonsopgang te kunnen zien. Jammer genoeg kwam de zon pas op wanneer we al moesten vertrekken voor onze tweede tocht door de jungle. Tijdens deze tocht probeerde Marie contact te leggen met de gids door haar beste Frans boven te halen met de woorden 'il y a beaucoup des put ici' waarmee ze bedoelde dat er veel putten in de weg waren. Na amper een reactie van de gids drong tot ons door dat deze taalmengeling tot verwarring kan lijden.
Na een omsingeling van 37 olifanten zat ook deze safaritour er op. Vlak voor ons vertrek naar Tjebede, stonden de eerste en de tweede olifant voor onze deur. Dit was een mooie afsluiter van ons safari weekend.

Aangekomen in Tjebede voelden we dat de temperatuur al erg gestegen is sinds onze aankomst. Het was namelijk 44°C, waardoor de dorst erg opliep. Toch waren we onder de indruk van de primitieve omstandigheden van dit dorp: kleine hutjes met strooien daken, een halve meter hoge ingang, mooie muurschilderingen, chaotische markt en gaten in de grond als toilet.

Dit weekend was net wat we nodig hadden en was echt 'de max'!

Slurfige kusjes!

Van Afrika tot in Amerika

Hey iedereen!

Vrijdag na onze stage waren we blij dat we het weekend met vaart konden inzetten. De ene al wat vlotter dan de andere, na de eerste testritten op onze brommers.
Maar we zijn allemaal veilig aangekomen op het verjaardagsfeestje van Joost, een student geneeskunde aan de VUB, die samen met ons stage loopt bij Paam Laafi.

Nadat de groentjes, rijst, currysaus, La vache qui rit en confituur ons maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag goed gesmaakt hadden, waren we door het dolle heen toen Ineke een overheerlijke, zelfgemaakte lasagne op tafel zette.
Zoals het bij een echte verjaardag hoort hebben we gezongen en werden er kaarsjes op de birthdaycake uitgeblazen.
Maar deze leuke avond was slechts het begin van een zeer leuk weekend.

Zaterdag nadat Vroem en Broem het drukke verkeer overleefd hadden, kwamen we aan aan ons privézwembad. Het was een dag vol zwemmen, zonnen, lezen en fun met de GoPro.
Ook tijdens de terugweg was er grote euforie na het spotten van onze eerste krokodil.
Tine was hier even niet goed van, waardoor de eerste Imodium, Buscopan en Motilium een feit waren.

Zondag leek het ons interessant om een protestantse dienst mee te volgen. We merkten toch wat verschillen op tussen deze dienst en de mis die we gewoon zijn. Er werden modernere liedjes gezongen die werden begeleid door piano, gitaar en drums.

In de namiddag stond het softbaltoernooi op het programma. Het leek wel even van Afrika tot in Amerika door de leuke outfits, de Amerikaanse toejuichingen en het gefrituurd eten. Na wat observeren, namen we de weldoordachte keuze om te supporteren voor de 'groenen', al was het maar omdat er BF op de petjes gedrukt stond. We vragen ons nog steeds af of dit voor Burkina Faso of Best Friends staat...
Het was een zeer spannende finale. Silke werd door een aanslag betrokken in het spel nadat ze de softbal naar haar toegesmeten kreeg. Al bleek deze softbal niet zo soft aan Silke haar blauwe, dikke pink te zien.

Omgeven door supporters van het andere team slaagden we er toch in om de 'groenen' naar de overwinning te juichen. Dit besloten we dan ook te vieren met 4 loempia's.

Het afsluiten van het weekend gebeurde met een date met Arjo. We horen jullie al denken, wie is deze knapperd? Maar het is nog beter dan dat! Het is de 50-jarige, typisch Hollandse bouwmeester van Paam Laafi. Hij nam ons mee naar het Ijsjesfestival van Ouagadougou.
Hier genoten we van zowel het ijsje als van het goedlachse gezelschap van Arjo.

Na dit plezierig weekend merkten we op dat onze kleren ook eens een wasbeurt konden gebruiken. Dit deden we op een Afrikaanse manier met de hand, water, Wipp en een kom. Zo zijn we weer volledig fris om een nieuwe stageweek te starten.

Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!

Mobiele kliniek

Hallo allemaal!

Luxe van een buitenlandse stage is dat we tot half 7 kunnen slapen en kunnen genieten van een uitgebreid ontbijt op het terras met confituur en La vache qui rit, njam njam njam..

Dinsdag vertrokken we voor onze eerste mobiele kliniek 'just around the corner'. Na een uur waren we deze 'corner' eindelijk gepasseerd maar toen begon pas de echte rit. Na een 20 minuten lang durende attractie doorheen de brousse, kwamen we volledig door elkaar geschud in het afgelegen schooltje aan.

In het begin was het toch wat zoeken om een goede opstelling te bekomen. We wisten namelijk zelf niet helemaal wat we van deze mobiele kliniek moesten verwachten.
Om alles vlot te laten verlopen verdeelden we de taken.
Enya begon met de kinderen hun formulier in te vullen en verwees hen samen met hun urinepotje door naar Tine.
Bij Tine werden er urinetesten uitgevoerd samen met oogtesten, lengte en gewicht. Hierna gingen de kinderen verder naar de doktersconsultatie, waar de kinderen aan een volledig medisch onderzoek onderworpen werden.
Indien nodig konden de kinderen bij Enya en Tine terecht om hun wonden te verzorgen en oorproppen uit te spuiten. Wat we in deze oren tegenkwamen verbaasde ons allemaal: mieren, stukjes schrijfpapier, bijen, stenen, krijtjes, ...
Vervolgens kwamen de kinderen bij de tandarts aan, waar Marie assisteerde bij het vullen van gaatjes en het trekken van de tanden.
Met een schoon gebit konden ze dan bij Silke en Ineke terecht voor de nodige medicatie en uitleg. Hierbij kreeg elk kind een tandenborstel en tandpasta van ons verzameld materiaal.

Al snel werd duidelijk dat we moesten roeien met de riemen die we hadden. Met beperkt materiaal en maar 10 vrijwilligers voor 400 leerlingen, probeerden we toch een zo hoog mogelijke kwaliteit van zorg te leveren.

Doordat deze mobiele kliniek 3 dagen duurde, hebben we de taken steeds kunnen afwisselen onder ons vier. Hierdoor heeft elk van ons kunnen merken hoe flink de kinderen hier wel niet zijn. Bij het verzorgen van een diepe, vuile wonde waar we zelf rillingen van kregen, gaven deze kinderen geen kik en zeiden dat het toch een beetje pijn deed, maar dit steeds met een glimlach op hun gezicht.
Het was zeer leuk om het enthousiasme van de kinderen te zien: ze geven ons handjes, wuiven van ver, zingen liedjes voor ons, ...

Door de grote voldoening die we uit ons werk halen, vinden we het ook niet erg dat we 10u aan een stuk door moesten werken. Dit terwijl we normaal gezien thuis op stage onze pauze tot de allerlaatste 45ste minuut zouden benutten.

Na deze 3 vermoeiende dagen kwamen we thuis en stonden Vroem en Broem ons op te wachten. We horen jullie nu al denken, wie zijn deze leuke knapperds? Maar ze zijn nog beter dan dat, het zijn onze twee nieuwe brommers waarbij we vanaf heden mee zullen cruisen door de stad.

Ouagadougou, u bent gewaarschuwd!

Onze honeymoonfase

Nu we een ontspannend weekend achter de rug hebben is het weer tijd om een nieuwe blog te schrijven.

Het weekend begon al goed vrijdagavond, ondanks dat er geen Archief aanwezig is in Burkina hebben we zelf enkele dansmoves geplaceerd in onze kamer. Al snel bleek dat we niet de enige genodigden waren, enkele gekko's wilden ons graag vergezellen op deze pyjamaparty. Het was even verschieten maar mits enkele afspraken (enkel in de keuken, niet in de badkamer, boodschappen doen..) besloten we hen toch te 'aanvaarden'.

Zaterdagochtend, tijd voor de lokale markt. Wat een beleving!
Clarice, de huishoudhulp van de familie Van Dingenen, meldt ons 'que nous devons marcher 10 kilometre'. Ze bleek echter over een goede portie humor te beschikken want dit was maar 257,33 meter..
We kunnen ons echt vinden in de Burkinese humor, alleen het luide gelach hebben we niet gemeenschappelijk maar dat komt hopelijk nog, aan Peter zijn aanstekelijke lach te horen.

Eens op de markt werd het duidelijk dat de goedlachse Clarice iedereen kent, zij kon ons dus goed wegwijs maken op de markt.
Vlees dat nog gehakt moest worden en waarvan de vliegen zo nu en dan eens weg geklopt worden met een stok, de vele hopen groenten zowel op de grond als op tafels, de kleurrijke stofjes om leuke kleren mee te maken en de enorm vriendelijke kraampjeshouders, is dagdagelijkse kost in Ouagadougou.
Waar we eerst met argwaan tegenover stonden was het feit dat we onze zakjes bij de kramers mochten achter laten nadat we al betaald hadden. Maar dit is ten volste te vertrouwen en is zeer handig. Na het hele bezoek aan de markt kunnen we onze zakken gewoon weer ophalen.
Misschien moeten we dit in België ook eens proberen...

Om 11u leek het ons een leuk idee om voor het middageten op krokodillenjacht te gaan in het bos van Ouagadougou. Maar deze zoektocht leek niet zo makkelijk als gedacht. Na een verkeerde weg genomen te hebben naar het bos hebben we niet eens krokodillen gezien. Al konden we dit wel hallucineren na een tocht vol enorme dorst en weinig 'pipi-mogelijkheden' (plastuiten blijken toch wel handiger dan gedacht).

Na deze warme en lange tocht vergaten we meteen dat beetje afzien wanneer Jip ons stond op te wachten aan de poort. We horen jullie nu al denken: welke knapperd hebben ze nu weer ontmoet? Maar het is beter dan dat, Jip is namelijk onze huiselijke reuzenschildpad.

Na onze eerste zelfgemaakte maaltijd met behulp van dochters Jiska en Phebe, werden we uitgenodigd voor een filmavond bij de familie Van Dingenen. Ook een Kinepolis blijkt niet nodig hier door de zelfgemaakte nacho's en salsasaus.
We dachten ons hierna rustig te douchen en het bedje in te kruipen maar hier dachten de huisgenoten, de gekko's, anders over.
Ze waagden het om de regels te overtreden en betraden de badkamer. Naakte Tine die van plan was zich te douchen begon luidkeels te schreeuwen, waarna we haar uiteraard snel te hulp schoten (met fototoestel).
Ook Ineke was snel ter plaatse en kon ons geruststellen waardoor we toch fris gewassen ons bed in konden.

Zondag stond al op de planning dat we op zoek gingen naar een zwembad. Na het vinden van een leeg zwembad besloten we toch nog even verder te gaan. We namen een taxi naar de stad en vonden er eentje dat wel gevuld was.
We genoten van een dagje zwemmen, zonnen, genieten, maar duidelijk ook verbranden, de dag voor dat onze stage echt begint.
Op zoek naar een taxi terug naar ons huisje bleek dat elke Burkinabé bereidt is om taxi te spelen. Ook al is het maar met een auto die zichzelf verzuipt aan 40km per uur. We zijn toch traag maar zeker thuis geraakt.

We denken dat het duidelijk is dat we in onze honeymoonfase zitten want we vinden alles fantastisch, genieten volop en kunnen stellen dat we hier zeer gelukkig zijn.

Lieve groetjes,
Enya, Marie, Tine en Silke

Enfin nous sommes arrivées!

Hallo allemaal!

Zoals enkele onder jullie al wel weten, zijn we middernacht lokale tijd geland in Ouagadougou. Dit was op zich al een heel avontuur.
Het begon allemaal al in Zaventem waar al duidelijk was dat onze valiezen veel te zwaar waren. Na flink onderhandelen door Papa Bastin hebben ze deze bagage goedgekeurd omwille van humanitair materiaal.
Bij deze willen we ook nog eens iedereen bedanken die voor dit materiaal gezorgd heeft!
Maar dan kwam het afscheid van onze familie en enkele goede vrienden die ons kwamen uitwuiven.

Eindelijk opgestegen, maar na twee minuten in de lucht, duwde de mevrouw voor ons al op de serviceknop om een nieuwe plaats te vragen. Iets later bleek dat ze dit deed door haar "luidruchtige" achterburen. Blijkbaar hadden we toch nog veel aan mekaar te vertellen. Vervolgens was het enthousiasme groot wanneer we een maaltijd zagen aankomen.

Voor onze overstap in Casablanca dachten wij de anderen slim af te zijn door tot als laatste op het vliegtuig te blijven zitten. Jammer genoeg zagen we daardoor de shuttlebus al lachend weg rijden, met alle mensen vanop het vliegtuig, uitgezonderd vier Leuvense studenten...
Na het trekken van enkele foto's in het midden van de landingsbaan, leek het ons een goed idee om iemand hiervan op de hoogte te brengen. De steward belde de centrale, waarop een privéshuttle ons kwam oppikken. In de luchthaven van Casablanca voelden we ons opgejaagd en erg bekeken. Toch vonden we vlot onze aansluiting richting Ouagadougou.
Het grote voordeel van een overstap was het feit dat we een tweede maaltijd kregen (met extra broodje deze keer). Voor we het wisten waren we geland en dachten we dat een applaus voor de piloot wel op zijn plaats zou zijn. Maar ook deze keer, mislukt. Enkel wij klapten.

Na een strenge controle in Ouagadougou met vingerafdrukken, foto en vaccinatiekaart was het afwachten of onze bagage onze volledige rit gevolgd hadden. En ja hoor, nog eens bedankt papa Bastin, ze waren erbij en niet gevuld met stenen.

We werden opgehaald op de luchthaven door Peter Van Dingenen en vertrokken met de jeep richting onze woonplaats voor de komende 3,5 maanden. We kregen heel wat informatie van Peter wat ons meteen op ons gemak stelde. Hierna besloten we onze bagage uit te pakken en ons te settelen.
Aangezien uitslapen in Ouagadougou betekent slapen tot 8 uur, werd het ons al duidelijk dat dit een korte nacht zou worden. Onder ons muskietennet hebben we in de warmte beter geslapen dan we hadden verwacht.

Na het eerste ontbijt met lekker stokbrood werden me meteen mee op sleeptouw genomen. Na een bezoek aan een schooltje waar het project Paam Laafi werd uitgeklaard, zijn we zelf het ziekenhuis gaan bezichtigen. Opvallend was dat de bevolking echt buiten leeft en een wirwar van brommers, fietsers, voetgangers, ezels met karren, varkens, geiten, ... dan ook niet te vermijden is. De vriendelijk van de bevolking charmeerde ons allen, zeker nadat er tientallen kinderen ons elk apart kwamen begroeten (met een buiging).

In het ziekenhuis waar wij de komende weken ook stage zullen lopen, werden we meteen aan het werk gezet. Ook het inventariseren van de volledige farmacie behoort hier tot de taken van de verpleegkundigen.

Het winkelen van het eten verliep nog wat moeizaam, gelukkig heeft Inneke ons hiermee op weg geholpen. We werden vandaag ook bij de familie Van Dingenen uitgenodigd voor een echte Burkinese maaltijd.
We hebben op hele korte tijd een hoop informatie over ons gekregen, maar dit maakt ons enthousiasme enkel groter.

Het was warme, zonnige en vermoeiende dag maar kijken uit naar wat er ons nog te wachten staat.

Tot snel,
Team Burkina!